Κεφάλαιο 12

«Είσαι γεμάτος εκπλήξεις!» Το beta μίλησε ενώ τα μάτια μου κοίταξαν γύρω μου, χωρίς να το σκεφτώ σήκωσα την καρέκλα των βασικών αρχών αδέξια καθώς ήταν βαρύτερη από ό,τι νόμιζα και την έστρεψα πάνω του με όση δύναμη μπορούσα να τον γκρεμίσω δίπλα στον πονεμένο φίλο του. Ήταν απλώς το άλφα για να πάει.

Ο Ιράν κατευθείαν στο σώμα του και τον έσπρωξε στο πάτωμα, τα νύχια του ήταν έξω και έτσι καθώς πήγε να πιάσει το πάνω μέρος μου, κόπηκαν μέσα από το ύφασμα και στο δέρμα στην πλάτη μου, προκαλώντας μια μικρή κραυγή να με εγκαταλείψει καθώς περνούσα ακριβώς μέσα από το σχολείο, επιτάχυνα μόλις άκουσα τον βασιλιά να μου φωνάζει να επιστρέψω. Όλοι στο σχολείο είχαν βγει για άλλη μια φορά για να δουν ξανά το Ιράν μακριά.

Έπιασα το χερούλι προς την κεντρική πόρτα του σχολείου και την άνοιξα με αποτέλεσμα τα μάτια των φρουρών να ανοίξουν δραστικά. Γρήγορα και αβίαστα, πήδηξα πάνω από το κιγκλίδωμα και έκανα ένα διάλειμμα για το σπίτι μου. Αφήνοντας τους λυκάνους εντελώς σαστισμένους. Ομολογώ ότι μου κόπηκε η ανάσα όταν έφτασα στην ανθρώπινη πόλη. Έτρεξα κατευθείαν για το σπιτάκι μου και μπήκα μέσα.