Rozdział 108

Kiwam głową i go całuję.

„Wiem” – szepczę. „Jak twoja stopa?”

Nie potrzebował kul przez ostatnie kilka dni i nie jestem pewien, czy to z powodu wszystkiego, co się działo i czy nie myślał o tym, czy też dlatego, że jego stopa czuje się o wiele lepiej. Już niedługo nie będzie już potrzebował gipsu i być może będzie mógł znowu zacząć trenować hokej.