Była jesień, ostatni rok nauki w szkole średniej, zrobiło się chłodno.
Wujkowie Alexandra White'a, Duncan White i Eugene White, przywieźli swoje rodziny na wizytę, a moja rodzina dołączyła do nich. Członkowie jego rodziny i moja rodzina liczyli około 20 osób i wszyscy zebraliśmy się w jego domu na posiłek.
Dzięki alkoholowi atmosfera tego wieczoru stała się bardzo ożywiona.
Ponieważ tego dnia obecnych było tak wiele osób, mężczyźni usiedli przy jednym stole, aby napić się drinków, a kobiety usiadły razem, aby porozmawiać.
Wszyscy rozmawiali żywo i był to niezwykle radosny dzień.
W pewnym momencie rozmowa zeszła na mnie i Aleksandra.
Działo się tak za każdym razem, gdy nasze rodziny się zbierały. Na początku było to dość niezręczne, ale zdarzało się tak często, że się do tego przyzwyczaiłam. Już mnie to nie ruszało.
Mogli mówić, co chcieli. Nie mogłem nic z tym zrobić.
Sophia Priceton była matką Alexandra, a ja nazywałam ją Ciocią Mel.
Ciotka Mel obierała krewetki, gdy powiedziała: „Czas naprawdę leci. Dzieci są już dorosłe. Opuszczą nas wkrótce po tym, jak w przyszłym roku napiszą SAT-y”.
„Masz rację! Byłoby wspaniale, gdyby Lulu mogła kontynuować naukę w pobliskim college’u. Jest jeszcze dość niedojrzała. Martwię się, czy pozwolę jej mieszkać samej, jeśli wyjedzie na studia daleko” – odpowiedziała mama.
„Jest na to proste rozwiązanie! Po prostu pozwolimy Lulu i Alexandrowi zapisać się do tej samej uczelni! Alexander dobrze zaopiekuje się Lulu!” wykrzyknęła ciocia Mel.
Tak po prostu, moje plany dotyczące studiów zostały ustalone. Byłem tam z nimi, ale nikt nawet nie zadał sobie trudu, żeby zapytać mnie o zdanie.
Wujek Benjamin miał dwóch synów. Jego najstarszy syn, Christopher White, miał 24 lata i obecnie zdobywał tytuł magistra sztuk pięknych na Uniwersytecie Lincolna. Specjalizował się w malarstwie akwarelowym. Christopher rzadko wracał do domu. Przez cały czas traktowałem go jak starszego brata.
Najmłodszym synem wujka Benjamina był Alexander. Alexander był o rok starszy ode mnie i dorastaliśmy razem. Dlatego zawsze uważałem, że mieliśmy ze sobą dobre relacje.
Od kiedy nauczyłem się chodzić samodzielnie, podążałem za nim, gdziekolwiek się pojawił.
Od kiedy nauczyłem się mówić, najczęściej wypowiadanym przeze mnie słowem było jego imię.
Od kiedy zrozumiałam, czym jest miłość, zakorzenił się on w moim sercu, a moje uczucia do niego rosły.
Bardzo mi się podobał.
Przed tą rozmową nigdy nie myślałem o tym, żeby pójść na ten sam college co on. Od najmłodszych lat ćwiczyłem malarstwo akwarelowe. Nie przeszkadzało mi, na który college pójdę, dopóki oferował mi stopień, jakiego chciałem.
Nie miałem nic przeciwko temu, żeby pozwolić naszym matkom podjąć decyzję, która będzie satysfakcjonowała je obie.
A co do moich uczuć do niego... Cóż, jeśli miłość między dwojgiem ludzi ma trwać wiecznie, to kogo obchodzi chwilowa rozłąka?
Przyznałam, że mi się podobał. Podobał mi się tak bardzo, że w nocy, kiedy myśl o nim pochłaniała mój umysł, przysięgałam, że go poślubię.
Podobał mi się tak bardzo, że myślałam, że będzie tym jedynym dla mnie na resztę życia.
Siedziałam obok ciotki Mel, podczas gdy Alexander siedział za mną przy męskim stoliku. Alexander i ja siedzieliśmy tyłem do siebie. Nasze matki nie były zbyt ciche, więc mógł wszystko wyraźnie słyszeć.
Rzuciwszy okiem na jego wyraz twarzy, dostrzegłam, że jest niezadowolony.
W tamtym momencie nie mogłem do końca zrozumieć, dlaczego zareagował w ten sposób, ale nie myślałem o tym zbyt wiele. W końcu nigdy nie był typem, który łatwo się uśmiechał. Obojętność była jego normą.
„Byłoby dobrze, gdyby założyli rodzinę wcześnie i skupili się na karierze później. Gdy oboje skończą studia, będą mogli zdecydować, w którym mieście się osiedlą. Pomogę im zapłacić za dom małżeński, aby mogli jak najszybciej wyjść za mąż. W ten sposób będą mogli skupić się na pracy.
„Ale jeśli najpierw zdecydują się mieć dziecko, my dwie możemy się do nich wprowadzić i pomóc w wychowaniu wnuka!” powiedziała podekscytowana ciocia Mel do mamy.
„Ciociu Mel... co ty mówisz...” zaprotestowałam. W końcu miałam zaledwie 18 lat. Słysząc, jak nasze matki mówią o tym, żebyśmy mieli razem dziecko, poczułam się tak zawstydzona, że chciałam się schować.
Ciocia Mel położyła na moim talerzu krewetki, które właśnie obrała, i lekko pogłaskała mnie po policzku.
„Czego tu się wstydzić? To się niedługo wydarzy!” – gruchała.
„W takim razie powinnam zacząć przygotowywać się do jej przyszłego ślubu! Teraz, gdy już o tym wspomniałaś, wydaje się, że nie zostało nam już wiele czasu. Naprawdę muszę zacząć robić plany” – wykrzyknęła mama.
Moja matka zawsze łatwo się ekscytowała. Miałem przeczucie, że jeśli nie będzie w trakcie kolacji, prawdopodobnie pobiegnie do domu, żeby sprawdzić stan konta oszczędnościowego. Będzie też rozmawiać z tatą o tym, jaki samochód dla mnie kupić i jaki wystrój będzie pasował do mojego przyszłego domu.
