ตอนที่ 7: การหาเพื่อนใหม่และศัตรู ตอนที่ 1

(มุมมองของเดือนเมษายน)

บัซ บัซ บัซ!

นาฬิกาปลุกดังอยู่ข้างหู บอกว่าถึงเวลาตื่นแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเครื่องขณะนอนอยู่บนเตียงโดยคิดว่าอีกชั่วโมงก็คงจะดี

ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งรู้สึกเจ็บหน้าอก ฉันพลิกตัวไปด้านข้างและไออย่างรุนแรงในขณะที่ลมหายใจของฉันถูกขับออกจากร่างกายอย่างรุนแรงเนื่องจากความเจ็บปวดครั้งต่อไปที่เข้ามาหาฉัน ฉันอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันไม่สามารถปล่อยให้พ่อแม่เห็นฉันเป็นแบบนี้ได้ นอกจากนี้ ฉันก็เคยชินกับมันแล้ว น่าเศร้ามาก เมื่อความเจ็บปวดเหล่านี้มาถึงตอนที่ฉันยังเล็ก แม่จะกอดฉัน จ่ายยาแก้ปวดให้ฉัน และปล่อยให้ฉันนอนลงสักพัก เธอมักจะพูดว่า "มันก็แค่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ที่รัก"

แต่เมื่อฉันถึงวัยที่สามารถแยกแยะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากความเจ็บปวดประเภทอื่นได้ ฉันก็รู้ความจริงว่าความเจ็บปวดเหล่านี้ไม่ใช่ 'ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น' แต่เป็นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับฉัน โดยไม่ทราบสาเหตุ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ฉันหมายความว่า ลองนึกดูตอนนี้สิ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ฉันไม่ได้ทำร้ายตัวเองอย่างแน่นอน แล้วเรื่องนี้มาจากไหน บางทีมันอาจเป็นแค่รูปแบบหนึ่งของโรคจิตเภท ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าฉันต้องเก็บมันไว้กับตัวเอง ฉันไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นคิดว่าฉันเป็นบ้าได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆ ถ้าฉันถูกขังไว้ในสถานบำบัดจิตแห่งหนึ่ง แม่ของฉันคงตาย ฉันแค่หวังว่ามันจะหยุดลง มันเป็นแค่ความแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่งของฉัน ฉันหวังว่ามันจะหายไปและไม่มีวันกลับมาอีก ฉันนอนนิ่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ บิดตัว ด้วย ความเจ็บปวดประมาณสามสิบนาที ก่อนที่มันจะทุเลาลงในที่สุด เมื่ออาการทุเลาลง ฉันก็หายใจได้อีกครั้งในที่สุด ฉันจึงหลับตาและพักผ่อนตามที่คิดไว้เมื่อสักครู่ และปล่อยให้ร่างกายของฉันทำหน้าที่ของมันและรักษาตัวเอง เมื่อฉันตื่นขึ้นมา หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ลุงเท็ดดี้จะมาที่นี่ในภายหลัง และฉันจะได้พบกับภรรยาของเขาด้วย ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดมาฉุดรั้งฉันไว้ โดยเฉพาะความเจ็บปวดที่มองไม่เห็น ฉันเข้มแข็งกว่านั้น!

(มุมมองของอเล็กซ์)

ฉันยังโกรธอยู่จากเมื่อคืน ฉัน นอนไม่หลับและพ่อก็เช่นกัน เหล่าโจรผู้บ้าคลั่ง! ฉันเกลียดปรสิตพวกนั้น ตอนนี้รถ SUV อยู่ในร้านเพราะพวกมันโจมตีเราเมื่อคืนที่เราออกจากบ้านลุงไท รถได้รับความเสียหายทางร่างกายอย่างรุนแรง แต่โชคดีที่พ่อและฉันไม่ได้รับบาดเจ็บ เราแยกชิ้นส่วนได้อย่างง่ายดายและคนของเราตอบสนองอย่างรวดเร็วเพื่อมาช่วยเหลือเราจากนั้นทำความสะอาด กำจัดศพ และปกปิดทุกอย่าง โชคดีที่มันดึกแล้วจึงไม่มีมนุษย์เป็นพยานในการต่อสู้ พ่อโทรหาลุงไททันทีหลังจากนั้นเพื่อเช็คดูพวกเขาและโชคดีที่ทุกคนปลอดภัย ป้าครายและเอพริลไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่มีโอกาสขอเบอร์โทรศัพท์กับเอพริล ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถติดต่อเธอโดยตรงได้ และฉันต้องทำเป็นใจเย็นกับพ่อเพื่อที่เขาจะได้ไม่สงสัยว่าฉันสนใจเธอ ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าพ่อจะผลักดันมากกว่าที่ฉันต้องการเมื่อเกี่ยวข้องกับเอพริล ชัดเจนมากว่าพ่อรักเธอ และใครจะโทษเขาได้ล่ะ เขาคงอยากเห็นเราอยู่ด้วยกันสักครั้งถ้าเพื่อนของฉันไม่มาด้วย ชิบหาย! ฉันต้องระบายความเครียดจริงๆ

ฉัน หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและส่งข้อความสั้นๆ จากนั้นก็กลับไปเดินไปมาในห้องของฉัน ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ฉันจึงเปิดประตูให้อลิสันที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เธอเป็น แฟนของฉันในปัจจุบัน แต่เธอดูเหมือนคนคุยเล่นกันยาวๆ มากกว่า เธอดูเหมือนจะคิดว่าเธออยู่ในตำแหน่งลูน่า แม้ว่าฉันจะบอกเธอไปเป็นล้านครั้งแล้วว่ามันจะไม่เกิดขึ้น ฉันคิดที่จะเลิกกับเธอมาหลายสัปดาห์แล้ว แต่ด้วยวันเกิดของฉันที่ใกล้จะมาถึง ฉันเลยชะลอไว้

อลิสันคือลูกสาวของเบต้าคนปัจจุบันของเรา เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทของฉัน และเป็นผู้หญิงที่เลวสุดๆ ความจริงที่ว่าเธอเป็นอีตัวคือสาเหตุที่เจคไม่สนใจว่าเราสองคนจะคบกัน หรือเปล่า และเขาเป็นเหตุผลเดียวที่ฉันเสียเวลาคบกับเธอจริงๆ แทนที่จะแค่คบหากันเมื่อฉันต้องการมีอะไรด้วย เธอเก่งแค่เรื่องเดียว แต่จริงๆ แล้วเธอทำได้ดีมาก มิฉะนั้นแล้ว เธอจะเป็นหายนะโดยสิ้นเชิง สิ่งที่เธอทำคือใช้เงินของฉัน ขู่กรรโชกคนที่เธอคิดว่าต่ำกว่าเธอ (ซึ่งก็คือทุกคน) และนอนกับคนอื่น เธอคิดว่าฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้ ฉันแค่ไม่สนใจ ฉันเคยบอกผู้ชายที่เธอคบอยู่ว่าให้ "สนุก" เพราะยิ่งพวกเขาทำให้เธอยุ่งนานเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งไม่ยุ่งกับเธอ ฉันแค่ภาวนาต่อเทพธิดาว่าเธอจะไม่กลายมาเป็นคู่ชีวิตของฉัน เพราะไม่มีทางที่ฉันจะทนอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต เธอแย่มากจนเจคมาหาฉันและขอร้องให้ฉันอย่าให้เธอเป็นลูน่าของฉัน ฉันแค่หัวเราะและบอกเขาว่าเขาไม่มีอะไรต้องกังวลเลย คนเดียวที่คิดว่าแอลลิสันจะเป็นลูน่าที่สมบูรณ์แบบคือแม่ของเธอ ป้าแอนนาเบล ตามที่ป้าแอนนาเบลบอก แอลลิสันจะเป็นลูน่าที่ยอดเยี่ยมในสักวันหนึ่ง ฉันไม่เห็นด้วย ไม่ใช่ว่าฉันจะหยุดเธอจากการเป็นลูน่า เธอแค่จะไม่ได้เป็นของฉัน แม้ว่าฉันจะยอมรับว่าฉันไม่ได้ยินป้าแอนนาเบลพูดอะไรแบบนั้นมาสักระยะแล้วก็ตาม

สามสิบนาทีต่อมา แอลลิสันโกรธมากขว้าง สิ่งของใส่ฉันและกรีดร้องราวกับเป็นแบนชี “นี่มันบ้าอะไรเนี่ย อเล็กซ์!! ฉันไม่เชื่อเลยว่าเธอเพิ่งทำแบบนั้น สำหรับฉัน ไม่น้อยเลย!” เธอกรีดร้องขณะที่ขว้างโคมไฟใส่หัวฉัน ฉันเดาว่าฉันสมควรได้รับสิ่งนั้น ฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ดังนั้นฉันเองก็ยังตกใจอยู่เหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น คุณถาม? ฉันทำผิดร้ายแรงที่สุดที่ใครๆ ก็ทำได้เมื่อฟันแฟนของคุณ ผู้ชายเหรอ? ฉันขอแนะนำอย่างยิ่งว่าคุณไม่ควรลองทำสิ่งนี้ที่บ้าน! “จริงเหรอ! คุณกำลังฟังฉันอยู่เหรอ!” เธอยังคงกรีดร้องอย่างตรงไปตรงมา? คำตอบคือไม่ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำนั้นผิด แต่มันไม่ใช่ว่าฉันทำโดยตั้งใจ

คุณเห็นไหมว่าเราเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มกันเมื่อฉันครางออกมาว่า “F**k April” ทันใดนั้นฉันก็รู้ว่า Allison อยู่นอก ตัวฉันและขว้างสิ่งแรกที่มือของเธอจับมาที่หัวของฉัน เหมือนที่ฉันบอก ฉันสมควรได้รับมัน ฉันจะไม่โกหก แต่เมื่อฉันหลบวัตถุที่กระเด็นออกมา ฉันก็ทำได้แค่ไม่หัวเราะ

ฉันใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการทำให้เธอสงบลงก่อนที่จะเล่า เรื่องไร้สาระนี้ให้เธอฟังว่า April เป็นลูกสาวของลุงของฉันและการโจมตีนั้นใกล้บ้านของพวกเขามาก ฉันจึงเป็นห่วงพวกเขาทั้งหมด โดยเฉพาะเอพริลเพราะว่าเธอเป็นมนุษย์ตัวเล็กบอบบางที่ไม่มีทางสู้หากพวกอันธพาลโจมตี และนั่นจะทำให้ลุงของฉันที่ฉันสนิทด้วยเสียใจ เธอซื้อมันในที่สุด และหยุดร้องไห้เมื่อฉันสัญญาว่าจะใช้เวลาช่วงเช้ากับเธอ ช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า แน่นอนว่าเป็นเงินของฉัน! ฉันไม่ได้บอกเธอว่าฉันจะใช้เวลาที่เหลือของวันกับเอพริลเพื่อพยายามทำให้เธออยู่ใต้ร่างของฉัน ครวญครางชื่อของฉันในแบบที่ฉันเพิ่งครวญครางชื่อของเธอ ห้างสรรพสินค้าจะไม่เปิดอีกสองชั่วโมง แต่ฉันส่ง อลิสันไปแต่งตัวโดยหวังว่าจะได้พักผ่อนสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมงก่อนจะอาบน้ำ ประมาณสองชั่วโมงครึ่งต่อมา เราก็เดินออกจากประตู และเพื่อให้เป็นรางวัล ฉันยังให้อลิสันขับรถพาลูกน้อยของฉันด้วย แลมโบร์กีนีเฮอริเคนสีแดงเชอร์รี เธอทำให้ฉันนึกถึงนักสู้ MMA ที่ฉันชอบที่สุดในโลก เฮอร์ริเคน

ฉันมอบกุญแจให้อลิสันแล้ว เราก็ออกเดินทาง

(มุมมองของเดือนเมษายน)

หลังจากงีบหลับเล็กน้อย ฉันก็ลุกขึ้น อาบน้ำ ทำกิจวัตรประจำวันตอนเช้าของฉัน และพันแขนของฉัน จากนั้นก็เดินลงบันได ฉันตั้งตารอช่วงบ่ายนี้มาก ลุงไวแอตต์และอเล็กซ์จะกลับมา แต่คราวนี้พวกเขาจะ โทรหาภรรยาของไวแอตต์ด้วยกัน ชื่อของเธอ ฉันรู้เมื่อวานนี้ว่าคือลิลลี่ ลิลลี่ เม มูน เพื่อให้ชัดเจน “สาวปฏิทินอีกคน” แม่หยอกล้อฉันขณะที่เธอยิ้มให้ฉัน ฉันตื่นเต้นมากที่ฉันมีพลังงานเหลือเฟือที่จะเผาผลาญ ฉันจึงคว้ากุญแจ เรียกสปาร์กส์จากใต้เตียง จากนั้นปล่อยให้เธอแต่งตัวในเสื้อฮู้ดของฉัน ก่อนจะกระโดดลงบันได เมื่อฉันถึงบริเวณบันได ฉันตะโกนไปทางห้องครัว “แม่! ฉันจะไปที่ห้างสรรพสินค้า ฉันต้องเติมน้ำมันและคิดว่าจะซื้อโซดาไว้ดื่มทีหลัง ถ้าเธอคิดอะไรออกก็ส่งข้อความหาฉันได้เลย” แม่โทรกลับมา “โอเคที่รัก ปลอดภัยไว้ก่อน!” ฉันยิ้มและตะโกน “ฉันจะไป แม่ ไม่ต้องกังวล” จากนั้นก็มุ่งหน้าออกไป ไม่กี่นาทีต่อมา สปาร์กส์และฉันก็มุ่งหน้าไปที่ร้านขายของมือสองในท้องถิ่น

ขณะที่ฉันกำลังขับรถไปตาม ถนนเมนสตรีท ฉันหยุดรถที่ไฟแดง ขณะที่ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ฉันพยักหน้าและเคาะนิ้วบนพวงมาลัยตามเพลงที่เล่นเบาๆ ในวิทยุรถ ขณะที่ฉันมองไปรอบๆ อย่างไม่ตั้งใจ ฉันมีความรู้สึกทางดนตรีที่หลากหลายมาก ดังนั้นฉันจึงฟังเพลงหลากหลายแนว ทางเลือกของวันนี้คือเพลงเก่าๆ แต่ยอดเยี่ยมจากยุค 70 และ 80 โอ้พระเจ้า ฉันชอบเพลงของบรูซ สปริงส์ทีนและบิลลี โจเอลมาก แค่พูดเฉยๆ

มีคนออกมาบ้างแต่ยังเช้าอยู่ ดังนั้นถนนและทางเดินจึงโล่งมากและไม่มีการจราจรทางเท้ามากนัก และโชคดีที่เป็นเช่นนั้น เพราะเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนและฉันเริ่มออกเดินทาง ฉันก็ต้องเหยียบเบรกอย่างแรง

ทำไมฉันต้องเหยียบเบรกอย่างแรงด้วยล่ะ ก็เพราะฉันได้ยิน เสียงเครื่องยนต์ดัง จากเสียงนั้นมันเป็นรถสปอร์ตประเภทหนึ่งและกำลังเคลื่อนที่เร็วมาก ฉันบีบแตรเพื่อพยายามให้รถคันอื่นหยุด และเนื่องจากยังคงเงียบและง่วงนอนอยู่ ผู้ขับขี่คนอื่นๆ จึงชะลอความเร็วลงเพื่อดูว่าฉันบีบแตรแรงๆ เพื่ออะไร ภายในไม่กี่วินาที พวกเขาก็ได้ยินเช่นกันและกระตุกรถให้หยุดเช่นกัน ทันใดนั้น รถสปอร์ตสีแดงเชอร์รีก็ขับด้วยความเร็วสูงผ่านทางแยกและฝ่าไฟแดง คนขับเป็นสาวผมบลอนด์ขี้โมโหที่มีผมปลิวไสวอยู่ข้างหลังในสายลม เธอมีผู้โดยสารมาด้วยแต่ฉันบอกไม่ได้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ฉันรู้ว่าคนขับเป็นผู้หญิงเพราะเธอมีเสียงแหลมสูงน่ากลัวและตื่นเต้นในขณะที่เธอวิ่งโดยไม่สนใจว่าเธอจะชนกับใคร “บ้าเอ๊ย” ฉันพึมพำขณะส่ายหัว และฉันไม่ใช่คนเดียว ฉันเห็นคนขับรถคนอื่นทำแบบเดียวกัน

ฉันยังคงส่ายหัวและขับรถผ่านสี่แยกพร้อมกับคนขับรถคนอื่น ๆ ที่พยักหน้า ขอบคุณฉันในขณะที่เราทุกคนทำธุระของเราอย่างระมัดระวัง เมื่อขับไปได้ประมาณครึ่งทาง ฉันเห็นรถตำรวจจอดอยู่ตรงนั้น หันหน้าไปทางที่ฉันเพิ่งมา ตำรวจถือกาแฟไว้ในมือข้างหนึ่งและโดนัทในอีกมือหนึ่ง ดูสงบเสงี่ยมมาก ไม่มีทางที่ตำรวจจะไม่เห็นนังนั่น แต่ฉันเดาว่าตำรวจชนบทก็เหมือนกับญาติพี่น้องในเมืองใหญ่ที่เป็นแบบนี้ โดนัทพูดได้ อย่างอื่นก็เดินเล่นได้ ไม่ใช่ว่าฉันมีอะไรกับตำรวจนะ พวกเขามีงานที่เครียดมาก ดังนั้นโดนัทไม่กี่ชิ้นจึงเป็นราคาเล็กน้อยที่ต้องจ่ายเพื่อบริการของพวกเขา

แต่การสังเกตตำรวจก็ทำให้ฉันสังเกตเห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าอะไรอยู่ โดนัท Dunkin! หรืออย่างที่ฉันชอบ เรียกว่า Sugar Heaven ดังนั้นแน่นอนว่าฉันต้องไปที่ไดรฟ์ทรูเพื่อซื้ออะไรบางอย่าง ฉันสั่งโดนัทสี่โหล โดนัท Munchkins สี่กล่อง (หรือโดนัทฮอล ขึ้นอยู่กับว่าคุณอาศัยอยู่ที่ไหน) คาปูชิโนมอคค่าสเวิร์ล ผงกาแฟสองชนิดอย่างละสองปอนด์ และ K-cups มากมาย ฉันกำลังตุน ของพวกนั้นไว้! สวรรค์แห่งกาแฟ! ฉันค่อนข้างจะติดกาแฟ ขอคำแนะนำจากพ่อของฉัน เขาแย่กว่าฉันเสียอีก คุณควรพบเขาก่อนที่เขาจะได้ดื่มกาแฟถ้วยแรกของวัน แค่บอกไว้ หลังจากนั้น ฉันก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันเติมน้ำมันและเตรียมตัวเข้าไปข้างใน

ขณะที่ฉันกำลังก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนทางเดิน ก็มีผู้ชายสามคนเดินออกมาจากตลาด และหนึ่งในนั้นก็เดินมาชนฉันเข้า เขาเกือบจะทำให้ฉันล้มลง แต่ก่อนที่ฉันจะล้มลง มือที่แข็งแรงก็คว้าเอวฉันเอาไว้ ดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน “ขอโทษ จริงๆ ฉันไม่เห็นคุณอยู่ตรงนั้น” เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายพูดขึ้น ฉันยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยในขณะที่ตอบเบาๆ ว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” และเริ่มเดินเลี่ยงพวกเขาไป “เฮ้ คุณคงเป็นเด็กใหม่ของเมือง ฉันชื่อคอนเนอร์ นี่ออสติน น้องชายของฉัน เขาเป็นคนที่น่าเกลียดที่สุดในครอบครัว” เรื่องนี้ทำให้ฉันหัวเราะเล็กน้อย เพราะผู้ชายที่เขาโบกมือให้ดูเหมือนเขาเป๊ะเลย ชอบอารมณ์ขันแบบฝาแฝด “และนี่คือเพื่อนของเรา เบรนท์ ยินดีที่ได้รู้จัก” ขณะที่เขาพูด เขาก็โบกมือให้ทุกคนที่เขาอ้างถึงด้วยมือของเขา แม้กระทั่งตัวเขาเอง และฉันก็ยิ้มให้พวกเขาทั้งหมดในขณะที่พยักหน้าราวกับว่าฉันสนใจจริงๆ ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่ แต่ในวันที่สองที่ฉันอยู่ในเมืองนี้ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องหยาบคายเลย ใช่ไหม “ฉันเอพริล ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเช่นกัน” ฉันตอบในขณะที่พยายามเข้าไปข้างในอีกครั้ง ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์แบบเดิมเมื่อไม่นานนี้ ฉันจึงหันศีรษะไปเห็นเครื่องยนต์แล่นเข้ามาในลานจอดอีกครั้ง กลิ่นหอมหวานของคุกกี้ช็อกโกแลตชิปอบใหม่และช็อกโกแลตร้อนพร้อมกลิ่นมิ้นต์ลอยมาแตะจมูกฉันอย่างแผ่วเบา และฉันครางออกมาด้วยความไม่พอใจราวกับว่า “จริงเหรอ” โอเค ฉันยอมรับ ฉันเริ่มชอบเขาอย่างไม่เต็มใจเมื่อสิ้นวันเมื่อวานนี้ แต่เขาก็ต้องไปทำลายมันเสียที

หรืออาจจะไม่ก็ได้ เขานั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารจริงๆ และเขาก็ดู โกรธจัดมาก ทันทีที่นังโง่เขลาของเขาหยุดรถและดับเครื่องยนต์ เขาก็ระเบิด และเสียงตะโกนก็เริ่มขึ้น ฉันจะไม่อยู่เพื่อดราม่านี้ มันไม่ใช่ธุระของฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปข้างใน ฉันคว้าตะกร้าแล้วเดินตรงไปที่ตู้เย็นและเริ่มซื้อโซดาทุกรสชาติที่ฉันรู้ว่าเราทุกคนดื่มกัน

(มุมมองของอเล็กซ์)

ฉันโกรธมาก! เกิดอะไรขึ้นกับอีตัวนั่นกันแน่! จริงๆ นะ!

ทันทีที่เธอปิดสวิตช์กุญแจ ฉันก็ สติแตก ฉันโกรธเธอแบบสุดชีวิต “อะไรวะอัลลิสัน!?!” ฉันตะโกนในขณะที่คว้ากุญแจจากมือเธอ “แกเอาแต่สนใจแต่ตัวเองจริงๆ เหรอ ถึงได้ทำให้ชีวิตของคนอื่นตกอยู่ในอันตรายเพียงเพื่อเรื่องไร้สาระและหัวเราะคิกคักไม่กี่เรื่อง!” ฉันถามและหยุดคิดหาคำตอบ อัลลิสันมองฉันราวกับว่าฉันเป็นบ้าไปแล้ว เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงโกรธ ฉันภาวนาให้เธอไม่พูดอะไรโง่ๆ

คำอธิษฐานของฉันมันก็ไร้ผล