Emelia Hewitt stała przed wystawną willą, jej twarz stopniowo traciła kolor. Była ubrana w szpitalną koszulę.
Doświadczyła silnej reakcji alergicznej po nieświadomym spożyciu proszku orzechowego, który Keira Hewitt, jej adoptowana siostra, potajemnie dodała do jej jedzenia. Reakcja ta doprowadziła do obrzęku jej układu oddechowego, co niebezpiecznie zbliżyło ją do śmierci.
Spędziła trzy samotne dni w szpitalu, bez żadnych odwiedzających i bez wyrazów zaniepokojenia ze strony kogokolwiek.
Tymczasem jej biologiczna rodzina obdarzała Keirę ogromną uwagą, traktując złą kobietę tak, jakby była centralnym punktem wszechświata.
Emelia uznała to za zagadkowe. Była w rzeczywistości ich biologiczną córką. Czy jej zniknięcie w dzieciństwie dało im prawo do bezproblemowego zastąpienia jej Keirą, adoptowaną, i odebrania jej życia i wszystkiego, co ceniła?
Słuchając odgłosów radości i śmiechu dochodzących z willi, Emelia w końcu pojęła trudną rzeczywistość.
Rodzinne uczucie, za którym tęskniła, okazało się zupełnie bezwartościowe.
Smutek w jej oczach zniknął, zastąpiony zimnym, bezlitosnym uśmiechem na ustach Emelii. Rozluźniła mocno zaciśniętą dłoń, wyciągając zardzewiały pręt z ogrodzenia. Z determinacją otworzyła kopniakiem główne drzwi willi.
Kamerdyner i służący stali zdezorientowani, unieruchomieni. Zdumione miny zdobiły ich twarze, gdy obserwowali młodą damę, która wydawała się zachowywać trochę jak szalona.
W salonie, urządzonym jak twierdza księżniczki, Keira siedziała przed kamerą, dumnie prezentując dary, którymi obdarowali ją rodzice i czterech braci. Scena ta stworzyła atmosferę ciepła i harmonii.
"Huk!"
Metalowy pręt gwałtownie uderzył w przedmioty znajdujące się przed kamerą, niszcząc wszystkie wystawne prezenty, które niedawno zaprezentowała Keira.
Wyglądało na to, że powrót Emelii właśnie przykuł uwagę wszystkich. Allen Hewitt, najstarszy brat, natychmiast zakończył transmisję na żywo.
„Co do cholery, ty łajdaku? Nie wiedziałeś, że Keira była na żywo? Jeśli zniszczyłeś jej reputację, przysięgam na Boga, zapłacisz za to!” Allen wrzasnął wściekle i próbował spoliczkować Emelię.
Emelia zręcznie uniknęła ataku i oddała cios prętem, uderzając Allena w ramię. Rozległ się głośny trzask, a kość pękła.
Allen wydał z siebie krzyk agonii.
Bruce Hewitt, ich ojciec, wybuchnął wściekłością: „Emelia, czy ty oszalałaś? Jak bezduszną możesz być! Jak do cholery możesz tak traktować swojego brata?”
Emelia podniosła różdżkę, kierując ją w ich stronę, jej uśmiech był zarówno oszałamiająco piękny, jak i maniakalnie bezwzględny. „Czy to nazywasz bezdusznością? Kiedy zepchnął mnie z cholernych schodów, łamiąc mi nogę, gdzie były wszystkie twoje etykiety „on jest bez-serca”?”
Drugi brat Emelii, Callen, krzyknął z naciskiem: „To dlatego, że prześladowałeś Keirę, ty niewykształcony wieśniaku...”
"Zadatki!"
Bez wahania Emelia wymierzyła mu policzek. Kiedy Callen próbował się opierać, szturchnęła go prętem w klatkę piersiową.
„Znęcana Keira? Nawet gdybym to zrobiła, co ona zrobi? Jestem prawdziwą osobą w tej rodzinie, a ona jest po prostu cholerną oszustką. Pozwalanie jej się tu kręcić jest już wielką cholerną przysługą”.
Keira płakała, jej oczy były pełne łez. Szukała pocieszenia w objęciach matki, Briany, wyrażając jednocześnie swoje żale. „Jak możesz tak mówić? Nigdy nie chciałam stanąć z tobą twarzą w twarz. Po prostu nie mogłam znieść myśli o tym, że zostanę oderwana od mamy, taty i moich braci. Nigdy...”
„Zamknij się, do cholery!” Emelia rzuciła Keirze gniewne spojrzenie. „Wiedziałaś o mojej alergii na orzechy, a mimo to zmieliłaś te cholerne orzechy na proszek, zastawiając na mnie pułapkę, żebym się nimi zakrztusiła. Teraz grasz niewinną kartą”.
Trzeci brat Emelii, Jayson, miał zamiar przemówić, ale Emelia wycelowała w niego rózgą. „Podałeś mi to ciasto. Nie udawaj, że nie wiedziałeś. Kiedy cierpiałam na reakcję alergiczną i prawie kopnęłam w kalendarz, wyraźnie słyszałam, jak mówisz, że ma w środku trochę mniej”.
Emelia zaśmiała się: „Było odrobinę mniej. Jeszcze jeden gram orzechów i byłabym cholernie zgubiona. Więc...”
Jej spojrzenie nagle stało się groźne i chwilę później zaczęła wściekle bić Jaysona.
Czwarty brat, Andy, miał zamiar wystąpić naprzód, gdy Emelia kopnęła go krzesłem w plecy.
„Nic nie zrobiłem!” Andy spanikował, próbując się wytłumaczyć.
Ale Emelia tylko się uśmiechnęła. „Och, nic nie zrobiłeś? Dodałeś dziesięć minut do szybkiego wybierania numeru karetki dla służby, kiedy ja, kurwa, umierałam!”
Gdyby nie zdobyła umiejętności medycznych od swojego mentora i nie miała pod ręką tabletek odtrutki, naprawdę umarłaby z rąk tych odrażających członków swojej rodziny!
Kiedy już dała upust swojemu gniewowi, weszła po schodach, niosąc laskę.
Wszyscy na dole byli zbyt przerażeni, żeby choćby zaczerpnąć powietrza.
Nie mogli pojąć, jak ta kiedyś potulna i łagodna kobieta mogła nagle przekształcić się w tak przerażającą postać.
W chwili, gdy drzwi do sypialni Emelii zatrzasnęły się, twarz Briany stała się burzliwa, gdy wymamrotała: „Mówiłam to milion razy. Ona jest przekleństwem. Nie możemy pozwolić, by została w naszej rodzinie!”
Bruce robił się niespokojny. „Ale mój ojciec dał jej akcje...”
Briana rzuciła Bruce'owi piorunujące spojrzenie. „Poproś kogoś, żeby zablokował cholerny dziedziniec. Nie wierzę, że ona może sama stawić czoła dziesięciu, a nawet stu facetom! Jeśli nie odda tych akcji, zostanie pozbawiona jedzenia na trzy dni!”
