บทที่ 9 หลงอยู่ในทะเล

เซียร่าซึ่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรือเร็วเลยตั้งแต่แรกรู้สึกสับสนเมื่อเรือของเธอหยุดทำงาน เธอพยายามสตาร์ทเรือหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อเธอคิดว่าจะทำอย่างไร ลมก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ และความกลัวก็เริ่มเข้ามาครอบงำเธออย่างช้าๆ จนกระทั่งถึงตอนนั้น เธอคิดว่าจะมีคนมาหาเธอเมื่อพวกเขารู้ว่าเธอหายไป แต่ตอนนี้ เมื่อลมเริ่มแรงขึ้นและผิวน้ำเริ่มสั่นคลอนจนเธอไม่สามารถทรงตัวบนเรือได้ เธอเริ่มคิดว่าคงจะสายเกินไปแล้วกว่าจะมีคนมาพบเธอที่นั่น เธอเอนตัวไปข้างหน้าและกอดเรือไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไปในน้ำ

ในขณะนั้น เธอรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนกับตอนที่สูญเสียแม่ไป

ลมเริ่มพัดแรงขึ้นมากจนเธอกลัวจนน้ำตาไหล ราวกับว่ายังไม่ พอ ฝนก็เริ่มเทลงมา ทำให้เธอมองเห็นอะไรได้ไม่ชัด ผิวน้ำสั่นมากจนเธอเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเธอในการถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวเริ่มทำให้ทั้งร่างกายของเธอสั่นสะท้าน ความกลัวเริ่มทำให้เธอกลัวมากกว่าสถานการณ์ที่เธอเผชิญ เธอเริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกคุ้นเคยของอาการตื่นตระหนกที่เริ่มก่อตัวขึ้น