นิวยอร์ค คลีฟแลนด์คลินิก
“ยินดีด้วย คุณตั้งครรภ์แล้ว และทารกก็แข็งแรงดี”
อีวา แฮนเซนกำรายงานไว้ในมือ สีหน้าของเธอมีทั้งความไม่เชื่อ ความประหลาดใจ และความสุข
“คุณจะต้องมาตรวจสุขภาพเป็นประจำ พ่อของเด็กอยู่ไหน ขอคุยกับเขาสักครู่”
คำพูดของหมอทำให้เอวากลับมาสู่ความเป็นจริง และเธอก็ยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ “วันนี้สามีของฉันไม่มา”
“เขาควรมาได้ ถึงเขาจะยุ่งแค่ไหนก็ควรพาภรรยาและลูกไปด้วย”
เมื่อเอวาออกจากโรงพยาบาล ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา เธอสัมผัสท้องน้อยๆ ของตัวเองอย่างอ่อนโยน
ในตัวเธอเองก็มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ นั่นก็คือลูกของเธอและเอเดรียน แบล็กวูด
โทรศัพท์ของเธอสั่น และเธอหันไปดู มันเป็นข้อความจากเอเดรียน สามีของเธอ
“ฝนตก เอาร่มมาทางนี้หน่อย”
อีวาหันไปมองที่อยู่ ซึ่งก็คือสโมสรเคียราน
อีวาคิดในใจว่า “นี่มันสถานที่อะไรกันนะ วันนี้เขาต้องมีประชุมไม่ใช่เหรอ”
แต่อีวาไม่ลังเลมากนักและขอให้คนขับรถจากครอบครัวแบล็กวูดพาเธอไปที่อยู่ดังกล่าว
“คุณกลับได้แล้ว” อีวาพูดกับคนขับรถ “ คุณ ผู้หญิงไม่อยากให้ฉันรอคุณเหรอ” คนขับรถถาม
หลังจากคิดอยู่สักพัก อีวาก็ส่ายหัว “ไม่จำเป็น ฉันจะกลับบ้านกับเอเดรียนทีหลัง”
เนื่องจากเธอมาที่นี่เพื่อตามหาเอเดรียน จึงน่าจะกลับบ้านด้วยกันดีกว่า
หลังจากทำตามคำแนะนำของเธอแล้ว คนขับชื่อแจ็คก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
สายฝนโปรยปรายกลายมาเป็นฝนตกหนัก
อีวาถือร่มแล้วเดินไปที่ทางเข้าคลับ มันเป็นคลับบิลเลียดที่มีการตกแต่งหรูหรา ไม่นานเธอก็หยุดอยู่ที่ประตู
"ขออภัยค่ะคุณลูกค้ากรุณาแสดงบัตรสมาชิกด้วยค่ะ"
อีวาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ในที่สุดก็ตัดสินใจส่งข้อความไปยังโทรศัพท์ของเอเดรียน
“ฉันอยู่นี่แล้ว อีกนานแค่ไหนถึงจะเสร็จ ฉันจะรออยู่ข้างล่าง” หลังจากส่งข้อความ เธอก็ยืนถือร่มอยู่ใกล้ๆ มองดูฝนและคิดถึงรายงานการตั้งครรภ์
เธอควรบอกเขาตรงๆ เมื่อเขาออกมาไหม? หรือเธอควรจะรอจนถึงวันเกิดเขาถึงจะเซอร์ไพรส์เขาได้?
อีวาจมอยู่กับความคิดของเธอ จนไม่รู้ว่าตัวเองได้กลายมาเป็นหัวข้อสนทนาของ คนชั้นบนไปแล้ว
กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเอนกายพิงหน้าต่าง มองลงมายังร่างด้านล่าง
"เอเดรียน อีวาเข้ามาจริงๆ เหรอ เธอคิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะเปียก ถ้าไม่มีร่ม?"
“เธอรักคุณจริงๆ”
“ไร้สาระ!” เสียงทุ้มลึกอันขี้เกียจดังมาจากมุมห้องส่วนตัว
ชายคนนี้มีรูปร่างสูง ขาเรียวยาว ใบหน้าหล่อเหลา เขาสวมสูทสีเทาจากดีไซเนอร์และนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา
เขาชูมือขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นนาฬิกาเรือนงามหรูหราที่ข้อมือของเขา “คืนมา”
เพื่อนจอมซนของเขาทำได้เพียงแต่คืนโทรศัพท์ให้เขา
“เหตุใดโทรศัพท์ถึงต้องคืนให้กับเจ้าของโดยเร็วเช่นนี้?”
“เอาล่ะ ถ้าวิเวียนไม่อยู่ที่นี่ เธอก็คงไม่มีโอกาสได้หยิบโทรศัพท์ของเขาไปด้วยซ้ำ”
กลุ่มคนเหล่านั้นล้อเล่นกันโดยมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาในชุดสีขาวซึ่งมีรูปลักษณ์ที่งดงาม
เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เธอจึงยิ้มและพูดเบาๆ ว่า “คุณไม่ควรเล่นตลกกับฉันโดยใช้โทรศัพท์ของเอเดรียนและล้อเลียนฉัน”
อย่างไรก็ตาม เพื่อนๆ ที่อยู่ข้างๆ เธอไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ และเริ่มหยอกล้อว่า "ใครจะไม่รู้ว่าวิเวียนคือบุคคลที่สำคัญที่สุดในใจของเอเดรียน?"
“ถึงคุณจะถามเอเดรียน เขาก็คงบอกแบบเดียวกัน ฉันพูดถูกไหมเอเดรียน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ วิเวียน มอร์ริสันก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เอเดรียน
เอเดรียนขยับริมฝีปากบางของเขาโดยไม่ปฏิเสธ
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธ ความหยอกล้อจากฝูงชนจึงเพิ่มมากขึ้น
"พวกเราเคยพูดกันมาก่อนแล้วว่าในใจของเอเดรียน ไม่มีใครสำคัญไปกว่าวิเวียน!"
ท่ามกลางการล้อเลียนจากทุกคน เอเดรียนก็มองต่ำลงและตอบกลับข้อความของอีวาอย่างรวดเร็ว
"ไม่จำเป็นต้องร่ม คุณกลับไปได้"
เมื่อเอวาได้รับข้อความนี้ เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยและตอบกลับไปว่า "มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"
เธอคอยโดยหยั่งตาลง แต่เอเดรียนไม่ได้ตอบอีก
บางทีอาจมีบางสิ่งที่สำคัญเกิดขึ้นจริงๆ
อีวาตัดสินใจจะกลับไป
"รอ!"
มีคนตะโกนเรียกเธอจากด้านหลัง และเมื่อเอวาหันกลับมา เธอก็เห็นสาวแต่งตัวเก๋สองคนเดินมาหาเธอ
คนตัวสูงจ้องมองเธอด้วยความดูถูกและถามว่า "คุณคืออีวาใช่ไหม"
การแสดงออกบนใบหน้าของอีกฝ่ายแสดงให้เห็นถึงความเป็นศัตรู แต่เอวาไม่ได้ยับยั้งและตอบอย่างมั่นใจ "แล้วคุณเป็นใคร"
“ตัวตนของฉันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือวิเวียนกลับมาแล้ว ถ้าคุณมีสามัญสำนึก คุณควรอยู่ห่างจากเอเดรียน”
รูม่านตาของอีวาหดตัวลง
"ทำไมคุณถึงประหลาดใจนัก คุณไม่รู้เหรอว่าคุณนายแบล็กวูดซึ่งลาพักงานไปสองปีกำลังทำตัวโง่เขลา คุณคิดจริงๆ เหรอว่าตำแหน่งนี้เป็นของคุณ"
“ดูหน้าเธอสิ! เป็นไปได้ไหมว่าเธอไม่เต็มใจและอยากแข่งขันกับวิเวียน?”
“เธอเป็นบ้าเหรอ?”
อีวาหันหลังแล้วเดินออกไป โดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาจะพูดอีกต่อไป เสียงของผู้หญิงสองคนที่ตะโกนด่าทอถูกกลบไปด้วยสายฝน
เมื่อเธอกลับมาถึงครอบครัวแบล็กวูด พ่อบ้านก็ตกใจเมื่อเห็นร่างเปียกโชก ยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเขาจำใบหน้าของเธอได้ เขาก็อุทานว่า "คุณนาย! ทำไมคุณถึงเปียกโชกขนาดนี้ เข้ามาเร็วเข้า"
แขนขาของอีวาชาเล็กน้อยจากความหนาวเย็น และทันทีที่เธอเข้าไปในบ้าน คนรับใช้ก็รีบเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบตัวเธอทันที คนรับใช้อีกคนเข้ามาเช็ดผมให้เธอ และมีคนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันอยู่รอบ ๆ เธอ
“รีบไปเตรียมอ่างอาบน้ำร้อนให้คุณนายหญิง! แล้วก็ชงช็อกโกแลตร้อนมาดื่มด้วย”
คนรับใช้ของตระกูลแบล็กวูดกำลังอยู่ในความโกลาหลเนื่องจากอีวาเปียกโชก จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งเข้ามาที่ประตูบ้านตระกูลแบล็กวูด ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวที่ประตู
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเย็นชาพูดขึ้น
"เกิดอะไรขึ้น?"
เมื่อได้ยินเสียงนั้น อีวาที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ตัวสั่น ทำไมเขาถึงกลับมาตอนนี้
ตอนนี้เขาไม่ควรจะอยู่กับวิเวียนของเขาเหรอ?
“ท่านคะ คุณนายโดนฝนค่ะ”
“โดนฝนเหรอ” สายตาอันมืดมนของเอเดรียนจ้องมองไปที่ร่างเล็กบนโซฟา
เมื่อเห็นใบหน้าของเธออย่างใกล้ชิด เอเดรียนก็ขมวดคิ้ว อีวาเปียกโชกไปหมด มีผมนุ่มชื้นติดอยู่กับผิวซีดของเธอ ริมฝีปากที่เคยเป็นสีชมพูของเธอตอนนี้ไม่มีสีสันอีกต่อไป
“คุณเป็นอะไรไป” น้ำเสียงของเอเดรียนไม่เป็นมิตร คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน
อีวาพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและฝืนยิ้มจางๆ พร้อมอธิบายว่า "โทรศัพท์ของฉันแบตหมด และระหว่างทางกลับ ฉันเจอเด็กคนหนึ่งที่ไม่มีร่ม"
ทันใดนั้นสายตาของเอเดรียนก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา
“คุณใจดีเกินไปหรือเปล่า?”
รอยยิ้มบนริมฝีปากของอีวาหยุดนิ่งไป
“เขาไม่มีร่ม คุณก็เลยให้ร่มของคุณกับเขาและเปียกฝนไปทั้งตัว คุณอายุเท่าไหร่แล้ว คุณคิดว่าฉันจะชมคุณที่ทำอะไรแบบนี้ไหม”
คนรับใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดคุยกัน
อีวาเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเธอมีหมอกปกคลุม
เธอยังคงเงียบและพยายามอย่างที่สุดที่จะยับยั้งตัวเอง
จนกระทั่งเอเดรียนเข้ามาหาและยกเธอขึ้นด้านข้าง น้ำตาร้อนๆ ของเธอก็ไหลนองบนหลังมือของเธอ
