Lambridge City, Promenade 1st Villa Area - Hatcher Mansion. Dziś był festiwal latarni. Kolorowe światła były udekorowane wokół domu, dodając odrobinę ciepła do zimnej atmosfery rodziny Hatcher.
Nagle krzyk rozległ się w rezydencji. „Ah-” Po czym nastąpił łomot, kobieta o dużym brzuchu spadła ze schodów!
Wszyscy byli zaskoczeni i pośpieszyli w jej kierunku.
Stephen Hatcher, prezes Ador Hatcher Corporation, szybko zapytał: „Debbie, czy wszystko w porządku?”
Twarz kobiety zbladła, gdy zobaczyła świeżą krew spływającą po jej nogach. Przerażona odpowiedziała: „Stephen, to boli… Nasze dziecko… Szybko, ratuj nasze dziecko!”
Gospodyni domu, Paula Anderson, wpadła w panikę i zapytała: „Co się stało?!”
Debbie spojrzała na szczyt schodów ze łzami w oczach. Wszyscy spojrzeli w górę i zobaczyli dziewczynkę, około trzyletnią, stojącą na szczycie schodów.
Widząc wzrok wszystkich, ze strachu mocno przytuliła pluszowego króliczka.
Richard Hatcher krzyknął ze złością: „Czy to ty popchnąłeś Debbie?!”
Dziewczynka nadąsała się. „To nie ja i nie...” Płacząc, Debbie błagała: „Nie... Tato, to nie wina Lilly”.
„ Ona jest jeszcze młoda i nie miała tego na myśli…” Jej słowa szybko potwierdziły, że to wina Lilly.
Oczy Stephena pociemniały i natychmiast wydał rozkaz: „Zamknij ją na strychu! Zajmę się nią, gdy wrócę!”
Drugi pośpiesznie wysłał Debbie do szpitala, podczas gdy służący wlekli Lilly na górę. Nawet gdy spadł jej but, zachowała upór i nie błagała ani nie płakała o pomoc. Żadne światło ani ciepło nie mogło dotrzeć do ciemnego i zimnego strychu. Okna skrzypiały, jakby w każdej chwili miał się pojawić potwór… Lilly mocno przytuliła swojego pluszowego króliczka i zwinęła się w kłębek w kącie. Jest tak zimno…
Prawda była taka, że nigdy nikogo nie naciskała, ale nikt jej nie wierzył. Ponieważ była zimna wiosenna pogoda, śnieg i wiatr przedostawały się na strych przez szpary w oknach, nakładając warstwy zimna na małą Lilly.
Wkrótce minął cały dzień. Nikt nie przejmował się Lilly i nikt nawet nie wiedział, że Debbie ukarała ją poprzedniego dnia.
Była już oszołomiona, bo jeszcze nic nie zjadła. Richard zarządził, że nie wolno jej wyjść, dopóki nie przyzna, że to jej wina.
„Mamo…” Usta Lilly zrobiły się fioletowe od zimna, a ona sama drżała. Mogła tylko zamknąć oczy i mruczeć: „Mamo… Nie zrobiłam nic złego… To nie moja wina…”
Wiedziała, że jej matka zmarła na chorobę rok temu. Po śmierci matki jej tata znalazł inną kobietę, a wkrótce kobieta była w ciąży z dzieckiem…
Jednak kobieta była dwulicowa. Była miła dla Lilly tylko wtedy, gdy byli obecni inni; w przeciwnym razie zachowywałaby się jak demon, karząc ją.
Mamo… pomyślała Lilly, ściskając uszy swojego pluszowego króliczka, zanim straciła przytomność.
Nie wiedząc ile czasu minęło, drzwi nagle otworzyły się z głośnym hukiem.
Stephen wpadł we wściekłość, gdy podniósł nieprzytomną Lilly, ściągnął ją ze schodów i wyrzucił na zewnątrz, na śnieg!
Lilly zadrżała od zimna i z trudem otworzyła oczy... „Tato... jestem głodna...” wymamrotała.
Stephen prychnął. „Zabiłeś nienarodzone dziecko Debbie, a pierwszą rzeczą, którą mi mówisz, jest to, że jesteś głodny?! Nie mogę uwierzyć, że mam tak złą córkę!”
Oczy Lilly były puste i nie mogła mówić, bo była zamrożona.
Im dłużej Stephen na nią patrzył, tym bardziej się wściekał. Dlaczego ona wciąż zachowuje się uparta, mimo że to ona jest winna? Ty złośliwe dziecko!
„To moja wina jako rodzica, że zachowujesz się w ten sposób! Teraz, gdy zabiłeś swojego nienarodzonego brata, kto wie, czy nie zaczniesz mordować ludzi, gdy dorośniesz? Jako twój ojciec, muszę dać ci nauczkę!” Rozejrzał się i podniósł miotłę z kąta, łamiąc jej główkę.
Gruba miotła wylądowała na ciele Lilly z hukiem, sprawiając, że krzyknęła z bólu! „Czy to twoja wina?!” Stephen spojrzał gniewnie.
„To nie ja. To naprawdę… nie ja!” Lilly ugryzła się w wargi i zachowała uparty wyraz twarzy.
Stephen wściekał się coraz bardziej, słysząc jej słowa. „Czyli mówisz, że twoja macocha dobrowolnie spadła ze schodów?! Dlaczego chciała spaść będąc w szóstym miesiącu ciąży?!”
Nie mógł przestać myśleć o tym, co wydarzyło się w szpitalu. Debbie mocno krwawiła, a lekarz dwukrotnie stwierdził, że jej stan jest krytyczny, ale nawet będąc na skraju śmierci, nalegała, żeby nie obwiniał Lilly!
Powiedziała, że Lilly była jeszcze młoda, kiedy zmarła jej matka. Po prostu bała się, że jej młodszy brat może odwrócić uwagę od niej i nie miała zamiaru jej popychać.
Stephen poczuł się bardziej wściekły, gdy pomyślał. Pobił Lilly, jednocześnie ją łając: „Wciąż próbujesz zaprzeczać! Przestań zaprzeczać!” Z każdym zdaniem Lilly dostawała miotłą. Był tak pochłonięty jej biciem, że nawet nie zauważył, że telefon wypadł mu z kieszeni.
Kiedy Lilly została ciężko pobita, w końcu przestał, więc leżała sparaliżowana na zaśnieżonej ziemi. „Zostań tutaj i klęcz, dopóki twoja macocha nie zostanie wypisana!”
Stephen pociągnął za krawat, po tym jak ją zrugał, zostawił miotłę i odszedł.
Ostatnio czuł się rozdrażniony, ponieważ jego firma od pół miesiąca borykała się z luką prawną i wciąż nie otrzymała pomocy w jej rozwiązaniu.
Dziś Debbie spadła ze schodów i straciła nienarodzone dziecko, tracąc jedyną nadzieję dla rodziny Hatcherów. Kolejne nieszczęśliwe wydarzenia wywarły na niego stres i nie mógł powstrzymać się od wyładowania tego wszystkiego na Lilly.
Zabawka-królik Lilly została już rozbita na kawałki. Próbowała wstać, ale upadła z powrotem na zaśnieżoną ziemię z hukiem… Poczuła, że jest na skraju śmierci.
Jeśli umrę, czy w końcu będę mogła zobaczyć mamusię? W tym momencie usłyszała niewyraźny głos.
„Lilly, zadzwoń po swojego wujka! Twój wujek to Gilbert Crawford, jego numer telefonu to 159xxxxx...”
„Zadzwoń…” Lilly otworzyła oczy i zauważyła czarny telefon leżący na śniegu. Jej instynkt przetrwania włączył się, gdy rozpaczliwie czołgała się w jego kierunku. „159…” Lilly jąkała się i jąkała, jej sztywne palce z trudem się poruszały, aż w końcu udało jej się wykonać połączenie…
Tymczasem Hugh Crawford wygłosił wykład w domu na dziedzińcu w Clodston: „Minął kolejny rok. Gilbert Crawford, kiedy przystąpisz do testu na stanowisko Głównego Lekarza?!”
Ośmiu braci z rodziny Crawford spojrzało na siebie, a Gilbert dotknął swojego nosa.
Nagle starzec zmienił temat i zapytał: „Minęły już cztery lata, a ty wciąż nie odnalazłeś swojej siostry?”
Wyraz twarzy braci uległ zmianie, ich usta się ściągnęły. Ich obojętne oczy miały teraz lekki ślad smutku.
U ich młodszej siostry, Jean Crawford, zdiagnozowano ostrą białaczkę promielocytową w młodym wieku. Od tego czasu była starannie pielęgnowana przez rodzinę Crawford, gdy przechodziła transfuzje krwi, leczenie przeciwinfekcyjne i przeszczepy szpiku kostnego … Jednak jej stan się pogorszył, a nawet wpłynął na jej pamięć.
Potem, cztery lata temu, nagle zaginęła. Gilbert był lekarzem w Shercaster Cancer Hospital i odpowiadał za leczenie Jean. Tego dnia musiał uratować pacjenta w stanie krytycznym i to właśnie w tym momencie… Jean zniknęła.
Przez ostatnie cztery lata dręczyło go poczucie winy i żal. Nawet przy jego wybitnym talencie medycznym nie był w stanie pójść naprzód od tamtego czasu.
Rodzina Crawfordów miała ośmiu synów, a Jean była jedyną córką. Po zaginięciu córki Bettany nagle zachorowała, a Hugh stał się niestabilny.
Ciężki kamień leżał w sercach wszystkich członków rodziny Crawford, sprawiając, że byli niespokojni. Najstarszy syn, Anthony Crawford – dyrektor generalny rodzinnego imperium biznesowego Crawford – pracował dzień i noc niestrudzenie, co pogorszyło jego stan zdrowia i wymagało codziennego przyjmowania leków.
Trzeci syn, Bryson Crawford – wybitny pilot linii lotniczych Swift Airlines, nie zdał testów psychologicznych i od czterech lat odpoczywał w domu. Pozostali… W pokoju do nauki zapadła cisza, zanim nagle,
Zadzwonił telefon Gilberta!
