„Sherlock, proszę nie, Sherlocku...” Jej oczy rozszerzyły się w panice, gdy popchnęła mężczyznę leżącego na jej kolanach. Jej palce przesunęły się w dół jego policzków.
Otwarty i dowcipny mężczyzna pociemniał na jej widok w panice. Jednak wkrótce niezadowolenie zniknęło, podkreślając jego przystojne rysy.
„Lena” – powiedział gładko, podnosząc się, by pocałować ją w policzek.
„Ja…” Lena Mu mogła tylko ugryźć się w wargi, wyglądając przy tym jak porcelanowa lalka.
„Lena” – wyszeptał ponownie, a jego chrapliwy głos był ledwie słyszalny. Jego usta musnęły płatek jej ucha, a ona zadrżała.
Lena Mu cofnęła się odrobinę, gdy czyjaś ręka przesuwała się po jej skórze.
Kochała Sherlocka Mo,
więc dlaczego czuła się tak niekomfortowo w jego towarzystwie? W chwili, gdy jego palce przesunęły się po jej skórze, poczuła, jakby jej żołądek ją żuł od środka, i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu.
Bliski kontakt przyprawiał ją o dreszcze.
Jednak starała się zachować spokój. Gdyby tylko Cliff tu był, wszystko byłoby w porządku.
Pomógłby jej, prawda?
„Lena, posłuchaj mnie. Mówię poważnie”. Spojrzał jej głęboko w oczy, wachlując jej twarz oddechem.
„Nie będę kłamać, nie tobie.”
Jeszcze jeden pocałunek. Jeszcze jedno ujęcie.
Nawet wtedy nie potrafiła znaleźć w sobie sił, by oddychać.
Nienawidziła tego, nienawidziła uczucia jego rąk dotykających jej ciała.
To było tak, jakby po mnie pełzł wąż.
Lena Mu wzdrygnęła się, odpychając go z drogi. Boso, skoczyła na ziemię jak króliczek w panice, stając przy wejściu.
„Sherlock, nie mogę. Nie miałam tego na myśli... Bałam się...” bełkotała, podtrzymując ubranie jedną ręką, podczas gdy drugą ściskała mosiężną klamkę.
Przystojna twarz Sherlocka stała się ponura. Jego
był już w połowie drogi, a jego pierś uniosła się ze zdziwienia w chwili, gdy ona z niego zeskoczyła.
„Och, Lena” – wycedził, zaciągając się papierosem. „Jaki sens ma przepraszanie w dzisiejszych czasach?”
„Czy zostałem właśnie porzucony?”
Umawiał się z niezliczoną ilością kobiet i wszystkie zdawały się paradować u jego stóp.
Sherlock Mo myślał, że uda mu się dorwać także Lenę Mu, ale wyglądało na to, że jego plany już legły w gruzach.
„Sherlock, ja…” Chciała wyjaśnić więcej, ale wszystkie słowa zdawały się zamierać jej w gardle.
Nora kiedyś powiedziała, że gdyby dziewczyna naprawdę kochała mężczyznę, to wytrzymałaby cały ból.
Jednak Lena Mu wzdrygnęła się nawet przy najlżejszym dotyku. Czy ona nie kochała go wystarczająco?
„Lena, kochasz mnie?” W jego głosie słychać było smutek, gdy Sherlock Mo patrzył na nią. W jego spojrzeniu przemknęła nieodgadniona emocja.
"I..."
„Czy tak trudno odpowiedzieć,
Lena?" - zapytał.
„ Naprawdę?”
Lena dostrzegła kątem oka słabą postać i zamarła.
„Już skończyliśmy.”
Sherlock poprawił koszulę i wyszedł z pokoju, nie oglądając się ani razu na pozostawioną kobietę.
Lena po prostu patrzyła na oddalającą się postać, aż zniknęła w ciemnościach.
Zanim jednak wróciła, zauważyła mężczyznę w czarnym garniturze, stojącego pod równie czarnym parasolem.
"Lena."
Włosy Leny były bardzo wilgotne od deszczu. Jednak gdy zobaczyła go stojącego przy drzwiach, wybiegła i objęła go.
Czy wrócił z podróży służbowej?
Minęły trzy miesiące odkąd widzieli się ostatni raz.
„Cliff! Wróciłeś.”
„Wróciłem” – powiedział z uśmiechem.
podczas gdy połowa jego ciała była przemoczona deszczem.
