Rozdział 139

Czy... czy ja dobrze usłyszałam? Czy on właśnie powiedział "ty też"? Nie mogła uwierzyć własnym uszom, ale była pewna, że nie śni. Kiedy odzyskała orientację, mężczyzna już się odwrócił z lekkim grymasem na twarzy. Patrzyła, jak w milczeniu wchodzi po schodach. Zadrżała, gdy coś głęboko w jej piersiach pękło i zaczęło sączyć gęstą ciecz do jej wnętrzności. Dlaczego nie mogę tego dobrze zrozumieć? Pobiegła z powrotem do swojego pokoju i zagrzebała się w prześcieradłach, gdy jej serce waliło w piersi. Opowiem mu o Vivian jutro, chyba...

Następnego dnia... Vivian obudziła się pierwsza spośród trójki dzieci z powodu swojego podekscytowania. Nadal ubrana w różową piżamę z króliczkiem, wyszła z pokoju z potarganymi włosami , aby poszukać Sashy. Czekaj... gdzie jest mamusia? Przetarła oczy, stojąc przed szczelnie zamkniętymi drzwiami do sypialni swojej matki. Skrzyp... skrzyp... Nagle ktoś zszedł po schodach, a Vivian odwróciła się, żeby zobaczyć, kto to. To Tatuś! Stała przytwierdzona do ziemi, mocno ściskając pluszową syrenkę. Sebastian obserwował ją uważnie w milczeniu. Tego dnia miał wczesne spotkanie i nie spodziewał się, że tak wcześnie rano zobaczy małą dziewczynkę blokującą mu drogę. Spojrzał na nią ponownie i zauważył, że w jej oczach wciąż widać było cień strachu, chociaż nie odsunęła się, gdy się zbliżył. Po prostu stała przed nim, niepewnie na niego patrząc.

„ Twoja mamusia jeszcze śpi?” zapytał łagodnie, gdy spojrzał jej w oczy. Vivian mocno przytuliła swojego pluszaka i zamruczała: