Hoofdstuk 58

SEBASTIAN. De eerste woorden die mijn zoon tegen me zegt, gaan over mijn falen tegenover mijn familie, een herinnering dat dit, wat er ook gebeurt, een periode is waar ze altijd op terug zullen kijken en weten dat ik er niet was.

De intense emoties die ik voel als ik voor het eerst met hen in dezelfde kamer ben, zorgen ervoor dat ik ze het liefst alle drie in mijn armen wil sluiten en nooit meer wil loslaten.

Ik wil ze knuffelen, kussen, mijn excuses aanbieden, ze laten lachen, met ze spelen, hun tranen wegvegen en beloven dat ik altijd voor ze zal zorgen. Is dit de liefde van een vader? Ik weet niet hoe ik moet uitleggen wat ik voel.