ตอนที่ 12: แบบนี้จะแปลกหน้าไปไหม?

(มุมมองของอเล็กซ์)

เป็นไปด้วยดี แม็กซ์พูดจาเสียดสี ในใจฉัน และฉันก็แค่พยักหน้าเห็นด้วยในใจ แม้ว่ามันจะแย่กว่านี้มากก็ได้ ฉันเลยไม่ได้บ่น ลุงไทยังคงพยายามปลอบใจคู่ครองที่ตกใจของเขาซึ่งอ้าปากค้างในขณะที่มองดูญาติทางสามีที่เพิ่งพบใหม่ ลุงไทดูเหมือนว่าเขาอยากไปหลังจากเอพริล แต่เขาทิ้งป้า คริสตัลไม่ได้ ดังนั้นเมื่อเราสบตากัน ฉันก็แค่พยักหน้าเบาๆ ราวกับจะบอกว่า "ฉันจัดการได้" และออกจากออฟฟิศ ขณะที่ฉันกำลังปิดประตู อลิสันก็กล้าที่จะพึมพำว่า "ราชินีดราม่าบ้าบออะไร" และฉันอดไม่ได้ที่จะคำรามออกมาจากริมฝีปากของฉันเมื่อเห็นท่าทีของเธอ โชคดีที่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ลุงไทและพ่อก็คำรามเช่นกัน และจอห์นก็จ้องมองลูกสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม ตั้งใจจะให้เธอเงียบ อลิกระโดดโลดเต้นเมื่อได้ยินคำรามของเราและบ่นว่า "โอเค โอเค โธ่ แต่ถ้าฉันทำอย่างนั้น พวกคุณคงจะทำเหมือนโลกกำลังจะแตกสลาย” ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยหลังจากนั้น ฉันปล่อยให้เธอนั่งเงียบๆ อยู่กับพ่อในห้องและออกตามหาเอพริล

ฉันวิ่งลงบันไดและเริ่มมองไปรอบๆ แต่เมื่อฉันวิ่งไป โอ เมก้าคนหนึ่งชี้ไปที่ประตูแล้วพูดว่า “คุณเอพริลไปทางนั้น ถ้าคุณกำลังมองหาคนนั้น อัลฟ่า” ฉันรีบขอบคุณเธอแล้ววิ่งออกไปที่ประตู โชคดีที่เธอไม่ได้ไปไหนไกล เธอแค่ดูเหมือนกำลังเดินช้าๆ ไร้จุดหมายในเส้นทางวงรีหรือวงกลมด้วยสีหน้ามึนงง เมื่อฉันเริ่มลงบันไดไปที่สนามหญ้า ฉันเห็นผู้ชายสองสามคนเดินเข้ามาหาเอพริลด้วยแววตาเป็นกังวล ฉันโบกมือไล่พวกเขาออกไป เพราะฉันนึกถึงการต่อสายถึงพวกเขาและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว เธอไม่เป็นไร ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง” พวกเขาพยักหน้าแต่ไม่ถอยกลับจนกระทั่งฉันไปถึงด้านข้างของเอพริล