Rozdział 309

Nigdy nie byłem w celach, więc nie byłem pewien, czego się spodziewać, ale to nie było to. Pierwszą rzeczą, która uderza, jest zapach. Pot, który siedział w jednym miejscu bez żadnego przepływu powietrza, pozostał. Gdy tylko trafił do twojego przewodu nosowego, twoje oczy natychmiast zaczęły łzawić i prawie zacząłem się dusić. Potem pojawiła się krew i brud, które dodały mieszance więcej smaku.

Kiedy zaczęliśmy przechodzić przez cele, to wtedy zrobiło się naprawdę źle. Widok więźniów przykutych łańcuchami do ściany lub z wystawionymi rękami, błagających o pomoc.

„Nie patrz, po prostu idź dalej” – szepnęła Kristen, szybko ciągnąc mnie korytarzem. Colt krzyczał na strażników, żeby wynieśli Tanyę z celi, gdy Kristen wepchnęła mnie do pokoju.