MIRACLE'S POV
«Μίρα! Έτσι.» Η απαλή φωνή με φωνάζει και σηκώνω τον λαιμό μου για να κοιτάξω ψηλά τον καφέ λύκο που στέκεται μπροστά μου.
Ένα χαμόγελο ανεβάζει τα χείλη μου αφού τον είδα. Σύντομα, τρέχουμε και οι δύο χαρούμενοι στο πυκνό δάσος - γρήγορα και σταθερά στα πόδια μας.
Μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει να τρέχω μέσα από τα δέντρα. Αυτό μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας. Λατρεύω τον τρόπο που το κρύο αεράκι γλιστράει πάνω στο δέρμα μου σπρώχνοντας όλα μου τα μαλλιά προς τα πίσω. Νιώθω σαν να πετάω χωρίς καμία φροντίδα στον κόσμο.
Είναι συναρπαστικό.
Αλλά αυτό που αγαπώ περισσότερο σε αυτή τη στιγμή είναι ότι ο μεγαλύτερος αδελφός μου Ματθαίος είναι δίπλα μου και τρέχει ξέφρενα. Θέλω να τον προλάβω. Θέλω να τον σταυρώσω για να τον κερδίσω για μια φορά στη ζωή μου.
" Matthew Slow Down! Νομίζω ότι θα πέσω. " Ο λύκος μου χαμογελάει και τον συνδέει να επιβραδύνει με μια κουρασμένη φωνή.
«Δεν θα πέσω σε αυτό το κόλπο.» Απαντάει καθώς τρέχει πιο γρήγορα - πιο γρήγορα από ό,τι έχω δει ποτέ κανέναν άλλο λύκο να τρέχει.
Η περηφάνια φουσκώνει στο στήθος μου.
Είναι αδερφός μου. Μια μέρα, θα γίνει το πιο ισχυρό Alpha of Crescent Moon Pack. Όλοι ήδη τον σέβονται, τον αγαπούν, του υποκλίνονται.
Είναι έτσι. Είναι γεννημένος για να τον αγαπούν. Του αξίζει αυτή η αγάπη.
Μπορώ να δω το παλάτι τώρα. Ένα τεράστιο λευκό σπίτι με λευκές μαρμάρινες σκάλες. Είναι υπέροχο.
Μπορώ να δω πολλά μέλη της αγέλης να ζητωκραυγάζουν για τον Matthew and Me, που στέκονται έξω από το σπίτι. Όλοι θέλουν να δουν ποιος κερδίζει σήμερα, ακόμα κι αν ξέρουν ότι ο Ματθαίος πάντα κερδίζει. Και ξέρω επίσης ότι θα χάσω ξανά από αυτόν.
«Τρέξε πιο γρήγορα Μίρα.» με προτρέπει καθώς τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Με ενθάρρυνε. Θέλει να κερδίσω από αυτόν, αλλά δίκαια και δίκαια.
Αντί να νιώθω απογοητευμένος που πρόκειται να χάσω, προσπαθώ περισσότερο. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ και μετά ξαφνικά... πέφτω.
«Μάθιου!» του φωνάζω καθώς το σκοτάδι αρχίζει σιγά σιγά να με κατακλύζει.
Αλλά καθώς πέφτω στο σκοτάδι, ξέρω ότι είναι δίπλα μου. Με απλώνει το χέρι, για να με σώσει - προστάτεψέ με.
Αλλά όλα είναι πολύ σκοτεινά. Δεν μπορώ να δω πια. Δεν μπορώ να δω αυτόν ή το σπίτι μου ή τη γραμμή τερματισμού ακριβώς δίπλα στο βαλιτσάκι.
Όλα έχουν φύγει.
Σιγά-σιγά, ανοίγω τα μάτια μου και τα μάτια μου συναντούν το ταβάνι του μικρού διαμερίσματός μου.
Ο συναγερμός στο κομοδίνο μου χτυπάει, δημιουργώντας έναν ενοχλητικό αλλά καταπραϋντικό θόρυβο. Μερικές φορές, αυτοί οι θόρυβοι με βοηθούν να συνδεθώ ξανά στην πραγματικότητα.
Ονειρευόμουν για άλλη μια φορά.
Πιέζοντας τον εαυτό μου σε καθιστή θέση, απομακρύνω τις κουβέρτες και πιάνω το κινητό μου από το πλαϊνό τραπέζι. Είναι πέντε το πρωί. Αφήνω το τηλέφωνο και κάθομαι στο κρεβάτι με τα πόδια μου να κρέμονται κάτω από αυτό, αφού σταμάτησα το ξυπνητήρι.
Είμαι πάλι χαμένος στις σκέψεις μου. Μερικές φορές οι σκέψεις ήταν επικίνδυνες. Οι σκέψεις θα μπορούσαν να σε τραβήξουν και μετά να σε πνίξουν μέχρι το τέλος.
Έπειτα ακούω κάποιους άλλους θορύβους, που με αναγκάζουν να επικεντρωθώ στη χυδαία πραγματικότητα.
Ο ήχος της γκρίνιας και του στεναγμού ερχόταν από το δωμάτιο δίπλα στο δικό μου.
Σηκώνοντας τη μύτη μου, πέφτω ξανά στο κρεβάτι και πιάνω ένα μαξιλάρι για να το τοποθετήσω πάνω από το αυτί μου.
Πρέπει να το κάνουν τόσο νωρίς το πρωί;
Πότε κοιμούνται καν.
Αναρωτιέμαι καθώς κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να συντονίσω τις όχι και τόσο ευχάριστες κραυγές που έβγαιναν από το στόμα της Bella ως Liam και το έκανε για nη φορά στο sa me night.
Ω Μεγάλη Θεά της Σελήνης!
Μερικές φορές, νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερη αντοχή από τους λυκάνθρωπους.
Και τις περισσότερες φορές, μισώ ότι είμαι λυκάνθρωπος, γιατί μπορώ να ακούω όλους τους θορύβους και τους ήχους από όλους τους χοντρούς τοίχους.
Ορκίζομαι ότι μπορώ ακόμη και να ακούσω την κυρία στον κάτω όροφο να μουρμουρίζει κατάρες κάτω από την ανάσα της. Αυτά είναι μερικά σοβαρά κακά λόγια.
Αυτό είναι αρρωστημένο.
Ίσως γι' αυτό είναι τόσο πόνος να μη ζεις στο δάσος όταν είσαι λυκάνθρωπος.
Τελικά, τα παρατάω.
Ξανασηκώνομαι και τρέχω στην ντουλάπα για να πάρω μια κουκούλα. Το τραβάω πάνω από το κεφάλι μου για να κρύψω το γκρι φούτερ που φοράω και φοράω μερικά τζόγκερ για να τρέξω.
Ακόμα κι αν δεν κρυώσω ποτέ, πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωποι, διαφορετικά θα με υποψιαστούν ή θα με θεωρήσουν σαν τρελό.
Απλά φανταστείτε κάποιον να περιφέρεται με λεπτούς ιδρώτα στη μέση του Χειμώνα.
Αυτό μπορεί να τους φρικάρει, οπότε πρέπει να ενεργώ κανονικά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Προετοιμαζόμενος, αρπάζω τα ακουστικά μου μαζί με το κινητό μου και βγαίνω καταιγίδα από το κτίριο για να ξεφύγω από όλους αυτούς τους θορύβους.
Μια ανάσα ανακούφισης ξεφεύγει από τα χείλη μου καθώς παρατηρώ λιγότερο κόσμο στους δρόμους.
Αυτό έγινε ρουτίνα. Πάντα πρέπει να πηγαίνω για τζόκινγκ νωρίς το πρωί, αργά το βράδυ, ακόμα και στη μέση της ημέρας για να αποφύγω τους ανθρώπους.
Μην με παρεξηγείτε. Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Ίσως, μου αρέσουν περισσότερο από τους λυκάνθρωπους, αλλά δεν θα καταλάβουν ποτέ τα προβλήματά μου ως λυκάνθρωποι.
Τρέχοντας στους δρόμους, συνδέω τα ακουστικά και αρχίζω να ακούω μουσική σε δυνατή ένταση.
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να συντονίσετε όλους τους θορύβους.
Φτάνοντας στο πάρκο, επιβραδύνω και το τρέξιμο μου γίνεται τελικά περπάτημα.
Τέτοιες μέρες...Όχι. Κάθε μέρα, μου λείπει ο λύκος μου, η Gia. Μου λείπει τόσο πολύ που με πονάει να τη σκέφτομαι.
Όταν ήταν μαζί μου, μπορούσα πάντα να της μιλήσω και να συντονίσω εύκολα όλες τις άλλες φωνές.
...Αλλά τώρα, έφυγε.
Πέθανε όταν ήμουν δεκαέξι. Πέθανε από δυστυχία και αγωνία. Ένας φρικτός θάνατος.
Έμεινα μόνος. Ένας λυκάνθρωπος δεν είναι τίποτα χωρίς τον λύκο του.
Μετά το θάνατό της, είμαι απλώς ένας άνθρωπος με κάποιες ειδικές ικανότητες όπως βελτιωμένη ακοή και όραση. Επίσης, ευκινησία και δύναμη.
Αυτό είναι περισσότερο κατάρα παρά ευλογία. Έχασα την ικανότητα να θεραπεύομαι γρηγορότερα με το θάνατο του λύκου μου και έχασα την ικανότητά μου να εμποδίζω τους ανεπιθύμητους θορύβους και επίσης έχασα τη σύνδεση σκέψης που είχα με τα πρώην μέλη της αγέλης μου.
Και όχι. Τα μέλη της αγέλης μου δεν με πέταξαν έξω, γιατί έχασα τον λύκο μου και ήμουν άχρηστος τώρα. Με πέταξαν έξω γιατί το άξιζα. Ήμουν άχρηστος ακόμα και με τον λύκο.
Η αδυναμία μου;
Η αδυναμία να απαλλαγούμε από περιττά συναισθήματα. Ως λυκάνθρωπος, αντιμετώπιζα εχθρούς και πάντα δεν κατάφερνα να τους κατεβάσω. Δεν κατάφερα να πληγώσω άλλους, να σκοτώσω άλλους...Ακόμα κι αν ήταν απατεώνες, βρικόλακες ή κυνηγοί.
Ήμουν αδύναμος σαν άνθρωποι και έγινα άνθρωπος τελικά.
Σκεπτόμενος όλα αυτά, επιστρέφω στο σπίτι και ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος με το κλειδί.
Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα αυτή τη στιγμή, γιατί ακούω ακόμα τραγούδια, αλλά τη στιγμή που μπαίνω μέσα, το μετανιώνω.
Γουρλώνοντας τα μάτια μου, κατεβάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και φτιάχνω τον Λίαμ και την Μπέλα με την καλύτερη λάμψη μου.
«Παρακαλώ όχι στον καναπέ. Μιλήσαμε ήδη για αυτό. «Μογκώνω, βλέποντάς τους να τρώνε κυριολεκτικά ο ένας τα μούτρα του άλλου, ενώ ήταν ξαπλωμένοι στον καναπέ.
«Ωχ, Μίρα!» χτυπάει ο Λίαμ, απομακρυνόμενος από την Μπέλα, η οποία μου χαμογέλασε αναιδή.
Η Μπέλα είναι η οικιακή μου οικία. Είναι είκοσι, ενώ εγώ θα κλείσω τα δεκαοκτώ αύριο.
Και ο Λίαμ είναι ουσιαστικά και σύντροφος στο σπίτι γιατί ακόμα κι αν μένει δίπλα, βρίσκεται πάντα στο σπίτι μας. Είναι το αγόρι της Μπέλα. Έχει την ίδια ηλικία με την Μπέλα.
Μπορείτε και οι δύο να τους αποκαλείτε φίλους μου. Μόνο άνθρωποι φίλοι. Στην πραγματικότητα, οι μόνοι δύο φίλοι στη ζωή μου... Και στον κόσμο των λυκανθρώπων και του ανθρώπου.
«Πηγαίνεις ποτέ σπίτι Λίαμ;» ρωτάω σταματώντας το τραγούδι που έπαιζε στο τηλέφωνό μου.
«Είμαι σπίτι.» Δείχνει την Μπέλα που τον χασκογελάει και τον τραβάει μέσα να συνεχίσει αυτό που έκαναν, προτού τους διακόψω αγενώς και ανεπιθύμητα.
"Όχι στον καναπέ. Ορκίζομαι αν το κάνετε στον καναπέ, θα πεθάνετε και οι δύο με τρομερό θάνατο." Συρίζοντας έξω, πηγαίνω στο δωμάτιό μου και μπαίνω μέσα, πριν κλείσω την πόρτα.
"Θα το πάμε στο δωμάτιο; * ρωτάει ο Λίαμ καθώς μπαίνω δέκα στη συνομιλία τους. Άθελα, φυσικά.
"Μπα! Δεν θα βγει από το δωμάτιό της τώρα. Δεν θα το μάθει ποτέ." απαντά η Μπέλα απρόσεκτα και η σιωπή πέφτει για μια στιγμή.
Και μετά ακούω τους όχι και τόσο ευχάριστους ήχους τους για άλλη μια φορά.
Φυσικά, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Προνόμια του να είσαι άχρηστος και ανίσχυρος ακόμα και ως άνθρωπος.
Αναστενάζοντας απαλά για τον εαυτό μου, πηγαίνω στο μπάνιο να κάνω ένα ντους. Καθώς βγαίνω τα ρούχα μου και στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, τα μάτια μου κινούνται προς το σημάδι στο σημείο όπου ο λαιμός μου συναντά τον ώμο μου.
Ένα μικρό κόκκινο μισοφέγγαρο - Ένα σημάδι συντρόφου.
Λάμπει ξανά. Λάμπει τις τελευταίες μέρες και δεν ξέρω τι σημαίνει.
Όχι μόνο λάμπει αλλά καίγεται σαν να πιέζεται μια καυτή σιδερένια ράβδος σε αυτό το σημείο και κανείς δεν το τραβάει μακριά.
Είναι επώδυνο.
Όταν ήμουν bom, αυτό το σημάδι ήταν ήδη στο λαιμό μου. Σύμφωνα με τον αδερφό μου, όλοι στο πακέτο μου ήταν σε δίλημμα.
Τι ήμουν; Μια κατάρα; Μια ευλογία; Μια αηδία;
Πώς λένε έναν λυκάνθρωπο που γεννιέται με ένα σημάδι συντρόφου;
Οι φίλοι συνήθως σημειώνουν ο ένας τον άλλον αφού βρουν ο ένας τον άλλον. Αλλά ακόμη και πριν μάθω ποιος είναι ο καταραμένος σύντροφός μου...
Είχα ήδη σημαδευτεί.
Στην ανθρώπινη γλώσσα, γεννήθηκα παντρεμένος χωρίς καν επιλογή διαζυγίου.
Τώρα, πρέπει να βρω το άλλο μου μισό και μετά θα κάνουμε και οι δύο το Moon Goddess ξέρει τι.
Επιστρέψτε λοιπόν στο θέμα...Όλοι απομακρύνθηκαν από το μονοπάτι μου όταν γεννήθηκα σίγουρα επειδή αυτό το ασυνήθιστο σημάδι τους τρόμαξε, αλλά ο πατέρας μου δεν με απώθησε.
Η μητέρα μου πέθανε αμέσως μετά τη γέννηση και ο πατέρας μου θρηνούσε. Τρελαινόταν μετά το θάνατο της μητέρας μου επειδή ήταν η Λούνα και η σύντροφός του, αλλά ποτέ δεν με απώθησε.
Αντίθετα, με ονόμασε Miracle.
Όταν όλοι συζητούσαν τι είμαι... Ευλογία ή κατάρα, έκλεινε τους πάντες λέγοντας ότι ήμουν ένα θαύμα.
Με τον καιρό, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο λάθος έκανε ο πατέρας μου.
Δεν ήμουν ούτε ευλογία ούτε θαύμα.
Ήμουν κατάρα. Το είχε πει κάποτε ένας χρησμός που ήρθε στο μπουλούκι μας.
Είχε ουρλιάξει μόλις με είδε και με είχε πει αποτέλεσμα τιμωρίας. Μου φώναξε και με πέταξε, καθώς κάποιο είδος προγονικών πνευμάτων υποτίθεται ότι κυρίευσαν το σώμα της. Ήμουν μόλις δεκαέξι εκείνη την εποχή, αλλά δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τι είπε...
«Σκότωσες την αγάπη. Σκότωσες την εμπιστοσύνη. Τώρα, είσαι καταραμένος να μην το έχεις ποτέ. Είσαι καταραμένος. Είσαι καταραμένος. Το σημάδι στο λαιμό σου είναι κατάρα. «Μου το είχε πει αυτό μπροστά σε όλους.
Δεν την πίστεψα στην αρχή, αλλά τα μέλη της αγέλης μου την πίστεψαν. Το έκανε ο πατέρας μου.
Παρατηρώντας το μίσος που στράφηκε ξαφνικά εναντίον μου αφού ο χρησμός έκανε την αποκάλυψη, έφυγα και απέδειξα εκείνη τη νύχτα...
Ήμουν πραγματικά μια κατάρα.
Μια κατάρα που αφαίρεσε τα πάντα. Ένα Luna από ένα Alpha. Ένα μελλοντικό Alpha από το μπουλούκι τους.
Ελπίδες. Ευτυχία. Πίστη.
Τα αφαίρεσα όλα και μου αφαιρέθηκαν όλα σε αντάλλαγμα.
Νομίζω ότι με τιμωρούσαν σίγουρα και τώρα ήθελα να μάθω γιατί.
Γιατί τιμωρήθηκα και γιατί;
Μόνο ένας άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να απαντήσει σε όλες αυτές τις ερωτήσεις...
Και αυτό το άτομο είναι το άλλο μισό μου - ο σύντροφός μου.
Αύριο κλείνω τα δεκαοχτώ και ελπίζω να τον βρω σύντομα.
Κάθε ερώτηση που έχω στο μυαλό μου θα απαντηθεί τότε.
Θα μου απαντήσει ο σύντροφός μου.
Περνάω κάθε μέρα της καταραμένης ζωής μου με αυτή την ελπίδα να καίει στην καρδιά μου.
