บทที่ 2 อุบัติเหตุ

เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว.....

เซียร์ราลีโอนตื่นขึ้นพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง และรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังถูกไฟไหม้ กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเธอปวดเมื่อยราวกับว่าเธอกำลังวิ่งมาราธอน

"อ๊า" เธอร้องครวญครางและนั่งตัวตรงบนเตียงที่นุ่มเหมือนเมฆในห้องของเธอโดยเอามือจับศีรษะไว้

เสียงสงบเงียบอันนุ่มนวลของมหาสมุทรเมื่อเรือยอทช์พาพวกเขาออกไปไกลจากชายฝั่ง ทำให้ท้องของเธอรู้สึกไม่สบาย

แคลร์ วูดส์ เพื่อนที่ดีที่สุดและเพียงคนเดียวของเธอ เชิญเซียร์ร่าไปร่วมงานเลี้ยงหมั้นของลุงของเธอ ซึ่งจะจัดขึ้นบนเกาะส่วนตัวของพวกเขาในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า และเพื่อนสนิทและญาติของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจะร่วมเฉลิมฉลองงานเฉลิมฉลองที่จะมาถึงนี้ในมหาสมุทรบนเรือยอทช์สุดหรูขนาดใหญ่ของพวกเขา

แคลร์ให้ห้องของเธอเองแก่เซียร่า เพราะรู้ดีว่าเซียร่าต้องปรับตัวกับคนแปลกหน้าได้ยากเพียงใด และเตียงในห้องของเธอก็ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนก้อนเมฆ

"ฉันแนะนำให้คุณออกไปก่อนที่ฉันจะตัดสินใจไล่คุณออกไป" เสียงชายที่ฟังดูแปลก ๆ ดังขึ้นข้างๆ เซียร่า ทำให้เธอตกใจมาก เธอเบิกตากว้างด้วยความสับสน เมื่อเธอเห็นชายที่หล่อเหลาและมีกล้ามเป็นมัด และอย่าลืมผู้ชายครึ่งเปลือยกายยืนอยู่กลางห้อง เธอก็ตกตะลึง

“คุณเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในห้องฉัน” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ และเพิ่งรู้ตัวในภายหลังว่าตัวเองเปลือยกายอยู่ด้วย

เมื่อเธอลุกขึ้น ผ้าห่มก็เลื่อนลงมาและพันรอบเอวของเธอ เผยให้เห็นลำตัวเปลือยเปล่าของเธอต่อชายคนนั้น เธอรีบเอามือปิดร่างกายของเธอด้วยความตื่นตระหนกทันที

เธอไม่เคยจูบกับผู้ชายมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงการนอนกับผู้ชายเลย ดังนั้นการเห็นผู้ชายอยู่ในห้องของเธอจึงเป็นเรื่องน่าตกใจมาก และความเจ็บปวดระหว่างขาของเธอกำลังบอกอะไรกับเธอมากกว่าที่เธอจำได้จากเมื่อคืนนี้ ทั้งหมดที่เธอจำได้คือเธอเมาแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น คืนแรกของเธอบนเรือยอทช์ เธอจบลงด้วยการเสียพรหมจรรย์ให้กับชายแปลกหน้ารูปหล่อที่มีรอยสักตั้งแต่หลังจรดข้างคอ

ใบหน้าของเขาคมกริบราวกับว่าเขาถูกแกะสลักจากรูปปั้นกรีก ดวงตาของเขาเหมือนแอ่งน้ำมืดสองแห่งในเหว ไร้ก้นบึ้งและน่ากลัว

“ฉันไม่อยู่ในห้องคุณ คุณอยู่ในห้องฉัน” ชายคนนั้นตอบอย่างใจเย็น เพราะนี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวัน และเขาเบื่อที่จะตอบคำถามของเธอด้วยซ้ำ เขาไม่สนใจที่จะมองเธอด้วยซ้ำ เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกเสื้อผ้าของเขา..

ในที่สุดเซียร่าก็รู้ตัวว่าเขากำลังพูดความจริง

“ฉันมาอยู่ในห้องของคุณได้ยังไง” เธอถาม

นั่นดึงดูดความสนใจของเขา เขาค่อยๆ ละสายตาจากแล็ปท็อปและมองดูเธอด้วยสายตาที่เข้มข้นแต่ชวนหลงใหล ม่านตาของเขาดำสนิทจนเธอรู้สึกเหมือนดวงตาของเขาเป็นหลุมดำสองหลุมที่ดูดเธอเข้าไป

"เลิกทำแบบนั้นได้ไหม ฉันไม่เชื่อในเรื่องบังเอิญ อย่าพยายามหลอกฉัน โดยบอกว่าคุณเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้หญิงทุกคนก็พูดเหมือนกันและเรียกร้องเงินทีหลัง มีเงินบนโต๊ะสำหรับเมื่อคืนนี้ เอาไปแล้วออกไป" เขาพูดอย่างใจเย็น แม้จะ ดูถูกเธอแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ขึ้นเสียง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็สามารถแสดงให้เธอเห็นว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอได้ในไม่กี่คำ

คำพูดของเขาเจ็บแสบ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอไม่เคยทำร้ายผู้ชาย เธอไม่เคยทำและไม่มีวันทำ เธอมีความนับถือตัวเองมากเกินไปที่จะทำแบบนั้น

เธอไม่ได้ป้องกันตัวเอง เมื่อมองดูเขา เธอก็รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ เธออยู่ในห้องของเขาจริงๆ แม้ว่าเธอจะจำไม่ได้ว่ามาที่นี่ได้อย่างไร เธอไม่สนใจเงิน โดยไม่เสียเวลา เธอรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วและวิ่งออกจากห้องของเขา เธอไม่หยุดจนกระทั่งยืนอยู่ในห้องที่ปลอดภัยของเธอ

เธอหายใจแรง พยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอจำได้ว่ารู้สึกไม่เข้ากับคนรวยพวกนี้ มีเพียงแคลร์และอดัม แฟนหนุ่มของเธอเท่านั้นที่ห่วงใยเธอและพยายามเป็นเพื่อนเธอ แต่ เธอเห็นว่าอดัมต้องการเวลาส่วนตัวกับแคลร์ เซียร่าจึงรับรองกับพวกเขาว่าเธอจะไม่เป็นไรถ้าอยู่คนเดียว

หลังจากนั้น เธอจึงนึกถึงแม่ของเธอที่สูญเสียไปเมื่อหกเดือนก่อน จากนั้นเธอก็ลืมไปว่าเธอดื่มเหล้าไปมากแค่ไหน และสุดท้ายเธอก็ไปคบกับผู้ชายคนนั้นได้อย่างไร

“โอ้พระเจ้า นี่มันวุ่นวายจริงๆ ฉันหนีจากที่นี่ไม่ได้เลย แม้จะอยากหนีก็ตาม เขาคงเป็นเศรษฐีที่คิดว่าฉันเป็นคนง่ายๆ ฉันควรบอกแคลร์ไหม” เธอสงสัยเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก ตามด้วยเสียงของแคลร์

“เซียร่า คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เซียร่ากำลังจะเปิดประตูและร้องไห้บนไหล่ของเพื่อนสนิทของเธอเกี่ยวกับการที่เธอเสียพรหมจรรย์ให้กับคนแปลกหน้า แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงของอดัม มือของเธอก็หยุดอยู่ที่มือจับประตู

เธอหันไปมองตัวเอง เธอเป็นคนยุ่งเหยิง ใครๆ ก็รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับอดัมในสภาพแบบนี้ได้

“ใช่ ฉันตื่นแล้ว” เธอกล่าวตอบผ่านประตู

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าขยับ

“ดีล่ะ พักผ่อนให้สบายแล้วมาพบฉันที่ชั้นสอง ฉันจะแนะนำคุณให้รู้จักกับลุงของฉัน เจ้าบ่าวและเจ้าสาวของเขา” แคลร์ประกาศด้วยความตื่นเต้น

เซียร่าไม่อยากออกจากห้อง เธออยากนั่งอยู่ในห้องและสงสารตัวเอง

แต่เธอไม่อยากทำให้แคลร์ผิดหวัง เพราะเธอดูตื่นเต้นมาก

“ตกลง ฉันจะพบคุณที่นั่น” เซียร่าสัญญา

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่ถอยออกไปของแคลร์และอดัม

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะตั้งสติ เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัว ชำระล้างคืนที่เธอใช้ไป เธอตัดสินใจว่าจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น แม้ว่าจะเจอเขาขณะอยู่บนเรือก็ตาม และหลีกเลี่ยงเขาให้ได้ทุกวิถีทาง และเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนต้องการความสนใจจากผู้หญิงอย่างสิ้นหวังเช่นกัน เธอ ทำ กิจวัตรประจำเช้าของเธอเสร็จแล้วหยิบชุดสำหรับวันนี้ขึ้นมา ชุดซันเดรสแขนกุดลายดอกไม้ที่แคลร์ให้มาเป็นของขวัญ นี่เป็นหนึ่งในหลายๆ ชุด เดรสตัวนั้นยาวเลยเข่าของเธอลงมาเล็กน้อย เธอรวบผมขึ้นเป็นมวยสวยเก๋ หลังจากทามาสก์และทาลิปสติกแล้ว เธอก็พร้อมที่จะเผชิญกับวันใหม่

ในทางกลับกัน หลังจากที่เซียร่าจากไป เซเวียร์ วูดส์ก็มองไปที่เตียงที่มีคราบเปื้อนสีแดง

มีบางอย่างแวบวาบในดวงตาสีดำของเขา บางอย่างที่แปลกและอ่านไม่ออก เขาไม่สนใจคราบนั้นและแต่งตัวเสร็จ เขาจำได้ว่าเธอเข้ามาในห้องของเขาได้อย่างไร

เหมือนอย่างที่เขาบอกกับเซียร่า เขาไม่เชื่อในความบังเอิญ เขากำลังจะได้พบกับหลานสาว ลูกสาวของพี่ชายของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว เซเวียร์สัญญาว่าจะดูแลแคลร์ให้กับพี่ชายของเขา

หลังจากที่เขาทำเสร็จ เขาก็เดินออกจากห้องไปที่ระเบียงเพื่อพบกับแคลร์

“ลุง คุณอยู่ที่นี่” แคลร์อุทานด้วยความตื่นเต้นจนเซียร่าตกใจมาก

'เขาเป็นเจ้าบ่าวเหรอ?' เซียร่าคิดด้วยความตกใจ