Ciemność spowiła miasto Driyver niczym ogromna kurtyna.
Światło księżyca przebijało się przez chmury, rzucając światło na wąskie uliczki.
Corinna Hudson, niosąc apteczkę, szybko wyszła z domu na alejkę.
Gdy dotarła do wejścia zaułka, jakaś postać zmierzała w jej stronę.
Poczuła ostry zapach krwi wydobywający się z postaci.
Instynktownie się cofnęła.
Sylwetka przybrała kształt mężczyzny.
Mężczyzna z hukiem padł na ziemię.
Stracił przytomność zanim zdołał przemówić.
Corinna zachowała ostrożność, podeszła bliżej, obróciła mężczyznę i rozpoznała twarz przed sobą.
Był to Andres Spencer, znany dziedzic wiodącej rodziny Driyverów.
Rozważała zarówno ryzyko, jak i korzyści wynikające z interwencji. Potencjalne zyski uświadomiły jej słuszność decyzji.
Sprawdziła jego oddech; było słabe, ale obecne.
On żył. Była nadzieja.
Podtrzymała ramię Andresa i udało jej się go podnieść.
Dotarli do ukrytych drzwi na końcu alejki, które otworzyła kluczem.
Za nim znajduje się jedna z jej tajnych klinik.
Wewnątrz szybko przeniosła go na stół operacyjny.
Po zdjęciu zakrwawionego płaszcza i założeniu białego, wysterylizowała narzędzia chirurgiczne i rozpoczęła operację.
Wkrótce krwawy pocisk brzęknął, uderzając w metalową tacę.
Corinna wzdycha ze znużeniem, operacja daje jej się we znaki.
Następnie zszyła ranę, upewniając się, że jest ona dobrze opatrzona.
Ale gdy tylko skończyła...
Drzwi otworzyły się z głośnym hukiem!
Nagle do pokoju wparował oddział uzbrojonych, ubranych na czarno strażników.
Część strażników szybko otoczyła Andresa, który wciąż leżał nieprzytomny na szpitalnym łóżku, podczas gdy inni rzucili się, aby zabezpieczyć teren.
Strażnik przystawił zimną lufę pistoletu do skroni Corinny. Jego głos był napięty, gdy zapytał: „Co planujesz zrobić z panem Spencerem jako zakładnikiem?”
Pomimo zagrożenia Corinna zachowała spokój.
Spojrzała na Andresa i zauważyła, że jego palce drgają.
Wydawało się, że zaczyna odzyskiwać przytomność.
Ten rozwój wydarzeń sprawił, że jej zmartwienia stały się jeszcze mniejsze.
Zastanawiała się, czy ktoś tak wpływowy jak Andres, szanowany po obu stronach prawa, byłby niewdzięczny za jej interwencję.
Ból wstrząsał ciałem Andresa, każdy najmniejszy ruch powodował ostry, wywołujący pot ból.
"Puść ją." Głos Andresa był słaby, lecz władczy.
"Wszyscy wyjść..."
Pomimo jego słabego stanu, w jego głosie wyraźnie słychać było autorytet i strażnicy bez wahania posłuchali.
Szybko odeszli, zostawiając Corinnę i Andresa samych.
Corinna wykorzystała tę chwilę, by usiąść na pobliskim krześle i swobodnie założyć nogę na nogę.
Uważnie obserwowała Andresa, zachowując milczenie.
„Uratowałeś mnie?” W głosie Andresa słychać było nutę podejrzliwości.
Corinna w odpowiedzi po prostu nuciła, zachowując spokój.
Andres skrzywił się, dotykając swojej rany. „W ramach wdzięczności jestem skłonny wyświadczyć ci przysługę. O co... byś poprosił?”
Corinna odchyliła się do tyłu, udając zamyślenie.
„Powiedzmy, że zadzwonię po tę przysługę później.”
Jej ton był swobodny, ale już rozważała możliwości, jakie mogłoby otworzyć to połączenie.
Andres był dobrze znany w Driyver, był postacią godną podziwu, której nie można było lekceważyć.
Biorąc pod uwagę wyzwania, z jakimi zmaga się obecnie Corinna, współpraca z kimś takim jak Andres może okazać się nieoceniona.
„Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebować” – powiedział Andres, przesuwając w jej stronę wizytówkę i powoli podnosząc się z łóżka.
Corinna patrzyła jak odchodzi, a na jej ustach pojawił się uśmiech.
Ratowanie kogoś tak wybitnego jak Andres nie mieściło się w jej planach, a jednak dzięki temu była o krok do przodu.
