Rozdział 2 Noc poślubna

Katie była zdziwiona pytaniem mężczyzny.

Zmarszczyła brwi. „Nie wiem, o czym mówisz”.

„Kłamanie nie jest dobrą rzeczą”. Szyderczy uśmieszek mężczyzny rósł, gdy naciskał ostrze coraz mocniej.

Strużka krwi spływała po delikatnej szyi Katie.

Strach, którego teraz doświadczała, znacznie przewyższył ten, który czuła w trakcie pościgu.

Katie zdołała przemówić głosem drżącym ze strachu. „Proszę, po prostu mnie wysłuchaj...”

Utrzymała swoją historię w prostocie, dzieląc się tylko tym, jak została zmuszona do małżeństwa bez miłości. W końcu błagała: „Nie widziałam twojej twarzy i nie wiem, kim jesteś... Proszę, pozwól mi odejść... Moja mama czeka na mnie w domu”.

Jej delikatna prośba w jakiś sposób poruszyła serce mężczyzny.

Złagodził nacisk ostrza na jej gardło.

Wtedy ktoś głośno zatrzasnął drzwi.

„On musi tu być! Wprowadźmy się!”

Twarz mężczyzny momentalnie stwardniała. Pociągnął Katie ze sobą, przyciskając ją do ściany.

Rozkazał stanowczo: „Jęcz!”

Katie była całkowicie oszołomiona.

Ich ciała były ściśnięte razem.

W następnej chwili drzwi zostały siłą wyważone. Mężczyzna złapał ją za talię i udawał, że uprawia z nią seks.

„Ach!”

Wymuszony jęk Katie rozległ się w magazynie.

Uzbrojeni intruzi zostali zaskoczeni.

Klnąc pod nosem, szybko odeszli.

„Do cholery! Co za strata czasu!”

„Przestań pieprzyć! Spiesz się i sprawdźmy następne miejsce. Jest poważnie ranny; nie ucieknie daleko!”

„Zrozumiano, proszę pana!”

Hałas w końcu ucichł.

Ale za to...

Rzęsy Katie zatrzepotały, a jej policzki zarumieniły się. „Czy ich już nie ma?”

„Tak, dziękuję.” Jego głos brzmiał bardziej chrapliwie niż wcześniej.

„Proszę bardzo. Czy mogę już iść?”

Trzymając suknię ślubną, Katie czuła mieszankę strachu i nieśmiałości.

Gdy już miał się zgodzić, jego wzrok wylądował na jej podartej sukni ślubnej.

Światło księżyca wpadało przez okno, oświetlając coś na jej brzuchu.

Zatrzymał się, zaskoczony.

Dziewczyna, którą pamiętał sprzed lat, miała podobny ślad.

Zupełnie niespodziewanie poczuł dziwną potrzebę.

„Zmieniłem zdanie”.

„Co?” Katie była zszokowana.

Z cienia dobiegł go jego głos: „Czy naprawdę chcesz poślubić mężczyznę, którego nie kochasz, z poczucia obowiązku?”

Katie mocniej ścisnęła suknię ślubną.

Jak mogła zgodzić się na zaaranżowane małżeństwo? Zdecydowanie nie była na to gotowa.

Jej brak odpowiedzi mówił wszystko.

Mężczyzna nachylił się do Katie z uśmiechem i szepnął jej do ucha: „Co powiesz na kontynuowanie tego, co właśnie zrobiliśmy? Ci ludzie chcą dyktować ci, jak żyć. Nie chcesz się na nich zemścić?”

Katie była bezradna.

Zemsta... Czy to było możliwe?

Jej długoletni chłopak ją zdradził, a teraz jej małżeństwo stało się narzędziem nacisku...

Słowa mężczyzny miały w sobie coś diabelskiego, co skłoniło ją do rozważenia nieodpowiedzialnego pomysłu: uprawiania z nim seksu.

Przypominając sobie słowa intruzów, zapytała: „Czy umierasz?”

„Tak, nie będę długo żył.”

„Kontynuujmy zatem!” powiedziała Katie z determinacją.

Teraz, gdy mężczyzna leżał na łożu śmierci, nikt nie dowie się, co się między nimi wydarzyło.

Zbliżył się z uśmiechem, lekko pocałował ją w ucho, a jego usta delikatnie musnęły jej perłowy kolczyk.

"Ciesz się nocą poślubną, kochanie."

Następnego ranka, gdy Katie się obudziła, miała na sobie kurtkę.

Mężczyzny nigdzie nie było widać.

Być może postanowił zakończyć swoje życie w jakimś cichym miejscu.

Myśl ta wywołała w jej sercu dziwne uczucie pustki, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że poprzedniej nocy spędzili ze sobą intymne chwile.

"Bang!" Nagle drzwi otworzyły się z hukiem.

Kilku ochroniarzy wpadło jeden po drugim.

Rodzina Hollandów ją wytropiła!

Katie rzuciła się w stronę okna, ale strażnicy gwałtownie przyparli ją do ściany.

Godzinę później została rzucona pod nogi Fabiana Hollanda i Maddie.

Maddie, swoimi ostrymi paznokciami, uszczypnęła skórę Katie, łając: „Nasi ludzie szukali cię całą noc! Jak mogłaś to zrobić? Jak mogłaś uciec na własnym ślubie?”

Skóra Katie była rozdarta i krwawiła. Znosząc ból, z wyzwaniem spojrzała Maddie w oczy. „On nawet mnie nie chce!”

„Dość tego.”

Fabian interweniował, odciągając Maddie i podnosząc Katie na nogi. Posłał jej pocieszający uśmiech. „Nie przejmuj się nią, Katie”.

Pielęgnując zranione ramię, Katie poczuła się skrzywdzona. „Nie chcę go poślubić”.

Fabian się nie zgodził, mówiąc: „Katie, jesteś nierozsądna. Pomyśl o latach, które ty i twoja matka spędziłyście z nami. Teraz, kiedy nadeszła twoja kolej, by nam się odwdzięczyć, wahasz się? Nie możesz być taka bezduszna”.

Katie widziała, że Fabian jest hipokrytą.

Cofnęła się i powiedziała: „Oddam pieniądze tak szybko, jak będę mogła”.

Fabian uśmiechnął się. „Nie chodzi o pieniądze. Ale słyszałem, że twoja matka potrzebuje przeszczepu nerki. Katie, czy naprawdę możesz pokryć takie wydatki?”

Dłonie Katie zacisnęły się z frustracji.

Wiedziała, że nie może.