Na lotnisku Seamarsh Stella Anderson czekała w poczekalni z dużą walizką u stóp.
Ponownie spojrzała na zegarek. Minęło trzydzieści minut odkąd wysiadła z samolotu. A mimo to jej mąż, z którym wyszła za mąż rok temu, nie był nigdzie widoczny.
Wachlowała się palcami, marszcząc brwi. Już wcześniej miała złe wrażenie o kimś, kogo nigdy nie spotkała.
To miało być ich pierwsze spotkanie. Jak mógł się tak spóźnić?
Patrząc na ludzi przychodzących i odchodzących, nie mogła powstrzymać się od wspomnienia swojego pochopnego ślubu.
Zdarzyło się to rok temu, po tym jak jej dziadek zachorował na poważną chorobę.
Stella, która w tym czasie była za granicą, pobiegła do domu, aby go zobaczyć. Wtedy dał znać, że ma nadzieję, że wkrótce wyjdzie za mąż.
Stella chciała powiedzieć nie. Ale kiedy przypomniała sobie, jak dziadek adoptował ją z sierocińca i wychował na dorosłą osobę, którą się stała, nie miała serca go zawieść.
I tak wyszła za mąż za mężczyznę, którego wybrał dla niej dziadek; mężczyznę, którego nigdy nie poznała.
Pan młody nie był obecny w dniu ich ślubu. Ktoś inny zajął się rejestracją małżeństwa .
W ogóle nie znała swojego męża. Wiedziała tylko, jak się nazywa i że jest biznesmenem.
Do dziś Stella nie była pewna, czy jej kompromis był właściwym wyborem. Jej tak zwany mąż nie dawał jej niczego, co mogłaby w sobie lubić.
Spojrzała na zegarek chyba po raz setny. Minęło kolejne dziesięć minut.
Stella westchnęła zirytowana. Gdy tylko wyjęła telefon, żeby zadzwonić do dziadka, przenikliwy dźwięk przeciął powietrze i niemal rozerwał jej bębenki.
Srebrny Aston Martin zatrzymał się z piskiem opon przed nią. Okno kierowcy opadło.
Stella zrobiła krok w tył. Gdy tylko zobaczyła znajomą twarz, wykrzyknęła: „Dlaczego tu jesteś?”
Za kierownicą siedziała ostatnia osoba, którą spodziewała się teraz zobaczyć — jej kuzyn Oliver Palmer.
„Auć! To boli!” Oliver złapał się za pierś, jakby naprawdę go bolało. Po wyjściu z samochodu zrobił naburmuszoną minę. „Twój powrót jest tak ważny. Nie widzieliśmy się od dawna. Jako twój kuzyn nie mogłem się oprzeć chęci, żeby cię odebrać. Ale jesteś dla mnie taki okrutny. To niesprawiedliwe!”
Stella nie była zaskoczona ani oszukana jego słabą grą aktorską.
Przewróciła oczami i zacisnęła zęby, odmawiając mówienia.
„Wskakuj, Stella. Pewnie jesteś zmęczona i głodna. Zafunduję ci lunch”. Oliver chwycił walizkę jedną ręką, położył drugą rękę na jej ramieniu i popchnął ją do samochodu.
„Czekaj! Nie mogę iść z tobą.” Stella go zatrzymała.
„Dlaczego?” Oliver zatrzymał się. Parsknął śmiechem, gdy po chwili coś przyszło mu do głowy. „Czy to przez twojego męża? Nadal chcesz na niego czekać?”
Stella nie wypowiedziała ani słowa, ale jej spojrzenie mówiło wszystko.
Oliver prychnął. „Nie czekaj na niego dłużej. Czy muszę ci przypominać, że nie kontaktował się z tobą od czasu, gdy się pobraliście? Czy to nie mówi ci wystarczająco dużo?”
Stella nie mogła znaleźć słów.
„Gdyby chciał cię odebrać, pojawiłby się przede mną. Jak możesz zaufać facetowi, który ignorował twoje istnienie przez rok?” Oliver dodał bardziej sarkastycznym tonem.
Po tym, jak to do niej dotarło, Stella odparła w obronie: „Ale dziadek powiedział, że Maverick przyjedzie mnie odebrać”.
Myślała, że Maverick dotrzyma słowa, bo obiecał to jej dziadkowi.
Oliver trzymał się za grzbiet nosa i bezradnie westchnął. „Nawet jeśli nadal chcesz na niego czekać, nie musisz stać na słońcu. Wsiadaj do samochodu. Na zewnątrz jest gorąco”.
Podczas gdy ci dwaj byli pogrążeni w kłótni, z tłumu wyłoniła się wysoka postać, która skierowała się w ich stronę.
Matthew Clark rozmawiał przez telefon. „Jestem już na lotnisku. Weź teraz swoje lekarstwo”.
Z drugiego końca linii dobiegł miękki kobiecy głos. „Pamiętaj, Ella ma dziś na sobie czerwoną sukienkę. Ma długie kręcone włosy. A jej walizka jest czarna...”
„Już ją widziałem, babciu. A teraz, czy możesz przestać się martwić?” Wzrok Matthew'a był utkwiony w oddalonym o kilka metrów duecie. Zmarszczył brwi.
Była kobieta, która pasowała do opisu podanego przez babcię, aż po kolor jej walizki.
Jednak ona po prostu wsiadła do samochodu mężczyzny, który przytrzymał jej drzwi.
Ton Matthew nagle stał się zimny. „Muszę iść, babciu. Porozmawiamy później”.
Twarz Matthew'a pociemniała. W tym samym czasie lodowaty błysk pojawił się w jego głęboko osadzonych oczach.
Odłożył telefon, odwrócił się i wyszedł.
Wróciwszy do samochodu, Matthew mocniej zacisnął dłonie na kierownicy, obserwując dwie osoby w samochodzie sportowym.
Mężczyzna podał kobiecie butelkę wody. Gdy piła, czule gładził jej włosy. Chociaż Matthew nie widział jej twarzy, nie miało to już dla niego znaczenia.
Aż mu się wewnętrznie gotowało.
Nagle zaczął się sam z siebie śmiać.
Dlaczego w ogóle uznał to za zaskakujące? Powinien był wiedzieć o tym dawno temu.
Jego tak zwana żona była poza miastem przez cały rok po ślubie. Nigdy się nie spotkali ani nie poznali przez telefon. Zrozumiałe było, że znalazła sobie chłopaka.
Matthew zacisnął usta w ponurą linię. Wyjął telefon i napisał wiadomość.
Gdy tylko nacisnął „wyślij”, odpalił samochód i odjechał z dużą prędkością.
————
Tego samego popołudnia Stella ubrała się w prosty i elegancki jasny kostium biznesowy i udała się do Prosperity Group.
Prosperity Group była jedną z wiodących firm w Seamarsh. Pracownicy byli, w ten czy inny sposób, elitami miasta.
Stella weszła do wspaniałego budynku, w którym mieściła się siedziba grupy. Dzięki swojemu doskonałemu CV dostała pracę jako starsza prywatna specjalistka ds. PR CEO, Matthew.
Dyrektor działu public relations, Luna James, zaprowadziła Stellę do Matthew.
Stella nie wiedziała, że mężczyzną, dla którego miała pracować, był tak naprawdę jej mąż, Maverick.
Matthew nie miał żadnego zaufania do ludzi. Używał swojego prawdziwego nazwiska, gdy podpisywał swój ślub. Tylko najbliżsi znali jego prawdziwe nazwisko — Maverick Clark.
