บทที่ 2 หมาป่าไร้หมาป่า

“เร็วเข้าไว้ ชิลาห์ เธอนี่ช้าจริงๆ” อินะพูดเสียงแหบพร่าจากโต๊ะที่เธอนั่งอยู่

"เธอเดินเหมือนหอยทาก...."

ชิลาห์ วัย 23 ปี ไม่พูดอะไรเลยขณะที่เธอเดินลงบันไดอันดังเอี๊ยดอ๊าดไปยังห้องอาหารโบราณที่สมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัวของเธอนั่งกันอย่างสบายใจ บางคนก็รับประทานอาหารไปแล้ว เธอสวมเสื้อผ้าสีเทาหม่นๆ จนรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกในครอบครัว เพราะพี่สาวของเธอดูดีกว่าเธอมาก

ดวงตากลมโตสีขาวที่มีลูกตาสีเทาเป็นลักษณะเฉพาะของเธอที่เข้ากับใบหน้ากลมๆ และผมยาวของเธอ แม้ว่าเธอจะดูเหนื่อยล้าและอ่อนล้า แต่ใครๆ ก็มองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้

“ฉันหวังว่าคุณจะใส่ซอสเพียงพอนะ” อีกคนถาม แต่ชิลาห์ผู้ไร้เดียงสายังคงไม่พูดอะไร

เธอค่อยๆ ก้มสายตาลงสู่พื้นขณะเดินไปยังห้องอาหารซึ่งล้อมรอบไปด้วยคนทั้งหมด 6 คน ได้แก่ พ่อ แม่ พี่สาวต่างมารดา 3 คน และน้องชายต่างมารดาอีก 1 คน

“ขอโทษที ฉันใช้เวลานานไปหน่อย ต้องอุ่นมันก่อน” ชิลาห์พูดในขณะที่เธอยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหารในที่สุด และอินาที่ขอซอสก็แย่งซอสจากเธอไปอย่างหยาบคาย

“คุณควรจะเสียใจ” อินาสบตากับสวรรค์และเริ่ม กิน ขนแปรงของเธอก็ปลิวไปมาบนตาซ้ายของเธอ

รอบโต๊ะนั้นมีที่นั่งอยู่ประมาณ 7 ที่ แต่มีเพียง 6 ที่เท่านั้นที่ถูกครอบครอง แต่ชิลาห์รู้ว่าที่นั่งที่ 7 ไม่เหมาะกับเธอ

“ฉันคิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ว เธอออกไปได้แล้ว” แม่เลี้ยงของเธอพูดขึ้นอย่างกะทันหัน โดยส่งสัญญาณให้ชิลาห์ออกไป และด้วยความอ่อนน้อม เธอโค้งตัวลงและเริ่มเดินจากไป

“ทำไมเธอไม่มาร่วมกับเราล่ะ อย่างน้อยก็วันนี้” วาเนสซ่า น้องสาวคนที่สองของเธอ ถาม และชิลาห์ก็หยุดเดิน รอฟังคำตอบ

กินข้าวกับพวกเขา...ก็คงจะดี

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ วาเนสซ่า ทำไมเธอถึงมากินข้าวกับเรา โต๊ะนี้มีไว้สำหรับสิงโตภูเขา ไม่ใช่ผู้หญิงว่างๆ ที่แสร้งทำเป็นว่าเป็นเช่นนั้น” อินาตะคอกใส่ คำพูดของเธอทำให้หัวใจของชิลาห์แตกสลาย

“อิน่า…!”

“อะไรนะ?” เธอเยาะเย้ย “ฉันไม่ได้บอกอัล ลี่ใช่ไหม? นั่นคือความจริงอันขมขื่นที่คนทั่วไปรู้ ชิลาห์เป็นหมาป่าตัวเดียวที่ไม่เคยขยับ เธอเป็นหมาป่าตัวเดียวที่ไม่มีความสามารถแม้แต่น้อย เธอโง่เขลา - เหมือนมนุษย์ธรรมดา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อของเธออ้างว่าเธอเป็นลูกสาวของภรรยาคนแรกของเขา ฉันคงสาบานได้ว่าเธอไม่ได้มาจากครอบครัวนี้ - ไม่ได้มาจากสายเลือดของหมาป่า!”

“พอแล้ว อินา” พ่อของพวกเขาพูดแทรกและหันไปหาชิลาห์ซึ่งตอนนี้หน้าซีด

"คุณควรออกไปนะ"

และเธอก็ดื่มจนหมดแก้วแล้วหันหลังกลับและเดินต่อไป

อารมณ์ของวาเนสซ่าเสียไปเมื่อเธอก้มหัวลงกับพื้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวของเธอจึงปฏิบัติต่อชิลาห์แบบนั้นมาตั้งแต่แม่ของเธอเสียชีวิต เธอไม่สมควรได้รับความเกลียดชังเช่นนี้จากพวกเขา เธอควรได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว

หัวใจของชิลาห์หนักอึ้ง ดวงตาของเธอมีประกายระยิบระยับด้วยน้ำตาซึ่งเธอไม่อาจหลั่งออกมาได้ เธอต้องเดินอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะสะดุดล้ม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกครอบครัวรังแก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกดูหมิ่น แต่ในแต่ละครั้ง พวกเขาก็เจ็บปวดไม่เหมือนกัน

“เป็นอะไรไป เปีย ดูไม่สบายใจเลย” เธอได้ยินแม่เลี้ยงพูดจากด้านหลัง

เธอไม่ได้หันไปมองพวกเขาเลยเพราะเธอยังคงได้ยินเสียงพวกเขาอย่างชัดเจน

“ฉัน... ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่เป็นไร ฉันแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย” เปียตอบอย่างมึนงง

นั่นคือลูกสาวคนเล็กของบ้าน

บันไดอยู่ไกลจากที่เธออยู่เล็กน้อย แต่เธอไม่ได้สนใจฟังบทสนทนาของพวกเขาเลย จนกระทั่งเธอมาถึงบันไดในที่สุด และเดินอย่างอ่อนแรง

เธอเดินไปที่ห้องครัวก่อน รับประทานอาหารและเดินไปยังห้องที่แสนสบายและเงียบสงัดของเธอ

ห้องนี้ไม่เหมือนห้องทั่วๆ ไปทั่วไป คุณจะเห็นแต่เตียงเก๋ๆ ตู้เสื้อผ้า เก้าอี้ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ และเตียงเท่านั้น ไม่เลย สิ่งเดียวที่ดีที่ชีลาห์มีในห้องก็คือเตียงของเธอ

ความอยากอาหารของเธอลดลงอย่างมาก เธอจึงวางจานไม้ใส่อาหารลงบนโต๊ะแล้วเดินไปนั่งบนเตียง

สิ่งที่ดีอย่างหนึ่งที่เธอชอบเกี่ยวกับเตียงของเธอ ก็คือมันอยู่ใกล้หน้าต่างมากและทำให้เธอได้รับสิทธิพิเศษในการสูดอากาศเย็นๆ จากมัน

เธอจ้องออกไปนอกหน้าต่างสักพัก หวังว่าความกังวลของเธอจะพัดไปกับสายลม แต่โชคไม่ดีที่มันทำไม่ได้

อนิจจา เธอมีเพื่อนเพียงคนเดียว – มีเพียงคนเดียวที่เธอสามารถพูดคุยด้วย

เธอหันออกจากหน้าต่างไปที่เตียง แล้วหยิบตุ๊กตาที่นอนรออยู่ขึ้นมา

ใช่แล้ว นั่นคือเพื่อนคนเดียวที่เธอมี - ตุ๊กตา หรือของเล่น

เธอยิ้มขณะลูบผมสีเหลืองอ่อนๆ ของมัน ดวงตาปลอมของมันจ้องมองมาที่เธอ อาจจะไม่ใช่เธอ แต่เธออยากจะเชื่อว่ามันกำลังจ้องมองมาที่เธอ

“พวกเขาไม่ให้ฉันกินข้าวกับพวกเขาที่โต๊ะอาหารวันนี้เหมือนเช่นเคย” เธอกล่าวต่อ

“วาเนสซ่าพยายามโน้มน้าวพวกเขาแต่พวกเขาไม่ฟัง”

เธอหยุดและหายใจออกอย่างลึกๆ

“ทำไมฉันถึงโชคร้ายจัง” เธอกล่าวถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

“ฉันหวังว่า... ฉันหวังว่าจะมีใครสักคนอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟังได้ อธิบายว่าทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่ไม่มีความสามารถแบบหมาป่า ทำไมฉันถึงเป็นหมาป่าแต่ไม่รู้สึกเหมือนเป็นหมาป่า ฉันถูกสาปหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า”

เธอหยุดแล้วดมกลิ่น

"ผมหวังว่าแม่จะยังมีชีวิตอยู่ บางทีผมอาจจะไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้อีก...."

จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับอินาที่พังเข้ามา

ชิลาห์ตกใจ ทำไมถึงเข้ามาอย่างกะทันหัน เธอกินเสร็จหรือยัง

อินะมีรอยขีดเขียนบนใบหน้าขณะที่เธอจ้องชิลาห์ที่ยังคงถือตุ๊กตาอยู่ในมือของเธอ

“มี…ปัญหาอะไรหรือเปล่า” ชิลาห์ตัดสินใจถาม

“ถึงจะมีปัญหาก็อย่ามาเป็นปัญหากับฉันได้ไหม” อินะเยาะเย้ย

“เอาล่ะ ฉันแค่มาบอกให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม เพราะเธอจะไปตลาดกับฉันเพื่อซื้อของกิน เพราะราชาอัลฟ่าประกาศให้วันพรุ่งนี้เป็น *วันงดเคลื่อนไหว* อย่าให้ฉันต้องรอนาน”

แล้วเธอก็หันหลังแล้วจากไป

ราชาอัลฟ่า - ชิลาห์คิดในขณะที่จ้องมองตุ๊กตาของเธอ

อัลฟ่าผู้เหนือกว่าทั้งหมด - ผู้ซึ่งทุกดวงวิญญาณที่หายใจอยู่รอบๆ ภูเขาต้องหวาดกลัว

เธอสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันถัดไป และทำไมอัลฟ่าถึงประกาศให้เป็น "วันงดเคลื่อนไหว" วันที่ทุกคนจะอยู่ในที่ร่มโดยไม่ก้าวออกไปเลย

-

ในพระราชวัง ✍ ️

ราชินีชาสก้าเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่ายในห้อง เสื้อคลุมยาวของเธอกวาดไปทั่วพื้นในขณะที่เธอเดินโดยวางมือทั้งสองไว้ที่สะโพก

“มาเลย มาเลย” เธอพึมพำกับตัวเองอย่างใจร้อน

อะไรทำให้เธอใช้เวลานานขนาดนี้

รองเท้าแข็งๆ ของเขาส่งเสียงดังกุกกักเมื่อกระทบกับพื้น และถ้าไม่นับ เสียงของผู้คุมที่ฝึกซ้อมอยู่ข้างนอก เธอมั่นใจว่าคงได้ยินเสียงกางเกงลึกๆ ของเธอไปแล้ว

เธอวิตกกังวลมากจนไม่อาจพักผ่อนได้

โนเชบา เธอคลอดลูกแล้วหรือยัง ลูกเป็นเพศอะไร อาจจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอย่างที่เธออวดอ้างก็ได้

เธอกำมือทั้งสองเข้าด้วยกันโดยนึกไว้ว่าคราวนี้เธอจะต้องให้กำเนิดทายาทของกษัตริย์แน่นอน

ชาสก้าเป็นราชินีองค์แรกและภรรยาคนโต ในขณะที่โนเชบาเป็นองค์ที่สองและเป็นคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

นางชาสก้าไม่สามารถให้ลูกชายแก่กษัตริย์ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องแต่งงานกับภรรยาอีกสองคน และเมื่อราชินีโนเชบาตั้งครรภ์ นางก็ไม่ยอมให้พระราชวังทั้งหมดสงบสุข

นางโอ้อวดอยู่เรื่อยว่านางจะให้ กำเนิดลูกชาย - โดยเฉพาะกับราชินีชาสก้า นางโอ้อวดอยู่เรื่อยและรวบรวมทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อนางกลายเป็นแม่ของรัชทายาทของกษัตริย์ในที่สุด และราชินีชาสก้า - เป็นคนหยิ่งผยอง - ไม่สามารถหยุดรู้สึกกลัวและถูกคุกคามได้

เธอเป็นภรรยาคนโตและไม่พร้อมที่จะแลกตำแหน่งหรือความเคารพของเธอให้กับใครหรือสิ่งใด เธอต้องการเป็นแม่ของทายาทของกษัตริย์ ต้องการเป็นคนเดียวที่ได้รับตำแหน่งนั้น ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่กษัตริย์ต้องเลือกลูน่าในที่สุด เธอจะมีเหตุผลและคะแนนมากขึ้น

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อเธอจำคำพูดของโนเชบาที่พูดกับเธอ:

*ราชินีชาสก้า เจ้าควรเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อต้อนรับลูกชายของข้าในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ไม่ต้องกังวล เมื่อลูกชายของข้าออกมาและราชาทำให้ข้ากลายเป็นคนโปรดของราชา ข้าจะทำให้เจ้าได้พบกับราชาทุกๆ 4 พระจันทร์*

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังมาพร้อมกับคำพูดนั้น

“ไม่!” ชาสก้ากัดฟัน

เธอไม่เคยยอมให้ใครมาล้อเลียนเธอ ไม่เคยเลย

เธอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับกษัตริย์มากที่สุด และพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนั้นต่อไป

นางเดินไปเดินมาอย่างไม่หยุดหย่อน แล้วจู่ๆ ก็มีสาวใช้ประจำตัวของนางวิ่งเข้ามา ฮ่า...! นางร้องอุทานออกมาเบาๆ

“ราชินีของฉัน” สาวใช้โค้งคำนับต่อหน้าเธอ โดยประสานฝ่ามือเข้าด้วยกัน

ความอยากรู้อยากเห็นของ Chaska ไม่สามารถช่วยแต่จะพองโตได้

“เกิดอะไรขึ้น จีน่า” เธอถามด้วยตาที่เบิกกว้าง

“ราชินีของฉัน ราชินีโนเชบาได้เข้านอนแล้ว” เธอตอบในขณะที่ยังก้มศีรษะอยู่ และนั่นคือตอนที่ชาสก้ารู้สึกว่าหัวใจของเธอหยุดเต้น

เธอเกิดความกลัวขึ้นมาอย่างกะทันหันที่จะถามคำถามต่อไป

“คุยกับฉันหน่อย จีน่า เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไร” เธอกล่าว

สาวใช้ลังเลเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม:

“มันเป็นตัวเมีย”.

ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนน้ำทะเลถูกราดลงบนตัวชาสก้า ในช่วงสองสามวินาทีแรก เธอเกร็งและไม่กระพริบตาเลย

“คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ” เธอถามอีกครั้งโดยเลือกคำพูดของเธอ

“คุณได้ยินถูกต้องแล้ว ราชินีของฉัน เธอให้กำเนิดลูกผู้หญิง” สาวใช้ตอบอีกครั้ง และนั่นคือช่วงเวลาที่สีหน้ากังวลของชาสก้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “ โอ้....” เธอเยาะเย้ยและมองไปทางตรงข้าม ริมฝีปากเล็กๆ สวยงามของเธอเผยอขึ้นเป็นรอยยิ้ม

ลมหายใจของเธอขึ้นๆ ลงๆ อย่างหนักขณะที่เธอปล่อยลมหายใจที่เธอกลั้นเอาไว้เป็นเวลานาน

เอ่อ...ตกลงมันเป็นผู้หญิงใช่มั้ย?

เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับสาวใช้

"คุณแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?"

“แน่นอน ราชินีของฉัน ฉันได้ยินเรื่องนี้มาจากทหารยามโดยตรง เขาพูดจริงๆ ว่ากษัตริย์เกือบจะบีบคอภริยาผดุงครรภ์ที่นำข่าวมาบอกเขาจนตาย เขาเรียกเด็กคนนั้นว่าข่าวร้าย” เธอตอบ และดวงตาของชาสก้าก็เบิกกว้างด้วยความขบขัน

“ว้าว....” เธอหัวเราะและกระพริบตาอย่างรวดเร็ว

เธอยักไหล่แล้วจู่ๆ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงนั้นดังและก้องด้วยความดูถูก

“ข่าวร้ายเหรอ?” เธอกล่าวซ้ำพร้อมกับหัวเราะอีกครั้ง

“ตอนนี้เป็นข่าวแล้ว และมันน่าสมเพชมาก โอ้..! โนเชบาผู้สงสาร ฉันสงสัยว่าตอนนี้เธอคงรู้สึกยังไงบ้าง ที่ลูกของเธอถูกพ่อเรียกว่า Badnews เป็นครั้งแรก มันคงน่าหดหู่ใจมาก” เธอหยุดพูดแล้วหัวเราะอีกครั้ง

“ฉันรู้สึกแย่แทนเธอจริงๆ นะ เธอมีความมั่นใจขนาดนี้ แล้วเธอจะเดินไปมาได้ยังไงหลังจากนี้”

“อืม ยังไงเราก็ยังเหมือนเดิม” เธอเดินไปที่หน้าต่าง “ บอกอะไรหน่อยสิ ฉัน คิดว่าฉันควรซื้อผลไม้ให้เธอบ้าง เพื่อที่เธอจะได้กินและสดชื่นเมื่อตื่นนอน” เสียงหัวเราะของเธอเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง

“ไปเตรียมรถม้าให้พร้อมเถอะ จีน่า ฉันต้องออกไปตลาดแล้ว”

สาวใช้รู้สึกสับสน

“ราชินีของฉัน ทำไมฉันไม่ไปเอาผลไม้มาให้คุณล่ะ คุณไม่จำเป็นต้อง...”

“โอ้ จีน่า ไม่ต้องกังวลนะ” ชาสก้าพูดแทรกด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้ฉันอารมณ์ดีมากเลยอยากทำเองบ้าง รีบๆ ทำเถอะ”

และสาวใช้ก็โค้งคำนับแล้วออกไป

-

ชิลาห์ยืนอยู่ข้างนอกกับตะกร้าเปล่าในขณะที่เธอรอให้อินาออกมาจากบ้านเพื่อที่พวกเขาจะได้ออกไปแต่งงานด้วยกัน

เธอคอยอยู่ที่นั่นนานมากจนเริ่มเหนื่อยแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด เธอสามารถรอพวกเขาได้ แต่ไม่กล้าให้พวกเขารอ

เธอคุ้นเคยกับมันอยู่แล้ว

เธอยังคงรอต่อไป โดยที่แมลงตัวเล็กๆ คอยเกาะที่ขาของเธอ พระอาทิตย์กำลังจะตกในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ และคงจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว ทำไมอินะถึงใช้เวลานานขนาดนี้

เธอยัง คงรอต่อไป โดยถือตะกร้าไว้ที่เอวของเธอ และในที่สุด เธอก็เห็นอินะเดินออกมาจากบ้านสองชั้น

เธอสวมชุดราตรีที่แวววาวและมีสร้อยข้อมือราคาแพงประมาณสามเส้นที่ข้อมือ ทำไมเธอถึงดูดีนัก - ชิลาห์คิด

“แล้วคุณกำลังจ้องมองอะไรอยู่?” จู่ๆ อินะก็ตะคอกใส่ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ชิลาห์ ซึ่งเธอก็ก้ม สายตาลงไปยังพื้นทันที

อิน่ากลอกตาและเดินต่อไป ขณะที่ชิลาห์เดินตามหลังมาพร้อมกับตะกร้าในอ้อมแขนของเธอ

-

ชิลาห์คิดว่าตัวเองโชคร้ายมาโดยตลอดจากเรื่องราวอันน่าสมเพชที่เธอประสบมา

เธอเป็นลูกคนเดียวของแม่ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว และตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของชิลาห์ก็ไม่ยุติธรรมกับเธอเลย แม้แต่ตอนที่แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ชีวิตก็ยังคงไม่ยุติธรรม แต่กลับเลวร้ายลงเมื่อแม่ของเธอเสียชีวิต

ครอบครัวเลี้ยงของเธอโหดร้ายกับเธอมาก รวมถึงพ่อของเธอด้วย เธอสงสัยว่าทำไม เป็นเพราะเธอไม่มีพลังหรือเปล่า? แต่ไม่ใช่ความผิดของเธอใช่ไหม? เธอไม่ได้เลือกที่จะเป็นหมาป่าไร้พลังตัวเดียวในฝูงวินด์วอล์กเกอร์ เธอไม่ได้เลือกมัน แล้วทำไมเธอต้องถูกปฏิบัติด้วยความดูถูกเหยียดหยามมากมายขนาดนั้น?

บางครั้ง เธอสงสัยว่าชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไร เมื่อไหร่เธอจะได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้น บางที ถ้าเธอสามารถเปลี่ยนใจและมีพลังหมาป่าได้ ชีวิตก็คงจะแตกต่างออกไป ดังนั้น บางทีเธอคงต้องภาวนาต่อวิญญาณต่อไป

-

-

การเดินไปยังตลาดนั้นค่อนข้างไกลจากบ้านและประชากรก็มากมายจนน่าตกใจ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะว่าจะไม่มีการซื้อขายในวันรุ่งขึ้น

ชิลาห์สงสัยว่ามันจะเป็นอย่างไรหากภูเขาทั้งลูกเงียบสงบและว่างเปล่าโดยที่ทุกคนอยู่ในบ้าน แต่ทำไมอัลฟ่าถึงออกคำสั่งเช่นนั้นตั้งแต่แรก แล้วจะเกิดอะไรขึ้นในวันรุ่งขึ้นที่ทำให้ทุกคนต้องอยู่แต่ในบ้าน

“คุณจะเดินเร็วขึ้นไหม” อินาหันกลับมามองเธออย่างฉับไว และชิลาห์ก็พยายามเร่งฝีเท้าของเธอ เธอสงสัยว่าเธอจะสามารถทำให้พี่สาวของเธอพอใจได้หรือไม่

เธอเดินตามอินาไปทุกที่ในตลาดราวกับหุ่นเชิด โดยเธอเลือกสิ่งของที่ต้องการ ขณะที่เธอเลือกและจ่ายเงิน ชิลาห์ก็รับหน้าที่ถือสิ่งของเหล่านั้นลงในตะกร้า

การซื้อของกับอินาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเธอเป็นคนเรื่องมากเสมอและต้องการสิ่งที่ดีที่สุด พวกเขาเดินวนไปมาในตลาดที่พลุกพล่านจนเกิด เหตุการณ์ที่ชิลาห์ไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่โชคร้ายที่มันเกิดขึ้น

ขณะที่เธอกำลังเดินโดยมีอินาเดินอยู่ข้างหน้า ก็มีรถม้าที่กำลังเคลื่อนที่มาสาดน้ำโคลนใส่อินา

อิน่าหยุดเดินทันทีขณะที่เธอหายใจไม่ออกและจ้องมองไปที่ชุดของเธอด้วยความตกใจ

"อะไร?"

ชิลาห์ก็ตกใจเหมือนกัน โอ้ ไม่นะ ชุดของเธอสวยแวววาวมาก นี่ใครน่ะ

เธอเงยหน้าขึ้นมองรถม้าและสังเกตเห็นว่ามันหยุดเคลื่อนที่ และก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อินาก็เดินเข้าไปหารถม้าแล้ว

“เฮ้..!” อินะคำรามขณะที่เธอเข้าไปใกล้มัน และโจมตีผู้ขี่ม้า

เธอไม่สนใจเลยที่มันจะดูเหมือนรถม้าของราชวงศ์

“คุณตาบอดเหรอ??? คุณทำน้ำโคลนหกใส่ฉัน!!” เธอตะโกนสุดเสียงเพื่อดึงความสนใจมาที่ตัวเอง แล้วทันใดนั้น ม่านก็เปิดออกพร้อมกับสาวน้อยที่ก้าวออกมาจากม่าน

....มันคือราชินี...!

ราชินีชาสก้า!