Rozdział 95

Diana

Dominicus stoi w drzwiach, ubrany jedynie w ręcznik przewieszony nisko wokół bioder. Krople wody przylegają do jego skóry, łapiąc światło i sprawiając, że wygląda, jakby został wyrzeźbiony z żywego marmuru. Moje oczy śledzą kontury jego ciała, nie mogąc oderwać wzroku.

Jego tors to dzieło sztuki, wszystko wyrzeźbione mięśnie i gładka skóra. Każdy ruch sprawia, że jego mięśnie się napinają i przesuwają, hipnotyzujący pokaz skrywanej mocy. Mój wzrok wędruje po jego szerokiej klatce piersiowej, w dół do wyżłobionej płaszczyzny brzucha, podążając za szlakiem ciemnych włosów, które znikają pod ręcznikiem.