Leanna Powell wpadła przez drzwi, trzymając w ręku teczkę.
W chwili, gdy miała krzyknąć, dźwięki dochodzące z sypialni zatrzymały ją, natychmiast zmieniając wyraz jej twarzy.
„Nate, uważaj... To dla mnie za dużo...”
Usłyszała głos kobiety, której jęki stały się głośniejsze.
Dwudziestoletnia Leanna doskonale wiedziała, co te dźwięki zazwyczaj oznaczają.
A jednak w tej willi była tylko ona i jej wujek, Nate Holland. Nie chciała uwierzyć, że to on sprawił, że kobieta jęczała w sypialni.
Teczka wypadła jej z rąk, a papiery rozsypały się wszędzie. Leanna pobiegła do drzwi sypialni i gwałtownie je otworzyła.
Wewnątrz światło było słabe, widać było plecy mężczyzny, poruszające się w stałym rytmie, jego dolna połowa była zasłonięta cienką kołdrą. Twarz mężczyzny była poza zasięgiem wzroku.
Wystarczyło, że zobaczyła jego plecy, by wiedzieć, że to jej wujek.
Pod nim znajdowała się kobieta, która zdawała się przeżywać ogromną rozkosz.
Przytłoczona emocjami Leanna podniosła but leżący przy drzwiach i rzuciła nim w nich, krzycząc: „Nate, nienawidzę cię!”
Po czym wybiegła z pokoju.
Po tym, jak zatrzasnęła bramę willi, Nate usiadł, odrzucając kołdrę.
Jego górna część ciała była naga, ale miał na sobie spodnie.
Zapalając papierosa, zaciągnął się głęboko i wypuścił dym, rozmazując jego atrakcyjne rysy. Jego oczy były zimne i groźne, nie wyrażały pożądania.
Kobieta również usiadła, ubrana jedynie w stanik. Sięgnęła do talii Nate'a z uwodzicielskim uśmiechem. „Nie pozwólmy, żeby to nas zdenerwowało. Idziemy dalej?”
Nate spojrzał na nią beznamiętnie i ostro rozkazał: „Wyjdź natychmiast”.
Kobieta zawahała się, pragnąc, by ich wyreżyserowany występ stał się rzeczywistością, skoro już dotarła do łóżka Nate'a.
„Nate” – szepnęła, przesuwając palcami po jego talii.
W tym mieście, Elesmond, autorytet Nate'a Hollanda był niezrównany. Jego rozkazy rzadko były kwestionowane, a ci, którzy to robili, często musieli stawiać czoła poważnym konsekwencjom. Bez chwili zastanowienia Nate zepchnął kobietę z łóżka.
„Darren, wyprowadź ją.”
„Rozumiem, szefie.”
Kobieta stawiała opór, ale ostatecznie Darren Willis, jego asystent, odprowadził ją. Stojąc przy łóżku, Darren zameldował: „Panie, panna Leanna wyjechała do domu swojej przyjaciółki Maisie. Jeszcze nie podpisała dokumentów na wyjazd za granicę”.
„Przynieś je do niej i upewnij się, że je podpisze. Tak zrobi”.
„Zrozumiano, proszę pana.”
Po opuszczeniu willi Leanna udała się prosto do swojej najlepszej przyjaciółki, Maisie Fowler. W tym momencie szlochała na ramieniu Maisie, mówiąc: „Maisie, jak on mógł mi to zrobić?”
Maisie pocieszyła ją: „Leanna, pamiętaj, że to twój wujek. Romantyczny związek nie jest możliwy. Poza tym ma trzydzieści lat. To naturalne, że chce mieć partnerkę, a nawet założyć rodzinę. Musisz zapomnieć o swoich uczuciach”.
Leanna, czując się skrzywdzona, zaprotestowała: „Ale on nie jest moim biologicznym wujkiem”.
„Mimo wszystko, to on cię wychował. Dla świata jest twoim wujkiem, a wy dwoje jesteście rodziną” – przypomniała jej Maisie.
Leanna ucichła i zamyśliła się.
Słowa Maisie trafiły. Zaprzeczanie ich rodzinnemu powiązaniu nie miało sensu, gdy wszyscy postrzegali ich jako rodzinę.
Ich losy były ze sobą powiązane i nie było szans na inny rodzaj związku.
Leanna wspominała, jak w wieku szesnastu lat uciekła od swojego agresywnego wujka i ciotki i szukała schronienia u rodziny Holland.
Jej dziadek powiedział kiedyś, że Colten Holland, były głowa szanowanej rodziny Holland, był mu winien przysługę i że w trudnych chwilach można się do niego zwrócić o pomoc.
Kiedy jednak znalazła się w wielkiej sali rodziny Holland, odkryła, że Colten przeszedł na emeryturę i odizolował się, już tam nie mieszkając.
Siedząc w salonie, przykuła krytyczne spojrzenie Kristy Holland, nowej żony obecnej głowy rodziny Holland.
W wielkiej sali recepcyjnej młoda Leanna poczuła się nieswojo, kręcąc kciukami, podczas gdy Kristy z pogardą nakazała pokojówce wręczyć jej sto dolarów i odprawić ją.
Gdy policzki Leanny zrobiły się czerwone z upokorzenia i miała zamiar odrzucić pieniądze i odejść, rozległ się pogardliwy i drwiący głos, mówiący: „Pani Holland, czy pani hojność jest tylko na pokaz, gdy mój ojciec jest w pobliżu? Dlaczego rodzina Holland nie może zaopiekować się młodą dziewczynką? O co całe zamieszanie? Robienie sceny z tego powodu wydaje się niepotrzebne”.
Leanna ze zdziwieniem spojrzała w górę i dostrzegła chłodnego mężczyznę stojącego na schodach.
Ubrany w szary garnitur, stał ze skrzyżowanymi ramionami i obserwował ich z góry, sprawiając wrażenie, jakby cała scena go bawiła.
