Luksusowe BMW stało zaparkowane na końcu starej ulicy w małym miasteczku.
Dziewczyna w zniszczonych dżinsach stała przed drzwiami samochodu z beznamiętnym wyrazem twarzy, ściskając równie zniszczoną walizkę.
Na miejscu kierowcy siedział mężczyzna w średnim wieku. Spojrzał kątem oka na dziewczynę stojącą na zewnątrz i zmarszczył brwi, najwyraźniej niezadowolony z jej obskurnego stroju.
„Wsiadaj do samochodu” – warknął.
Dziewczyna nie drgnęła, mimo że w głosie mężczyzny słychać było szorstkość.
Spokojnie otworzyła drzwi i wsiadła na tylne siedzenie.
„Jestem Bill Jenkins. Od teraz będziesz moją córką. Chociaż nie jesteśmy spokrewnieni biologicznie, załatwię ci kogoś, kto cię wyszkoli. W mgnieniu oka staniesz się porządną Jenkinsową damą”.
Mówiąc to, mężczyzna uruchomił samochód i odjechał z miasteczka.
Gdy tylko Maria Jenkins wysiadła z samochodu i była w willi z widokiem na rzekę, zobaczyła stojącą przy bramie kobietę w średnim wieku.
Sądząc po mundurze i zachowaniu kobiety, Maria domyśliła się, że jest ona służącą.
„Panie Jenkinsie, panno Jenkins, witamy z powrotem. Lunch jest gotowy”.
Bill zwrócił się do Marii i powiedział: „Ponieważ jesteś tu nowy, Lily oprowadzi cię po domu. Musisz się dobrze zachowywać, gdy tylko wejdziesz do tego domu. Nawet nie myśl o tym, żeby przynieść swoje stare złe nawyki rodzinie Jenkinsów. Słyszysz mnie?”
Maria skinęła głową obojętnie, nadal tak samo bez wyrazu jak porcelanowa lalka.
„Chodź ze mną” – powiedziała Lily stanowczo, odwracając się i wchodząc do domu.
Maria nic nie powiedziała. Cicho podniosła starą walizkę i poszła za Lily do domu.
Lily oprowadziła Marię, jak jej kazano. Gdy tylko weszły po schodach na trzecie piętro, Maria dostrzegła przez szparę w uchylonych drzwiach drogo wyglądający fortepian.
Maria nie mogła się powstrzymać, by nie zatrzymać się i przyjrzeć bliżej.
Lily zauważyła jej reakcję. Przewróciła oczami, myśląc, że Maria to nic więcej niż wieśniaczka. „To pokój z fortepianem panny Vivian. Ona jest oczkiem w głowie pana Jenkinsa. Jest utalentowana, piękna i sławna! Właściwie, jest celebrytką! Czy wiesz, kim jest celebrytka? Czy w twojej wiosce jest telewizja?”
Kiedy opowiadała o Vivian, Lily wyglądała na dumną. Myślała, że może wzbudzić zazdrość w Marii.
Ku jej zaskoczeniu Maria nie mrugnęła okiem. Właściwie wyglądała na odrobinę niecierpliwą.
„Gdzie jest mój pokój?” zapytała obojętnie.
Lily zrobiła długą minę i niechętnie zaprowadziła Marię do pokoju gościnnego na pierwszym piętrze. Pokój był dość mały, z pojedynczym łóżkiem w kącie, prostą szafą i biurkiem z krzesłem. Nie było miejsca na nic innego.
„Zostaniesz tutaj” – powiedziała Lily energicznie.
Następnie otworzyła drzwi do łazienki znajdującej się obok sypialni Marii i zapytała: „Czy wiesz, jak korzystać z prysznica?”
Maria nie chciała tracić czasu na rozmowę z aroganckim służącym, więc po prostu skinęła głową, nie mówiąc ani słowa.
Widząc, że Maria nie powiedziała ani słowa, Lily prychnęła z irytacją. „Pan i pani Jenkins mieszkają na drugim piętrze, a panna Vivian na trzecim. Ty zostaniesz tutaj, na pierwszym piętrze. Nie włócz się, bo możesz się zgubić”.
Jej ton był ostry. Oczywiste było, że była uprzedzona do „wiejskich prostaków” takich jak Maria.
„Okej” odpowiedziała Maria swoim zwykłym obojętnym tonem.
„W każdym razie zostań w swoim pokoju. Zawołam cię w porze posiłków. I postaraj się nie hałasować. Mieszkam obok ciebie i ostatnio nie spałam dobrze. Nie chciałabym, żeby ktoś mnie obudził w środku nocy!”
Po tych słowach Lily odwróciła się i arogancko odeszła.
W końcu pozostawiona sama sobie Maria zamknęła drzwi i zaczęła rozpakowywać swoje rzeczy.
Wyciągnęła stary laptop i położyła go na biurku.
Po włączeniu telefonu pojawiło się okno czatu.
„Mistrzu M, czy nadal przyjmujesz interesy?”
