W słabo oświetlonym pokoju hotelowym...
Rena Gordon namiętnie pocałowała przystojnego nieznajomego.
Wcześniej tego wieczoru jej były chłopak, Harold Moore, ogłosił swoje zaręczyny — z inną kobietą. Rena była tak zrozpaczona, że upiła się w barze. Pod wpływem alkoholu i uroku dziwnego mężczyzny, jakoś tu trafiła.
Teraz, gdy Harold żenił się z bogatą dziewczyną, mimo iż trwało to już cztery lata, to ona też mogła sobie trochę pofolgować, prawda?
Właśnie gdy mężczyzna ściągał z niej ubranie, Rena oparła się o jego ramię, zapomniała się i wymamrotała: „Harold!”
Mężczyzna zatrzymał się gwałtownie, a pożądanie w atmosferze natychmiast zniknęło.
W następnej sekundzie włączono światła.
Jasne światło sprawiło, że zmrużyła oczy, ale gdy w końcu jej oczy przyzwyczaiły się do światła, wyraźnie zobaczyła twarz mężczyzny.
To był Waylen Fowler — najbardziej pożądany prawnik w całym kraju. Był bardzo sławny w kręgach prawniczych i należał do elity z niezliczonymi aktywami.
Ale co najważniejsze, był przyszłym szwagrem Harolda, który właśnie ją zdradził.
Rena natychmiast otrzeźwiała.
Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Prawie uprawiała seks z bratem swojego rywala w miłości!
Waylen również się od niej odsunął.
Opierając się o ścianę, zapalił papierosa. Po długim zaciągnięciu się, zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu i powiedział żartobliwie: „Bardzo interesujące, panno Gordon”.
Strzepnął popiół z papierosa i zapytał z lekkim uśmiechem: „O czym myślałaś, kiedy mnie pocałowałaś? Czy chciałaś uprawiać ze mną seks, żeby wzbudzić zazdrość Harolda?”
Najwyraźniej Waylen również ją rozpoznał.
Rena nie mogła udawać, że nie zna tego mężczyzny.
W końcu Waylen był sławny. Ona po prostu nie poznała go wcześniej z powodu alkoholu.
Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na urazę tak ważnego człowieka, więc spuściła głowę i przeprosiła potulnie. „Przepraszam, panie Fowler. Wypiłam za dużo”.
Na szczęście nie utrudniał jej życia. Po skończeniu papierosa wyprostował się i rzucił w nią płaszcz. „Załóż go. Odwiozę cię”.
Rena podziękowała mu delikatnie.
Jadąc Bentleyem Waylena, Rena od czasu do czasu rzucała mu ukradkowe spojrzenia, choć żaden z nich nie odzywał się przez całą drogę.
Mężczyzna miał kanciastą twarz i idealnie wyrzeźbioną linię szczęki. Chociaż nie znała marki jego koszuli, widziała, że była bardzo droga.
Rena zgadła, że musiało być mnóstwo kobiet ustawiających się w kolejce, żeby poderwać tego mężczyznę.
Po kilku minutach ciszy Waylen zatrzymał samochód przed ich celem. Lekko odwrócił głowę i przez kilka sekund wpatrywał się w jej szczupłe i proste nogi, zanim w końcu podał jej swoją wizytówkę.
Rena wiedziała, co to oznacza.
Ale była zaskoczona, że on nadal chciał się z nią przespać, po tym, jak dowiedział się, kim ona jest.
Chociaż był czarujący i prawdopodobnie dobry w łóżku, Rena się zawahała. To był zły pomysł, by wplątywać się w związek z kimś tak ważnym jak on, więc powiedziała: „Panie Fowler, lepiej nie utrzymujmy kontaktu”.
Waylen obojętnie wzruszył ramionami.
Rena rzeczywiście była piękna, ale nie narzucałby się jej, gdyby nie była nim zainteresowana.
Schował więc wizytówkę z powrotem do kieszeni i powiedział: „Bycie konserwatystą ci służy”.
Rena była trochę zawstydzona, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Waylen wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi jak dżentelmen. Prawie zastanawiała się, czy to wszystko było tylko snem i czy nic się między nimi nie wydarzyło w tym pokoju hotelowym tej nocy.
Gdy tylko wysiadła, samochód powoli odjechał.
Powiał chłodny wiatr, który przeszedł ją dreszczami po kręgosłupie. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że zapomniała zwrócić mu płaszcz.
Kiedy wahała się, czy powinna próbować go dogonić, zadzwonił jej telefon.
Spojrzała na identyfikator dzwoniącego i zobaczyła, że dzwoni jej macocha Eloise. Jej zaniepokojony głos rozległ się po drugiej stronie linii, mówiąc: „Rena, wracaj natychmiast do domu! Stało się coś złego!”
Rena próbowała ją o to zapytać, ale Eloise nie potrafiła jej tego wyjaśnić przez telefon i po prostu błagała ją, żeby wróciła do domu tak szybko, jak to możliwe.
