บทที่ 21: บาดแผลในวัยเด็ก

(มุมมองของเดือนเมษายน)

ฉันยังคงมองอเล็กซ์ พยายามหาคำตอบว่าทำไมเขาถึงมีความสุขมากขนาดนั้น เมื่อลุงไวแอตต์พูดกับฉันอีกครั้ง “เอพริล ที่รัก… คุณอายุเท่าไหร่เมื่อครั้งที่คุณย้ายบ้านครั้งแรก” “สิบสอง” ฉันตอบอย่างรวดเร็ว และไม่มีความสงสัยหรือลังเลในน้ำเสียงของฉันเมื่อมองไปที่เขา ทุกคนมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ” พ่อของฉันหน้าซีดเหมือนผีอีกครั้งเมื่อเขาพูดออกมา ลุงไวแอตต์อยู่ไม่ไกลจากเขามากนักในครั้งนี้ แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะนิ่งขึ้น “ที่รัก คุณแน่ใจนะ” “ครับ ลุงไวแอตต์ ทำไม” เขาเหลือบมองพ่อของฉัน ซึ่งดูงุนงงมากในตอนนี้ขณะที่เขาถาม “ผมอยากรู้… คุณจำได้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรเมื่อครั้งที่คุณย้ายบ้านครั้งแรก” “ผมจำได้แน่นอน พ่อ คุณจำวันที่คนขับรถบัสเจ้าชู้ทิ้งผมไว้ข้างหลังในสายฝนได้ไหม” “ครับ” พ่อของฉันมองฉันด้วยสายตาที่ผสมระหว่างความรังเกียจและความอยากรู้ ใช่แล้ว เขาจำได้ “โอเค ดีล่ะ….”

ย้อนอดีต….