"Rozwód."
Zaledwie para delikatnych kartek papieru oznaczała zakończenie czteroletniego małżeństwa.
Smukłe palce Hannah Moore dotknęły zapisanego tuszem imienia jej męża na dokumencie. Podniosła wzrok i spojrzała Declanowi Edwardsowi w oczy, a w ich oczach dostrzegła niezaprzeczalny błysk łez.
„Czy nie ma dla nas szans?”
Jej głos lekko się załamał, był napięty z powodu emocji i wysiłku związanego z obowiązkami domowymi. Krople potu przylegały do jej czoła i grubych, czarnych oprawek okularów, przez co wyglądała niezręcznie i zwyczajnie.
Wyczekując jego powrotu dziś wieczorem, podekscytowana możliwością omówienia ich przyszłości, wstała wcześnie, osobiście zebrała świeże produkty, ugotowała i posprzątała dom. Jej wysiłki okazały się daremne, gdy usłyszała te druzgocące wieści.
„Nasze małżeństwo było w zasadzie umową biznesową” – warknął Declan, strzepując popiół z papierosa. „Poza tym Eliana wkrótce wróci.”
I to było wszystko.
Eliana Patel, kobieta, która zajęła jego serce, była tą, której nigdy nie mógł zapomnieć.
Przyciskając język do podniebienia, Hannah poczuła znajomy ból. Pochyliła głowę, jej umysł był nieco zamglony. Za każdym razem, gdy pojawiała się Eliana, Declan ignorował wszystko, nawet swoje własne zasady.
Później poślubił ją z poczucia obowiązku. Przez wszystkie wspólnie spędzone lata jego oddanie nigdy nie odeszło od Eliany.
Po pozornie niekończącej się ciszy Dec Lan spojrzał na kobietę przed sobą.
Hannah była niewątpliwie piękna: miała gładką skórę, pięknie ukształtowany nos i usta przypominające płatki róż. Nawet za okularami w grubych oprawkach jej oczy od czasu do czasu błyszczały w świetle.
A jednak była nieciekawa, wręcz nudna.
Jej zachowanie było zawsze łagodne. Jej wizerunek sumiennej żony, który tak długo utrzymywała, był tak samo nieciekawy jak szklanka wody.
Pasuje do roli Pani. Edwards czuł się dobrze, ale nigdy nie mogła być kobietą, której naprawdę pragnął.
Z papierosem w ręku Declan zgasił go w popielniczce i zaczął: „Ty kiedyś…”
Zatrzymał się i spojrzał na wyraz twarzy Hannah. Trzymała głowę pochyloną, przez co poczuł się niezrozumiały, że żywi zarówno pretensje, jak i pochlebstwa.
Zmieniając temat, powiedział lodowato: „Biorąc pod uwagę twoje pochodzenie, możesz mieć trudności ze znalezieniem pracy w przyszłości. Więc poza umowami dotyczącymi nieruchomości dostaniesz jeszcze trzy wille. Możesz też zatrzymać limitowaną edycję Ferrari, a ja osobiście dorzucę pięćdziesiąt milionów dolarów”.
Pewnego razu, gdy Eliana wyjechała za granicę, Declan podążył za nią z miłości. Patriarcha rodu Edwards był tak wściekły, że prawie wyrzekł się Declana. Dopiero dramatyczne działanie matki, groźba samobójstwa, przywróciło Declana do rodziny.
Aby odzyskać przychylność rodziny, zgodził się poślubić Hannah, o której plotkowano, że niedawno wyszła z więzienia.
Choć nie czuł nic do Hannah, był skłonny zaproponować jej hojne odszkodowanie, doceniając jej wieloletnią służbę i bezproblemowe relacje z rodziną Edwardsów.
Było to podobne do trzymania koni dla przyjemności, ale ze świadomością, że wiąże się to z kosztami.
Declan gestem wskazał kontrakt swoim długim palcem wskazującym, na którym od czterech lat znajdował się znaczący pierścień. Hannah na chwilę zapiekły oczy.
„Masz trzy dni, żeby to przemyśleć. Ale nie każ mi czekać. Moja cierpliwość ma swoje granice”.
"Nie ma potrzeby."
Hannah wzięła do ręki czarny długopis, który leżał obok niej, i złożyła swój podpis w wyznaczonym miejscu.
„Mam jasny umysł. Wyprowadzę się dziś i nie będę już przeszkadzać”.
„Bardzo dobrze” – przyznał Declan, niewzruszony.
Musiał przyznać, że nawet teraz Hannah pozostała opanowana i rozsądna, nigdy nie wzbudzając w nim niepokoju. Trzeba to nazwać zrządzeniem losu, że zawsze kochał inną kobietę .
Prawda jest taka, jak powiedziała Pani. Edwards, była prawdopodobnie najbardziej odpowiednią żoną wśród elity towarzyskiej.
Niestety, miłości nie da się narzucić.
Gdy Declan chciał powiedzieć coś więcej, drzwi gwałtownie się otworzyły. Sadie Edwards, młodsza siostra Declana, wpadła jak burza i wykrzyknęła: „Declan, słyszałam, że dziś rozstajesz się z więźniem. Czy mogę wziąć to limitowane Ferrari?”
Jej oczy spotkały się ze wzrokiem Hannah, która właśnie się odwróciła, by spojrzeć na nią, po czym lekceważąco przewróciła oczami.
Zirytowany Declan powiedział: „Ile razy mam ci przypominać? Kiedy rozmawiam o interesach, musisz pukać, zanim wejdziesz. Twoje zachowanie raczej nie przystoi towarzyskiej osobie”.
Sadie, opierając się o stół, uśmiechnęła się chytrze. „Dobra, rozumiem. Teraz daj mi kluczyki do samochodu. Mam plany z moim przyjacielem, żeby pojechać na przejażdżkę”.
Declan, zawsze pobłażliwy wobec swojej upartej siostry, skinął głową w stronę Hannah. "Daj jej klucze."
Hannah spuściła wzrok, a jej głos był spokojny. „Myślałem, że mówiłeś, że ten samochód jest mój.”
Jej słowa były jak zwykle łagodne, ale Declan wyczuł nieznany chłód.
Wściekła Sadie rzuciła się na Hannah i odepchnęła ją z całej siły. „O czym ty mówisz? Wszystko tutaj należy do mojego brata. Co te rzeczy mają wspólnego z tobą? Oddaj klucze!”
Przez wszystkie lata spędzone w rodzinie Edwardsów Hannah zawsze była życzliwa wobec Sadie.
Sadie była magnesem przyciągającym kłopoty, zawsze biegła do matki, gdy coś szło nie tak.
Pewnego razu Sadie sprowokowała najmłodszą córkę rodziny Mitchellów i została uwięziona na szczycie wieży przez Brysona Mitchella, trzeciego syna rodziny i patriarchę. Gdyby nie interwencja Hannah, Sadie mogłaby zostać kaleką na całe życie w wyniku upadku z takiej wysokości.
Ale Sadie odwdzięczyła się za tę życzliwość, nazywając ją więźniem.
"NIE."
Hannah była zdecydowana i spojrzała Declanowi w oczy. „Chcę ten samochód. Obiecałeś, panie Edwards. Zawsze byłeś taki hojny. To przecież tylko samochód”.
Jednak w tym momencie Declan miał wrażenie, że kobieta przed nim jest zupełnie inną Hannah niż ta, która wcześniej była stale prześladowana.
Declan zatrzymał się na chwilę i spokojnie zwrócił się do Sadie. „Mamy mnóstwo samochodów w domu. Idź do mojego garażu i wybierz jeden dla siebie”.
Sadie była jednak rozpieszczoną dziewczynką o upartej naturze. Poza jednym razem, kiedy weszła Brysonowi w drogę, nikt nigdy nie odważył się jej rzucić wyzwania, a zwłaszcza kobieta z kryminalną przeszłością, taka jak Hannah.
Wskazując oskarżycielskim palcem na Hannah, Sadie zażądała: „Odpowiedz mi. Oddasz mi samochód czy nie?”
"NIE..."
Klaskać!
Bolesne uderzenie wylądowało na prawym policzku Hannah.
„Masz tupet, że zachowujesz się tak bezczelnie. Kim ty się uważasz? Nie nadajesz się nawet do służby dla mnie!”
Oczy Declana na chwilę zamigotały, po czym wróciły do neutralnego wyrazu. „Sadie, uważaj na to, co mówisz.”
Hannah, trzymając w ramionach policzek, rzuciła Sadie spojrzenie z ukosa. „Oczywiście, ktoś nie nauczył cię manier.”
Arogancja Sadie wzrosła; podniosła brodę w geście buntu.
"No i co... Aha!"
Ignorując kwiaty, które wciąż znajdowały się w wazonie, Hannah chwyciła stojący obok wazon i oblała głowę Sadie wodą.
„Potraktuj to jako lekcję od kogoś, kto troszczy się o ciebie na tyle, żeby cię czegoś nauczyć”.
