ดาวน์โหลดแอป

Apple Store Google Pay

พระจันทร์ที่ถูกเลือก

มนุษย์หมาป่า นางเอก มนุษย์หมาป่า โรแมนติก ทายาท พระเอก มีอำนาจ อ่อนแอสู่แข็งแกร่ง

“เพื่อน!” ฉันเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองชายผู้เป็นราชาอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาจ้องมาที่ฉันขณะที่เขาเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โอ้ เยี่ยมเลย นั่นคือเหตุผลที่เขาดูคุ้นเคย เขาคือชายคนเดียวกับที่ฉันชนเมื่อหนึ่งหรือสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ คนที่อ้างว่าฉันเป็นคู่ของเขา... โอ้... ชิบหาย!*** ในอนาคตที่เลวร้าย นี่คือวันครบรอบ 5 ปีของการสิ้นสุดของโลกตามที่เราเคยรู้จัก เผ่าพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่เรียกตัวเองว่าไลแคนโทรปได้เข้ายึดครองและทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมืองทุกแห่งถูกแบ่งออกเป็นสองเขต เขตมนุษย์และเขตหมาป่า มนุษย์ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นชนกลุ่มน้อย ในขณะที่ไลแคนได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพอย่างสูงสุด การไม่ยอมจำนนต่อพวกเขาส่งผลให้ได้รับการลงโทษสาธารณะที่โหดร้าย สำหรับดีแลน เด็กสาววัย 17 ปี การใช้ชีวิตในโลกใหม่นี้เป็นเรื่องยาก เมื่ออายุได้ 12 ปีเมื่อหมาป่าเข้ายึดครอง เธอทั้งได้เห็นและประสบกับการลงโทษในที่สาธารณะด้วยตัวเอง หมาป่าเป็นสัตว์ที่ชอบข่มเหงรังแกมาตั้งแต่โลกใหม่ และหากคุณถูกจับได้ว่าเป็นคู่ครองของหมาป่า สำหรับดีแลนแล้ว ชะตากรรมนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่เพียงแต่เป็นคู่ครองของไลแคนเท่านั้น แต่ไลแคนตัวนั้นยังบังเอิญโด่งดังและโหดร้ายที่สุดในบรรดาทั้งหมดอีกด้วย ติดตามดีแลนในการเดินทางที่เต็มไปด้วยความขรุขระของเธอ ต่อสู้กับชีวิต ความรัก และการสูญเสีย เรื่องราวหมาป่าทั่วไปในมุมมองใหม่ ฉันหวังว่าคุณจะสนุกกับมัน Waming เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ ฉากการทารุณกรรมอย่างรุนแรง ฉากการทำร้ายตัวเอง ฉากการข่มขืน ฉากที่มีลักษณะทางเพศอย่างชัดเจน..

  1. 30 จำนวนตอน
  2. 14603 จำนวนผู้อ่าน

บทที่ 1

มุมมองของดีแลน

แตก!

“อ๊าก!” ฉันร้องเสียงเจ็บปวดเบาๆ ออกมาในขณะที่วิ่งไปต่อหน้าพี่ชายของฉัน พอดีกับเวลาที่จะรับการเฆี่ยนตีที่ตั้งใจจะให้เขาโดยเฉพาะ

“เด็กคนนั้นไม่สนใจอัลฟ่าของกลุ่มในเขตของคุณเลย หลีกไป” นักรบของกลุ่มหนึ่งถือแส้หนาและยาวอยู่ในมือขณะมองมาที่ฉัน จากนั้นก็หันไปมองด้านหลังเพื่อมองดูน้องชายของฉัน

“เขาอายุหกขวบ เขาไม่ได้ตั้งใจ…” ฉันถูกเสียงน้ำไหลขัดจังหวะอีกครั้ง และรู้สึกแสบร้อนที่แก้ม ฉันยกมือขึ้นมาที่ใบหน้า ขณะที่ฉันตรวจดูบาดแผล ฉันมองไปที่นิ้วที่แตะเบาๆ บนแก้มที่แสบร้อนของฉัน และสังเกตเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาปกคลุมนิ้วนั้น ใบหน้าของฉันกำลังมีเลือดไหลออกมา

“คุณต้องการให้สิ่งนี้เป็นการลงโทษต่อหน้าธารกำนัลหรือไม่ ฉันรับรองได้ว่ามันจะไม่จบลงด้วยดีสำหรับคุณถ้าคุณไม่หลบเลี่ยง มนุษย์” ฉันไม่อยากรับการลงโทษอีกแล้ว ฉันได้รับการลงโทษครั้งสุดท้ายเมื่อเกือบสองเดือนที่แล้ว และต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์กว่าจะรักษาได้ หลังของฉันเป็นแผลเป็นไปตลอดชีวิตแล้ว

“เขาไม่ได้มีเจตนาไม่เคารพ เขาแค่เล่นๆ นะ โปรดเถอะ เขาเป็นเด็ก คุณจะก้มตัวต่ำลงถึงขนาดนั้นจริงๆ เหรอ...” ได้ยินเสียงแส้ของเขาฟาดลงบนแขนของฉันอีกครั้ง ฉันผงะถอยก่อนที่ตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นหมัดของไลแคนกระแทกเข้ากับขากรรไกรของฉัน

ฉันเซถอยหลัง พ่นเลือดออกจากปากและก้มศีรษะลงด้วยความยินยอม เพียงเพื่อช่วยชีวิตน้องชาย ฉันรู้สึกว่ามือของน้องชายตัวเล็ก ๆ ของฉันอยู่ที่ชายเสื้อด้านล่างของฉัน ขณะที่เขาจับฉันไว้ ความกลัวทำให้ม่านตาของเขาพร่ามัว

“ไปที่ลานบ้าน!” ฉันเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อตาโตขึ้น

“วิ่งกลับบ้านและล็อกประตู ! อยู่กับแม่!” ฉันกระซิบก่อนจะรู้สึกถึงมือจับแขนทั้งสองข้างในขณะที่ฉันถูก หมาป่าสองตัวลากตัวออกไปอย่างกะทันหัน ฉันหันกลับไปเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่ชายของฉันวิ่งหนีจากหัวไปที่บ้านของเราในเขตมนุษย์ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของฉันเมื่อรู้ว่าพี่ชายของฉันปลอดภัย ไม่นานหลังจากนั้น ความกลัวก็ปกคลุมฉันขณะที่ฉันถูกบังคับให้ไป หลายคนเริ่มจ้องมองฉันขณะที่ฉันถูกดึงไปที่เวทีโง่ๆ ในลานบ้าน ข้อมือของฉันถูกมัดกับเสาและสายหนังถูกใส่ไว้ในปากเพื่อกัด

มนุษย์มักถูกบังคับให้ออกจากบ้านเพื่อดูการเฆี่ยนตีในที่สาธารณะ ซึ่งทำให้เราผิดหวังมาก แม้ว่าจะไม่ใช่คุณที่ได้รับการลงโทษ แต่ก็ยากที่จะดูเช่นกัน

นาทีที่พวกไลแคนคิดว่าพวกมันมีผู้ชมมากพอแล้ว ผู้ลงโทษของฉันก็งอกกรงเล็บของมันและฉีกเสื้อของฉันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำให้ฝูงชนเห็นหลังที่เป็นแผลเป็นอยู่แล้วของฉัน ฉันใส่สายหนังไว้ในปากเพื่อให้กัดลงไป และฉันได้ยินเสียงหายใจแรงๆ หลายครั้งจากมนุษย์บางคนที่จำฉันได้ ขณะที่การโจมตีครั้งแรกเข้าเป้า

หลังจาก การโจมตีครั้งที่ยี่สิบ ฉันก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ความเจ็บปวดที่หลังแทบจะทนไม่ได้ และฉันรู้โดยไม่ต้องมองเลยว่าเลือดกำลังไหลออกมาจากบาดแผลแต่ละครั้ง 15 คือจำนวนปกติที่กำหนดไว้สำหรับการลงโทษ ดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้รับมากกว่านี้

หลังจากตีครั้งที่ 29 ฉันก็ล้มลงจากแขน ฉันรู้สึกอ่อนล้า เจ็บปวด และหมดแรงทางร่างกาย ฉันรับโทษหนักเป็นสองเท่าของโทษปกติ และไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไม ตีครั้งสุดท้ายดังลั่นไปในอากาศ และเสียงครางอันดังก็หลุดออกจากปากของฉัน ขณะที่ฉันทิ้งสายหนังที่ฉันกัดอยู่ลงบนพื้น

มือของฉันถูกปล่อยออก และร่างของฉันก็ล้มลงกับพื้นทันที เลือดหยดลงมาเล็กน้อยบนเวทีเล็กๆ ที่ตั้งไว้

สิ่งหนึ่งที่ฉันควรอธิบายคือ หมาป่าไม่สนใจเรื่องความเปลือยเปล่า พวกมันมักจะเดินไปมาโดยไม่สวมอะไรเลย เมื่อพวกมันเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าของพวกมันจะฉีกขาด และพวกมันก็กลายร่างเป็นหมาป่า ขน หาง และทุกอย่างเป็นชิ้นเป็นอัน แน่นอนว่าเมื่อเสื้อผ้าของพวกมันพัง เมื่อมันเปลี่ยนกลับมา พวกมันก็จะเปลือยก้นอยู่เสมอ ดังนั้น การที่ฉันเปลือยท่อนบนทั้งตัวในการแสดงจึงเป็นเรื่องปกติในทุกวันนี้

ฉันนอนอยู่บนเวที หอบหายใจเพื่อพยายามปกปิดส่วนหน้าที่เปลือยเปล่าของตัวเอง เมื่อฉันรู้สึกว่ามีเท้าเหยียบลงบนหลังของฉันที่ตอนนี้ถูกทำร้าย

“นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณลืมสถานะของตัวเอง หมาป่าถูกสร้างมาให้เป็นสายพันธุ์ที่เหนือกว่า และคุณจะต้องแสดงความเคารพต่อเราตลอดเวลา ฉันเข้าใจไหม!” มีเสียงพึมพำตอบตกลงสองสามเสียงก่อนที่ผมของฉันจะถูกคว้าและฉันก็ถูกโยนลงจากเวที แขนเปล่าของฉันถูกับพื้นและเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผล

ไม่มีใครเข้าไปช่วยจนกระทั่งหมาป่าทั้งหมดลงจากเวทีเพราะกลัวว่าจะเป็นคนต่อไป ฉันรู้สึกว่ามีคนเอาเสื้อคลุมอุ่นๆ มาคลุมหลังที่เปื้อนเลือดของฉัน และมีผู้ชายสองคนช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นยืน

“ดีแลน!” ศีรษะที่เหนื่อยล้าของฉันหันไปหานิค คิวาล เพื่อนสนิทของฉัน “คุณทำอะไรผิด” ขณะที่ฉันพูดคุยกับเขา ฉันยังถูกผู้ชายสองคนที่ช่วยฉันประคองเอาไว้

“เฟรดดี้” ฉันกระซิบออกมา ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรอีก ไม่สนใจอย่างอื่นเลย เขามองมาที่ฉันแล้วพยักหน้า

ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขอแนะนำ ตัวก่อน ชื่อของฉันคือ ดีแลน ไรลีย์ อายุ 17 ปี ผมของฉันเป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ตาสีน้ำตาลเรียบๆ ฉันสูงประมาณ 5*6 และเป็นนักเรียนมัธยมปลาย น้องชายของฉัน เฟรดดี้ อายุ 6 ขวบ ฉันมักพบเขาในปัญหาอยู่เสมอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันต้องช่วยเขา

พ่อของฉันถูกพวกนั้นฆ่าตายเมื่อเกือบ 5 ปีที่แล้ว ตอนที่พวกมันสามารถยึดครองเมืองได้สำเร็จ เมื่อพวกไลแคนบุกเข้ามาในเมืองของเรา พ่อของฉันก็ลุกขึ้นพร้อมกับคนในละแวกนั้นเพื่อปกป้องแหล่งทำกินของเรา แม้จะพูดได้ว่าไร้ประโยชน์อย่างยิ่ง เราสูญเสียผู้คนไปมากมาย และฉันเห็นพ่อของฉันถูกหมาป่าสองตัวฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฉันยิงพ่อเพื่อหยุดความทุกข์ทรมานของเขา ก่อนที่พวกมันจะลากฉันไปที่ลานบ้าน ฉันเป็นคนที่ถูกเฆี่ยนตีเป็นคนแรก ในเมืองเมื่อฉันอายุ 12 ปี! ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หมาป่าก็เข้มงวดกับฉันมาก

เอาล่ะ กลับมาที่เรื่องของฉัน ดี กว่า "เฟรดดี้โอเคไหม" ฉันพยักหน้าอ่อนแรงให้นิคก่อนจะล้มลง ผู้ชายที่อุ้มฉันไว้รีบพาฉันไปหา ชีล่า พยาบาลมนุษย์ของเมือง ซึ่งรีบเคลียร์โต๊ะของเธอในขณะที่ผู้ชายสองคนวางฉันลงบนโต๊ะ

เธอถอดเสื้อคลุมของฉันออกอย่างเบามือ ก่อนจะหายใจหอบและวิ่งไปเก็บของต่างๆ ฉันครางอย่างทรมานออกมาสองสามที เมื่อจู่ๆ ความเจ็บปวดก็หยุดชา ฉันสั่นสะท้านด้วยความตกใจเมื่อจูเลียกลับมา

“ฉันจะวางยาสลบ” ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่สะบัก ก่อนที่หลังจะชาไปหมด และโลกก็มืดมิดลง

รายชื่อบท

  1. บทที่ 1

    มุมมองของดีแลน แตก! “อ๊าก!” ฉันร้องเสียงเจ็บปวดเบาๆ ออกมาในขณะที่วิ่งไปต่อหน้าพี่ชายของฉัน พอดีกับเวลาที่จะรับการเฆี่ยนตีที่ตั้งใจจะให้เขาโดยเฉพาะ “เด็กคนนั้นไม่สนใจอัลฟ่าของกลุ่มในเขตของคุณเลย หลีกไป” นักรบของกลุ่มหนึ่งถือแส้หนาและยาวอยู่ในมือขณะมองมาที่ฉัน จากนั้นก็หันไปมองด้านหลังเพื่อมองดูน้องชา

  2. บทที่ 2

    มุมมองของดีแลน ฉันลืมตาขึ้นอย่างมึนงงในขณะที่ลุกขึ้น คอของฉันปวดจากการนอนคว่ำบนโต๊ะไม้เนื้อแข็ง และหลังของฉันก็ปวดด้วย ฉันมองลงไปที่ลำตัวที่เคยเปลือยเปล่า และพบผ้าพันแผลขนาดใหญ่ที่พันรอบลำตัวของฉันอย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งปิดบังหน้าอกที่เปิดออกด้วยเช่นกัน เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันสังเกตเห็นดวงอาทิตย์ค

  3. บทที่ 3

    มุมมองของดีแลน “แม่ ผมกลับมาแล้ว!” ผมตะโกนทันทีที่ถึงบ้าน ทันใดนั้นเธอก็วิ่งลงบันไดจากบ้านหลังเล็กของเรามา เธอก็โอบกอดผมไว้ด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ดีแลน ฉัน... ฉันขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องเมื่อวาน ฉันนั่งอยู่กับคุณหลายชั่วโมง แต่คุณก็ไม่ขยับเลย ฉันต้องกลับบ้านไปหาเฟรดดี้” เธอร้องไห้บนไหล่ของฉันในขณะที่ฉันกล

  4. บทที่ 4

    มุมมองของดีแลน หลังจากคืนอันยาวนานและเช้าอันยาวนานยิ่งขึ้น ในที่สุดพวกเราก็มายืนอยู่ที่โถงทางเดินของโรงเรียนเพื่อรอลูกแฝดมาถึง “ของฉัน!” ทุกคนที่ยืนอยู่ในโถงทางเดินต่างพากันเกร็งตัวขึ้น เนื่องจากพวกเราเป็นรุ่นพี่ ฉันและนิค ยืนอยู่ด้านหลังสุดของแถวมนุษย์ คนที่ผสมพันธุ์กันทั้งหมดอยู่ตรงข้ามกับหมาป่าคู

  5. บทที่ 5

    มุมมองของดีแลน “โอย ไม่ยากขนาดนั้นหรอก” ฉันเดือดดาลเมื่อพยาบาลโรงเรียนทำความสะอาดแผลใหม่ของฉันด้วยยาฆ่าเชื้อ “ถ้าคุณหุบปากไว้ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น” ฉันหันไปทางขวาและมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเมฆไม่กี่ก้อนที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีฟ้า “อย่างที่ฉันบอก ฉันภูมิใจที่ได้เป็นมนุษย์ และตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่

  6. บทที่ 6

    มุมมองของดีแลน สัปดาห์ที่แล้วฉันแย่มาก ฉันพูดเสียงดังในชั้นเรียน ฉันดูหมิ่นคนอื่นอย่างน้อยก็ในระดับหนึ่ง ฉันไม่สนใจผลที่จะตามมา และแน่นอนว่าฉันไม่ได้คิดถึงมันเลย ฉันไม่ได้เจอนิคเลยตั้งแต่เขาถูกกล่าวหา และที่แย่ไปกว่านั้นคือวันนี้มีการเยี่ยมเยือนของราชวงศ์ ใช่แล้ว มนุษย์หมาป่าและมนุษย์ที่ผสมพันธุ์แล้

  7. บทที่ 7

    มุมมองของดีแลน ฉันเดินไปตามทางเดินตรงไปยังห้องอาหาร ทุกคนที่ฉันมักจะไปเที่ยวด้วยต่างก็เป็นคู่ครองกันหมด ดังนั้นฉันจึงรีบคว้าอาหารกลางวันของฉันและนั่งลงที่ปลายโต๊ะมนุษย์ ให้ฉันจัดเตรียมห้องอาหารไว้ให้คุณ ในด้านหนึ่งของห้อง คุณมีโต๊ะยาวสองแถวพร้อมม้านั่งเรียบง่ายที่ทำให้ดูเหมือนคุก อีกด้านหนึ่งของห้อง

  8. บทที่ 8

    มุมมองของดีแลน ฉันก้าวถอยหลังเล็กน้อย ทำให้ราชาส่งเสียงคำรามเบาๆ ออกมาจากอก ฉันก้าวถอยหลังอีกก้าวหนึ่ง และเขาก็หยุดนิ่งและจ้องมองร่างของฉัน ดวงตาของเขามองขึ้นลงร่างกายของฉันและลงที่แขนเปล่าของฉัน เขาขมวดคิ้วมองเครื่องแบบของฉัน จากนั้นก็หันไปหาผู้อำนวยการเพื่อพูดบางอย่าง ฉันไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร แต่

  9. บทที่ 9

    “ฉันไม่ใช่คู่หูของคุณ!” ฉันจ้องเขม็งไปที่เขา นักเรียนที่เฝ้าดูอยู่ส่งเสียงอุทานอีกครั้ง ขณะที่ราชาถอนหายใจ ก่อนจะทำอะไรอย่างอื่น พระองค์ยกมือขึ้นอย่างไม่ใส่ใจจนดูน่ากลัวและตบแก้มฉันอย่างแรง ฉันหันศีรษะไปด้านข้างเพราะแรงปะทะ และยกมือขึ้นประคองมือไว้ ขณะที่ฉันเบิกตากว้างและมองพระองค์ด้วยความตกใจ “เดี๋

  10. บทที่ 10

    มุมมองของดีแลน ฉันยืนอยู่ตรงหน้านักเรียนทั้งโรงเรียน มีทั้งรอยัลแกมม่า รอยัลเบต้า และสุดท้ายคืออัลฟ่าคิงที่อ้างว่าฉันเป็นคู่ของเขา! อาจหลอกฉันได้ “คุณเพิ่งพูดอะไรนะ?!” ความโกรธพวยพุ่งออกมาจากราชา ทำให้ฉันหายใจไม่ออกเมื่อเห็นกรงเล็บและฟันของเขายืดยาวขึ้น “คำพูด!” ฉันพูดเบาๆ จนคิดว่าไม่มีใครได้ยิน ฉัน

หมวดหมู่ มนุษย์หมาป่า

تم النسخ بنجاح!