ASHLEY
Η καρδιά μου έπεσε στο λάκκο του στομάχου μου όταν η μαμά μου και ο πατριός μου, ο Άλφα Βασιλιάς της Crescent Valley ανακοίνωσαν ότι πήγαιναν για ακόμη διακοπές όταν μόλις επέστρεψαν από μία πριν από λιγότερο από μία εβδομάδα.
«Μην ανησυχείς, Άσλεϊ, θα σου πάρω πολλά δώρα, μπορείς απλώς να μου στείλεις μήνυμα αν χρειαστείς κάτι καινούργιο», μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητο με τον Άλφα Χέντριξ.
Ήθελα να της πω ότι δεν χρειάζομαι τίποτα, ότι τα πλήθη των δώρων που μου πήρε από τις τελευταίες τους διακοπές ήταν ακόμα ανέγγιχτα.
Ότι το μόνο πράγμα που χρειαζόμουν από αυτήν ήταν να μείνει στο σπίτι και να με προστατεύει από τα θετά αδέρφια μου και τους νταήδες μου.
Ήταν τα καλύτερα αδέρφια όταν οι γονείς μας ήταν στο σπίτι και ήταν οι χειρότεροι νταήδες όποτε δεν ήταν στο σπίτι. Το τελευταίο ήταν το πιο σταθερό γιατί οι γονείς μας δεν ήταν σχεδόν ποτέ σπίτι. Ήταν πάντα σε διακοπές παρακολουθώντας μια δημόσια εκδήλωση σε άλλη πόλη ή σε έναν έρανο σε άλλες χώρες.
Τα θετά αδέρφια μου, ο Άξελ, ο Μπρόντι και η Κάρσον δεν παρέλειψαν ποτέ να κάνουν τη ζωή μου κόλαση. Πάντα μου υπενθύμιζαν ότι δεν ήμουν παρά μια υπηρέτρια και το γεγονός ότι είχε συμβεί ένα ρομαντικό ανεμοστρόβιλο μεταξύ της μαμάς μου, της πρώην υπηρέτριας, και του πατέρα τους δεν επρόκειτο να το αλλάξει αυτό.
Η καρδιά μου έπεσε ακόμα περισσότερο καθώς έβλεπα τον οδηγό να βγαίνει από το συγκρότημα και ένα μόνο δάκρυ ξέφυγε από το μάτι μου. Ήξερα το είδος των βασανιστηρίων και του πόνου που επρόκειτο να υποστώ και δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό.
Δεν μπορούσα να είμαι προετοιμασμένος για αυτό.
Άρχισα να περπατάω βιαστικά προς το κυρίως σπίτι. Το σχέδιο ήταν να δραπετεύσω στο δωμάτιό μου και να κλειδωθώ εκεί πριν το καταλάβουν τα αγόρια. Μακριά, από το μυαλό, μην τους επιτρέπετε δουλειά, αλλά είναι καλύτερο από το να βάζω τον εαυτό μου εκεί που θα με βλέπουν εύκολα και θα με κακοποιούν.
«Και πού νομίζεις ότι πας;»
Η παγωμένη κρύα φωνή με έκανε να σταματήσω στα ίχνη μου τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να αρχίσω να ανεβαίνω τις σκάλες και η καρδιά μου σκίστηκε.
Ήταν ο Μπρόντι. Το ήξερα αυτό πριν καν γυρίσω πίσω και όταν το έκανα, ο θυμός και το δηλητήριο στα μάτια του σχεδόν με έκαναν να χάσω τα πόδια μου. Ήταν τόσο διαφορετικά από τα ζεστά μάτια που με είχαν κοιτάξει παρουσία των γονιών μας νωρίτερα σήμερα το πρωί.
"Είμαι απλά... Ήμουν απλά..."
«Σκάσε, ηλίθιε», βρόντηξε και ένιωσα το σώμα μου να τρέμει.
« Φαίνεται να έχεις ξεχάσει το καθήκον σου εδώ σε αυτό το σπίτι, οπότε γιατί δεν φρεσκάρουμε τη μνήμη σου;» συνέχισε και σαν συγχρονισμένος, ο Άξελ, που ήταν ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, έσφιξε τα δάχτυλά του και όλες οι υπηρέτριες άρχισαν να μπαίνουν στο καθιστικό.
Ήξερα τι θα τους διέταζαν να κάνουν ακόμη και πριν το κάνουν. Και παρόλο που το ήξερα, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει καθώς οι υπηρέτριες μάζευαν τους εαυτούς τους στα διαμερίσματα των αγοριών.
Εκεί θα ήταν μέχρι να επέστρεφαν οι γονείς μας και θα ήμουν η μόνη που θα αναλάμβανα τη δουλειά πάνω από δέκα υπηρέτριες.
Αλλά τουλάχιστον, προς το παρόν, θα μπορούσα να έχω λίγα λεπτά για τον εαυτό μου. Το σπίτι ήταν αστραφτερό καθαρό, όλα ήταν εντάξει και δεν ήταν ώρα για δείπνο παρά μόνο 2 ώρες αργότερα. Έτσι θα μπορούσα να ξεκουραστώ τώρα ή έτσι νόμιζα.
«Τώρα, πιάσε δουλειά», μου γάβγισε ο Μπρόντι, «καθαρίζω παντού και τα πάντα μέχρι να είναι αστραφτερά καθαρά.
«Μα... αλλά...» τραύλισα, ένα από τα πολυάριθμα αποτελέσματα του φόβου που μου έχουν ενσταλάξει, «Παντού είναι καθαρό».
« Νομίζεις;» Ο Μπρόντι μου χαμογέλασε, ένα μοχθηρό χαμόγελο γεμάτο απαίσιες υποσχέσεις.
Τα αγόρια έμοιαζαν να επικοινωνούν χρησιμοποιώντας τους συνδέσμους του μυαλού τους, επειδή το επόμενο πράγμα που ήξερα, ήταν όλα στα πόδια τους και γυρνούσαν παντού ανάποδα. Σκόρπισαν το καθιστικό, σκόρπισαν παντού, και έριχναν σούπα και λάδι στο πάτωμα της κουζίνας, στα καθαρά πιάτα. και στα ντουλάπια.
Ένας λυγμός συγκλόνισε ολόκληρο το σώμα μου στην καθαρή επίδειξη απανθρωπιάς τους.
« Τώρα», μίλησε ο Κάρσον όταν τελείωσαν κάνοντας το σπίτι να μοιάζει με σκουπίδια, «το σπίτι δεν είναι τόσο καθαρό, σωστά;»
Αυτός και τα αδέρφια του γέλασαν, ένας σκοτεινός ήχος που εξέπληξε ολόκληρο το παιδί μου . Τα τρία αδέρφια στάθηκαν εκεί και με κοιτούσαν με τόσο μίσος και περιφρόνηση που αν μπορούσε να πεθάνει κάποιος από έντονο μίσος, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό.
«Τώρα πιάστε δουλειά», φώναξε ο Άξελ προτού με σπρώξει στο πάτωμα, «και απομακρύνετε το αηδιαστικό σας πρόσωπο από τα μάτια μου».
Πήρε σχεδόν από πάνω μου για να φύγει και τα αδέρφια του καθρέφτισαν την κίνησή του.
Η καρδιά μου ήταν δεμένη καθώς μαζεύτηκα και άρχισα να δουλεύω. Πρέπει να το κάνω αν δεν θέλω να περάσω τις επόμενες μέρες στην απόλυτη κόλαση.
