บทที่ 6 แวมไพร์ไรเดอร์

คอของชิลาห์แห้งผาก เหงื่อหยดจากหน้าผากของเธอ ขณะที่หัวใจของเธอเริ่มเต้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เต้นช้ามาก

หมาป่าที่อยู่ตรงหน้าของเธอส่งเสียงครางออกมา ดวงตาเรืองแสงสีแดง ทำให้ชิลลาเกิดความกลัวอย่างมาก

เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ริมฝีปากของเธอสั่น และทันใดนั้น เธอก็หันหลังกลับและเริ่มวิ่งหนี - วิ่งเหมือนละมั่ง

เธอได้ยินเสียงคำรามจากด้านหลังและการเคลื่อนไหวรวดเร็วของอุ้งเท้าซึ่งบ่งบอกว่าหมาป่ากำลังไล่ตามเธอ

เลขที่...!

เธอหายใจแรง ริมฝีปากของเธออ้าค้าง เสียงเห่าและอุ้งเท้าของมันที่วิ่งผ่านดังขึ้นและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในไม่ช้า ชิลาห์ก็รู้สึกกลัวและรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างดึงเธอออกจากเท้า

“อ๊ากกกกก..........!” เสียงกรีดร้องของเธอสะท้อนไปทั่วทั้งป่า ขณะที่เธอล้มลงบนพื้นหญ้าอย่างแรง ใบไม้ร่วงออกจากมือของเธอ

เธอพลิกตัวบนพื้นและสบตากับสิงโตภูเขาที่น่ากลัวที่สุดแต่ก็สวยงามที่สุดที่เธอเคยเห็น

มันน่ากลัวเพราะเธอรู้สึกว่ามันจะฆ่าเธอ-กินเธอไปหมด

ความกลัวที่ไม่อาจจินตนาการได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอขณะที่เธอจ้องมองมัน ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว มันยืนอยู่ใกล้เธอมาก ดวงตาของเขาเรืองแสงสีแดงและแสดงถึงอันตราย

เรืองแสงสีแดง.... ชิลาห์หายใจไม่ออกทันที

มีเพียงดวงตาของอัลฟ่าเท่านั้นที่สามารถเรืองแสงสีแดงได้ ไม่...มันเป็นไปไม่ได้

เธอคลานกลับไปบนก้นของเธอโดยที่ดวงตาของเธอไม่ยอมละจากใบหน้าของเธอ

“ได้โปรดเถอะ....” เธอครางเสียงสั่นเครือและมีน้ำตาไหลอาบแก้ม

หมาป่าคำรามออกมาอย่างแรง เขี้ยวอันแหลมคมของมันเปิดออก และชิลาห์ก็กลัวจนกรีดร้องออกมา มันกำลังจะฆ่าเธอ...! เธอกำลังจ้องมองไปที่ความตาย - ตรงหน้า

“ได้โปรดเถอะ....” เธอครางอีกครั้งและคลานถอยหลังอีกครั้ง

แต่หมาป่าก็เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันคลุมร่างเธอไว้จนมิด จนเธอขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย

มีบางอย่างในตัวชิลาห์ที่บอกเธอว่าเขาต้องการฆ่าเธอ ทำร้ายเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังไม่ทำ

เขาใช้กรงเล็บของเขาขึ้นมาข่วนแขนของเธอจนเจ็บมาก แต่ความกลัวในใจของเธอไม่ยอมให้เธอขยับแม้แต่นิดเดียว

-

ไกลจากภูเขาทั้งเจ็ด

-

ในชุมชนแวมไพร์ ในเงื้อมมือของใครหลายๆ คน... จริงๆ แล้วมันคือผู้ทรงพลังที่สุดในบรรดาทั้งหมด

เวนทรูผู้ทรงพลัง หรือที่รู้จักกันในนามผู้นำของแวมไพร์ - ลอร์ดไรเดอร์ - สามารถเห็นได้บน บัลลังก์ของเขา พลางเพลิดเพลินกับการที่หญิงสาวครางอยู่ในอ้อมแขนของเขา ขณะที่เขากำลังดูดเธอด้วยเขี้ยวสองซี่ที่ติดอยู่ในคอของเธอ

แวมไพร์ทั้งหมดมีกลุ่มแม่มด 6 กลุ่ม ซึ่งถูกครอบครองโดยแวมไพร์ 7 กลุ่มที่เรียกว่ากลุ่มคลัตช์ แต่ละกลุ่มมีแวมไพร์ลอร์ดเป็นของตัวเอง แต่จากทั้ง 6 กลุ่ม เป็นที่รู้กันดีว่ากลุ่มของลอร์ดไรเดอร์เป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด

ก่อนหน้านี้ พวกเขามีแวมไพร์ลอร์ดผู้ทรงพลังมากคนหนึ่ง แต่จนกระทั่งเขาถูกฆ่าและลอร์ดไรเดอร์ต้องเข้ามาแทนที่ การตายของเขายังคงเป็นปริศนาสำหรับทุกคน เนื่องจากไม่มีใครพบร่างของเขาเลย แต่ทันทีที่เขาจากไป ลอร์ดไรเดอร์ผู้ทรงพลังมากเช่นกันก็เข้ามาแทนที่

เขาเป็นที่รู้จักในฐานะแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุด มีพละกำลังที่เพิ่มมากขึ้น การมองเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น... และความหิวโหยดีขึ้น เขาสามารถรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจมนุษย์ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตรได้ทุกครั้งที่เขาหิว

เขามีอายุ 157 ปี แต่ยังคงดูเหมือนอายุ 32 ปี นั่นเป็นเพราะว่านั่นคืออายุที่เขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เคยแก่เลย

มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งจะเห็นเขาและชื่นชมว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ดี พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าเขาเป็นคนที่ อายุเกินร้อยปี

กลับมาที่หญิงสาวบนตักของเขา...

ลูกชายของเขาต้องขับรถไปยังหมู่บ้านห่างไกลซึ่งมีแต่มนุษย์อาศัยอยู่ และที่นั่นพวกเขาหามนุษย์มาทำอาหารได้เพียงคนเดียวเท่านั้น เขาหิวมากและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถ้าไม่ได้มนุษย์มา

“อืมมม..” หญิงสาวครางเสียงลึกๆ เขี้ยวของเขาขุดเธอขึ้นมาและดูดเลือดออกมาอีกเล็กน้อย มันคงดำเนินไปเป็นเวลานานจนกระทั่งหญิงสาวไม่สามารถมีความสุขจากมันได้อีกต่อไป มีแต่ความเจ็บปวด

การเริ่มต้นนั้นน่าตื่นเต้นเสมอ แต่ไม่ใช่จนกว่าเจ้าตัวจะหิวมากและเริ่มดูดมากกว่าความจุของคุณ

ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอละลายหายไปเหลือเพียงรอยย่นขณะเธอรู้สึกว่ากระดูกคอของเธอกำลังแบ่งออก

“ไม่นะ…!” เธอพยายามดิ้นกับขาของเขา แต่การจับของไรเดอร์นั้นแน่นเกินไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดิ้นรนที่จะทำเช่นนั้นก็ตาม

สิ่งที่เขาต้องทำคือวางมือข้างหนึ่งไว้รอบท้องของเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้เขา และอีกมือข้างหนึ่งจับไหล่ของเธอ เพื่อให้คอของเธออยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่า

เขาไม่สนใจเสียงร้องไห้ของเธอ แต่ยังคงดูดต่อไปจนศีรษะของเธอเหลือเพียงเส้นบางๆ ที่แยกออกจากคอ และนั่นคือจุดที่เขาปล่อยเธอลง - กลายเป็นศพไปแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์ ข้ามร่างของเธอไปบนพื้น และเช็ดริมฝีปากด้วยนิ้วหัวแม่มือซ้ายของเขา

“เดรโก!” เขาเรียกและเด็กชายตัวใหญ่ก็วิ่งเข้ามาหาเขา

“ท่านลอร์ด..!” เขาโค้งคำนับ

“ดูแลศพด้วย นายหญิงของฉันอยู่ในห้องไหม” ไรเดอร์ถาม

“ครับท่าน ข้าพเจ้าเห็นนางเข้ามาเมื่อไม่นานนี้” เดรโกตอบและไรเดอร์ก็พยักหน้าแล้วเดินจากไปเพื่อไปหาเจ้านายของเขา

นายหญิงของเขา - ที่รู้จักกันในชื่อเลดี้คามิ - ปรากฏตัวอยู่ในห้องของเธอ บนเตียง พร้อมกับจดหมายในมือของเธอ

รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเธอขณะอ่านเนื้อหา น้องสาวของเธอดูมีความสุขมากที่ได้บอก ข่าวดีกับเธอว่าภรรยาร่วมของเธอได้ให้กำเนิดลูกสาว หลังจากที่เธอกลัวมากว่าจะเป็นผู้ชาย

คุณหญิงคามิรู้สึกตื่นเต้นเพราะความสุขของน้องสาวมีความหมายกับเธอมาก น้องสาวของเธอเป็นภรรยาคนแรกของสามี และเธอไม่ต้องการให้ ภรรยาคนอื่นมาแทนที่เธอ

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ความสามารถในการได้ยินของเธอดีขึ้น และเธอสามารถบอกได้ว่ามีคนกำลังมา - เร็วมาก

เธอรีบพับจดหมายแล้วใส่ลงในกล่องของเธอ และเมื่อถึงจุดนั้น ประตูก็เปิดออกพร้อมกับแวมไพร์ลอร์ดที่ปรากฏตัวขึ้น โอ้..! เธอควรจะรู้ว่าเขาคือคนที่ใช่

เธอจึงลุกขึ้นทันที โดยมองไปที่พื้นเพื่อไม่ให้ต้องมองไปที่เขา

“สวัสดีค่ะท่านลอร์ด” เธอกล่าวพึมพำ

ไรเดอร์ไม่พูดอะไรขณะที่เขาเดินออกจากประตูและเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาของเขามีแววตาที่จ้องเขม็ง...ความใคร่

เขาเดินไปหาเธออย่างช้าๆ แล้วกอดเธอ

“อืมม…” เขาสูดกลิ่นลงบนไหล่ของเธอและหมุนตัวเธอกลับมาเพื่อกอดเธอไว้ด้านหลัง

คามิมีความคิดมากมายวิ่งวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความกลัว เธอไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม แน่นอนว่าเธอไม่ได้ทำ ดังนั้นเขาไม่มีเหตุผลที่จะลงโทษเธอ

“คุณไม่ได้มาหาฉันเช้านี้” เขาพูดกระซิบที่หูของเธอ มือของเขาเลื่อนลงมาที่ท้องของเธอ

“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันแค่กำลังจะไปที่ห้องของคุณ” เธอกล่าว โกหก

ใครจะอยากให้ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่กับคนอย่างเขา ในเมื่อเขาสามารถตีเธอเมื่อไหร่ก็ได้

เมื่ออยู่ใกล้เขา เธอจะพูดจาเลือกมากเพื่อจะได้ไม่ทำให้เขาขุ่นเคือง

“พระเจ้าดาโกต้าทรงประกาศวันห้ามเคลื่อนไหวทั้งในและนอกภูเขาของพระองค์ คุณรู้หรือไม่” เขาถามหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ขณะจูบติ่งหูของเธอ

มันทำให้คามิรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว..

“ฉันได้ยินข่าวเมื่อวานนี้” เธอกล่าวตอบ

“อืม..แล้วเธอรู้ไหมว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงสั่งล็อกดาวน์” ไรเดอร์กระซิบทำให้คามิรู้สึกงุนงง

“ข้าพเจ้าเกรงว่าจะไม่ใช่เช่นนั้น พระเจ้าข้า ไม่มีใครรู้”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่รู้ล่ะ ในเมื่อน้องสาวของคุณ ราชินีชาสก้า เป็นภรรยาคนแรกของเขา เธอไม่บอกอะไรคุณอีกแล้วเหรอ หรือว่าคุณเริ่มปิดบังเรื่องบางอย่างจากฉัน”

หัวใจของคามิเต้นระรัวเมื่อได้ยินความขมขื่นในน้ำเสียงของเขา เธอไม่อยากให้เขาโกรธเลย

“ฉัน... ฉันไม่รู้จริงๆ นะท่านลอร์ด ฉันสัญญา แม้แต่พี่สาวของฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” เธอตอบด้วยอาการสั่นเล็กน้อย และในที่สุดก็ได้รับความไว้วางใจจากเขา

เขาผลักเธอลงบนเตียงโดยไม่บอกกล่าว ทำให้ เธอล้มลงบนเตียงอย่างแรง แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บก็ตาม

“ถอดเสื้อผ้าพวกนั้นออก” เขาสั่งอย่างเคร่งขรึม