W pokoju hotelowym było zupełnie ciemno. Zaraz po tym, jak Charlotte Seinfield weszła do środka, została złapana za nadgarstek.
Miała przeczucie, co się wydarzy za chwilę.
Zanim zdążyła wypowiedzieć słowo „Panie Langley”, mężczyzna bezlitośnie przyciągnął ją do siebie.
Podniósł jej brodę, gdy Charlotte wyraźnie poczuła zapach jego wody kolońskiej.
Jason Langley pocałował ją w usta, szaleńczo je ssąc i jednocześnie obmacując. Nie przestał całować, dopóki nie popchnął jej na łóżko.
Charlotte leżała twarzą w dół, przyciśnięta do miękkiego łóżka, gdy Jason powoli zdjął jej koszulkę i pochylił się, by mocno ssać jej szyję.
Charlotte czuła się tak przytłoczona, kiedy mężczyzna ją tak traktował, że nie była w stanie dokończyć ani jednego zdania.
Ich ubrania leżały porozrzucane na podłodze, a w powietrzu czuć było coraz większą namiętność.
Charlotte mocno ścisnęła prześcieradło, starając się powstrzymać jęk, gdy nagle Jason chwycił ją za brodę od tyłu.
„Krzycz i rób to głośno.”
Głos Jasona był chrapliwy. Schodząc od jej kręgosłupa, jego palce zatrzymały się na jej szczupłej talii, gdy delikatnie ją masował. Każdy jego dotyk spełniał największe pragnienie Charlotte.
„Ach..”
W końcu nie mogła już dłużej tego powstrzymywać i wydała uwodzicielski jęk. „Łatwo!”
Chartotte poczuła się tak przytłoczona, że jej umysł stał się pusty. Próbowała uciec instynktownie, ale Jason wciąż mocno trzymał ją w talii, wbijając się coraz agresywniej.
Nie mogła tego znieść dłużej.
Wyglądało na to, że Jason oszalał tej nocy. Był tak dziki, jakby chciał ją zjeść.
Charlotte była już bezsilna. Mogła pozwolić mu robić tylko to, co chciał.
Atmosfera w pokoju stawała się coraz bardziej napięta. Nawet powietrze zdawało się płonąć, wypełnione słodkimi, kuszącymi zapachami, które paliły się jak dziki ogień,
Kiedy w końcu wszystko się skończyło, Charlotte poczuła się tak przytłoczona, że straciła głos.
Jason zdecydowanie ją zostawił i poszedł do łazienki, aby się umyć, zostawiając Charlotte samą.
Gdy odzyskała siły, wstała, aby przygotować ubrania, które Jason miał założyć następnego dnia.
Zadzwonił jej telefon. To była wiadomość księgowa, która pokazywała, że właśnie wpłynęło na jej konto 100 tysięcy dolarów. Jason dawał jej te pieniądze, gdy przychodziła do niego po raz pierwszy każdego miesiąca.
Jednak Charlotte za każdym razem musiałaby zapłacić tymi pieniędzmi szpitalowi, w którym leczyła się jej matka.
Charlotte spojrzała w dół, zastanawiając się, czy była smutna, sarkastyczna, czy odrętwiała.
Minęły trzy lata, odkąd zawarli umowę, na mocy której była dziewczyną na telefon Jasona.
Przychodziła do niego zawsze, kiedy jej potrzebował, a on płacił jej, kiedy zaspokajała jego potrzeby.
Charlotte wierzyła, że od Jasona chce tylko pieniędzy, ale teraz sytuacja wyglądała inaczej.
Spojrzała w górę, by zerknąć na łazienkę, gdzie mogła zobaczyć jego rozmazany cień odbijający się na matowym szkle.
Charlotte podświadomie zasłoniła brzuch.
Jason nie zabrał jej ze sobą, kiedy tydzień przed ostatnim tygodniem wyjechał w podróż służbową i tej nocy wyładował na niej wszystkie swoje stłumione pragnienia. Nie wiedziała, czy to zaszkodzi jej dziecku.
Dowiedziała się, że jest w ciąży podczas badania lekarskiego przeprowadzonego przez firmę. Utrzymywała wyniki w tajemnicy, ale nie mogła ich długo ukrywać.
Kiedy dźwięk płynącej wody w łazience ucichł, Charlotte pośpiesznie opuściła rękę.
Z ręcznikiem owiniętym wokół ciała Jason wyszedł z łazienki. Woda z jego włosów spływała po jego jędrnej klatce piersiowej.
Jason miał doskonałe rysy twarzy, które wyglądały tak niesamowicie, jakby były dziełem Boga. Wyglądał przytłaczająco i wspaniale z niepowtarzalnym urokiem mężczyzny.
„Pan Langley.”
Oprócz bycia dziewczyną na telefon Jasona, Charlotte była jego prywatną asystentką i musiała zajmować się jego codziennymi sprawami i dotrzymywać mu terminarza.
„O godzinie dziewiątej odbędzie się wideokonferencja online z zarządem Schrover Group z Cerania. Chodzi o zagraniczną współpracę rozwojową. Sekretarze przygotowali stosowne informacje...”
Charlotte spojrzała w dół i cicho przedstawiła swój plan dnia, gdy Jason podniósł rękę i przerwał jej.
„Dodaj jeszcze jedną rzecz do mojego harmonogramu”.
Jason słabo rozkazał: „Dziś będą urodziny Veroniki. Musisz przygotować dla niej prezent”.
Charlotte wstrzymała oddech i przez chwilę czuła się zagubiona.
Jason spojrzał na nią obojętnym wzrokiem. „Czy jest jakiś problem?”
„Nie, panie Langley.”
Charlotte spojrzała w dół. „Przygotuję prezent za godzinę. Obiecuję, że spełni oczekiwania pani Jules”.
Jason lekko zmarszczył brwi i poczuł się dość zirytowany. Nie wiedział, czy to dlatego, że Charlotte była bardzo uległa.
Charlotte odblokowała telefon i zamierzała omówić harmonogram dnia Jasona z sekretariatem, gdy na jej ekranie pojawił się popularny temat push.
Najpopularniejszym tematem było: [Jason Langley bierze ślub z Veronicą Jules – młodą damą z grupy Jules, która wychodzi za mąż za osobę z rodziny Langley].
Wiadomość była dość szczegółowa. Mówiła, że rodzina Jules wybiera miejsce ślubu i szyje suknię ślubną na miarę. Prasa donosiła również, że Veronica i Jason byli zakochani od lat, a teraz idealna para miała być razem szczęśliwie na zawsze przez małżeństwo.
Każde słowo w doniesieniach było jak ostry nóż, który przebijał serce Charlotte i ją miażdżył.
Wpatrywała się nieruchomo w nagłówek. Nie odwracała wzroku, nawet gdy bolały ją oczy. Mimowolnie chwyciła mocno telefon, aż skóra na jej kostkach zbladła.
Charlotte czuła się torturowana, jakby ktoś wykręcał jej serce, i czuła ból w całym ciele.
Nagle rozległ się głos Jasona. „Co oglądasz?”
Charlotte nagle oprzytomniała i spojrzała w górę, gdy zobaczyła, że Jason wpatruje się w nią obojętnym wzrokiem.
Zabrała mu koszulę, a potem garnitur i kołnierzyk.
Stojąc przed Jasonem, Charlotte pomogła mu z krawatem, gdy nie potrafiła powstrzymać chęci, by go o to zapytać. Powiedziała cichym głosem: „Czy to prawda, że jesteś z nią zaręczony, panie Langley?”
Charlotte pożałowała tego, gdy tylko skończyła pytać.
„To nie jest coś, o co powinieneś pytać lub myśleć. Po prostu skup się na swojej pracy”.
Mimo to Charlotte mimowolnie zapytała: „A co jeśli jestem w ciąży?”
