Rozdział 5 Bestialski gentleman

Mitchel instynktownie się odsunął w chwili, gdy Lauren objęła go w talii.

Ręce Lauren pozostały zwisające. Wyglądała na zaskoczoną, delikatnie mówiąc.

W pomieszczeniu natychmiast zapadła cisza.

Zawstydzona Lauren cofnęła ręce i zacisnęła je w pięści. Jej oczy zrobiły się czerwone, gdy zapytała: „Mitchel, czy teraz mnie nienawidzisz?”

"Oczywiście, że nie."

Mitchel podał jej kawałek chusteczki, aby ją pocieszyć.

„Wiedziałam. Teraz jestem tylko ciężarem...” Lauren wybuchnęła płaczem. „Nie powinnam była wracać”.

„Nie bądź głupia!” Mitchel zrobił krok do przodu i ścisnął ją za ramię. „Nie jesteś dla mnie ciężarem. Bez względu na wszystko, zawsze będę się tobą opiekować”.

„Mitchel, wiem, że nigdy byś mnie nie zostawił.” Lauren mocno trzymała go za rękę, patrząc na niego obsesyjnym wzrokiem.

Mitchel nie wyszedł, dopóki Lauren nie zasnęła.

Gdy tylko drzwi się zamknęły, Lauren, która udawała, otworzyła oczy.

Właśnie wyczuła dziwny zapach na ubraniach Mitchela. Był tak słaby, ale mogła się założyć, że pochodził od kobiety.

Teraz wokół Mitchela była tylko jedna kobieta. Tylko Raegan mogła podejść tak blisko, żeby owiać go swoim zapachem. Ugh!

Lauren zacisnęła zęby, a jej twarz wykrzywiła się ze złości.

„Przysięgam, że cię rozwalę, Raegan!”

Przyrzekła, że sprawi, że Raegan zapłaci za zbliżanie się do Mitchela, gdy jej nie będzie. Nie mogła się doczekać, aż zobaczy Raegan czołgającą się u jej stóp, gdy będzie błagać o litość.

Tymczasem, gdy tylko Mitchel wsiadł do samochodu, jego asystent zapytał: „Dokąd, panie Dixon?”

Mitchel poluzował krawat i przycisnął palce do skroni. Odpowiedział zmęczonym głosem: „Crystal Bay”.

Po przybyciu na miejsce udał się od razu na górę i bez problemu wpisał hasło do apartamentu.

Drzwi głównej sypialni były uchylone. Gdy tylko wszedł, Mitchel zobaczył Raegan śpiącą na boku.

Jej włosy były potargane, a ramiączko koszuli nocnej zwisało z ramienia, odsłaniając część obojczyka i klatki piersiowej.

Mitchel dotknął jej czoła wierzchem dłoni i stwierdził, że gorączka spadła.

Wyciągnął ręce, żeby ją przytulić. W tym momencie Raegan nagle się odwróciła, a jej twarz była lekko czerwona. Nieświadomie powiedziała: „Wody... Chcę wody”.

Mitchel szybko chwycił jej szklankę wody. Pochylił się, żeby cicho zawołać ją po imieniu.

Nie odpowiedziała. Jego brwi były lekko uniesione, gdy usiadł na skraju łóżka, przyciągnął ją w ramiona i ostrożnie nakarmił wodą.

Wyglądało na to, że była bardzo spragniona, ponieważ wypiła ponad połowę wody ze szklanki.

W słabym świetle jej różowe usta lśniły po zwilżeniu ich wodą. Wyglądały tak zachęcająco. Oczy Mitchela powędrowały na jej biust, gdy leżała słabo w jego ramionach.

Kiedy Mitchel się podniecił, otarł usta Raegan palcem wskazującym.

Wyglądało na to, że Raegan wyczuła jego obecność, ponieważ mruknęła coś niesłyszalnie.

Na koniec Mitchel cofnął rękę. Jego palce wciąż czuły ciepło jej ust, co wysłało ciepło po całym jego ciele.

Szybko położył ją na łóżku, przykrył i wyszedł z pokoju.

Następnego dnia Raegan obudziła się prawie w południe.

Ponieważ był weekend, nie musiała iść do pracy.

Gdyby istniały jakieś wyjątki, Matteo i pozostali czterej asystenci mogliby na zmianę zajmować się potrzebami zawodowymi prezydenta w weekendy. W rezultacie nie musiała się martwić.

Raegan wstała z łóżka. Kiedy zobaczyła szklankę na stoliku nocnym, była zdezorientowana.

Nie pamiętała, żeby piła jakąkolwiek wodę przed pójściem spać wczoraj wieczorem.

Dziwne! Raegan pomyślała wzruszając ramionami. Wzięła małą apteczkę i użyła termometru, aby sprawdzić temperaturę. Na szczęście nie miała już gorączki.

Dzisiaj czuła się taka leniwa. Więc szybko coś przekąsiła i wróciła do łóżka. Był już wieczór, gdy dzwonek telefonu ją obudził.

Telefon był od Nicole Lawrence, jej najlepszej przyjaciółki, która właśnie wróciła do miasta po wakacjach. Nicole zaprosiła Raegan na kolację.

Gdy tylko spotkały się w restauracji z grillem, Nicole mocno przytuliła Raegan i krzyknęła: „Raegan, tak bardzo za tobą tęskniłam!”

Raegan znała Nicole od czasów liceum. W tym czasie Raegan dopiero co przeprowadziła się do Ardlens. Szkoła Nordan oferowała stypendia dla wybitnych uczniów.

Raegan zawsze była uczennicą z samymi piątkami. Zdała egzamin wstępny i uzyskała najlepsze wyniki, co pozwoliło jej na przyjęcie do szkoły.

Była to szkoła z wysokim czesnym. W rezultacie wielu uczniów pochodziło z najlepszych rodzin. Raegan szybko zdała sobie sprawę, że życie w szkole nie jest usłane różami. Wielu uczniów ją dręczyło i patrzyło na nią z góry z powodu jej skromnego pochodzenia.

Pewnego dnia Nicole wkroczyła, aby pomóc Raegan, która była prześladowana. To był początek ich bliskiej przyjaźni.

Dopiero gdy zbliżyli się do siebie, Raegan dowiedziała się, że rodzina Lawrence była słynnym potentatem energetycznym w Ardlens. I jako taka Nicole była dzieckiem funduszu powierniczego.

Ale nie miało to żadnego wpływu na ich związek.

Ich przyjaźń stała się silniejsza od czasów liceum.

Po powitaniach i uściskach Nicole pociągnęła za ramię wysokiego, przystojnego mężczyznę i przedstawiła się: „Raegan, poznaj mojego chłopaka, Kierana Bradleya”.

Nicole potajemnie wykonała gest palcami wskazującymi liczbę 17.

Raegan zrozumiała aluzję i beznadziejnie pokręciła głową. Zrozumiała, że ten mężczyzna był siedemnastym łupem Nicole.

„Cześć, Raegan. Nicole wiele mi o tobie opowiadała. Jesteś o wiele piękniejsza, niż opisała. Miło cię poznać!” Kieran przywitał się i wyciągnął rękę.

Jego spojrzenie zatrzymało się na Raegan, sprawiając, że Raegan poczuła się trochę nieswojo. Z grzeczności i tak uścisnęła mu dłoń.

Kieran podrapał jej dłoń paznokciem wskazującym, wycofując rękę.

Jej skóra natychmiast pokryła się gęsią skórką.

Gdy Raegan podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć, zauważyła, że Kieran zachowuje się wobec Nicole jak gdyby nigdy nic.

W połowie posiłku Kieran przeprosił i powiedział, że musi skorzystać z toalety.

Gdy Nicole i Raegan zostały same, Nicole zapytała: „Jak się masz?”

Raegan wiedziała, co Nicole miała na myśli. Raegan nigdy niczego nie ukrywała przed Nicole, w tym jej związku z Mitchelem. Nawet jeśli Raegan nie powiedziała Nicole, rodzina Lawrence miała powiązania, więc Nicole wiedziała o Lauren więcej niż ona.

Raegan otworzyła usta, żeby przemówić, ale nagle poczuła się źle. Zakryła usta i pośpieszyła do łazienki.

Raegan nie korzystała z łazienki połączonej z jadalnią, ponieważ bała się, że Nicole zacznie podejrzewać jej ciążę.

Gdy wychodziła z łazienki, z tyłu rozległ się znajomy głos.

„Ha-ha! Jestem pewien, że mogę ją dziś położyć do łóżka. W najgorszym razie musiałbym dosypać jej czegoś do drinka. Już mam dość tej nudnej kobiety. Tak czy inaczej, muszę jej spróbować. Och, to mi przypomina! Jej najlepsza przyjaciółka jest przepiękna. Będzie wspaniale spędzić z nią czas we dwoje. Upewnię się, że zrobię kilka zdjęć i nagrań w trakcie. Możemy ich później użyć, żeby ich szantażować...”

Te obrzydliwe słowa wyszły od Kierana. Raegan zacisnęła dłonie w pięści.

Stała w miejscu i patrzyła wściekle. Kiedy Kieran odwrócił się po zakończeniu rozmowy, prawie dostał zawału serca na widok Raegan.

Jednak wkrótce odzyskał spokój. Na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech.

„Raegan, jaki zbieg okoliczności!” Po tych słowach Kieran udał, że jest zszokowany i powiedział: „Wybacz moje maniery. Mam nadzieję, że moja reakcja cię teraz nie wystraszyła”.

Jego nonszalancja i głos wywołały u Raegan mdłości.

„Zachowuj się dobrze, okej?” Raegan ostrzegła go, rzucając mu mordercze spojrzenie.

Kieran nie zwracał na to uwagi. Podszedł bliżej i pochylił się. „Och, Raegan. Chyba się w tobie zakochałem. To miłość od pierwszego wejrzenia”.

Po tych słowach nie mógł się doczekać, żeby złapać Raegan za rękę.

Raegan szybko się od niego odsunęła.

Kieran ziewnął, ale zupełnie mu to nie przeszkadzało.

Kieran zasiał swój dziki owies. Wkrótce stracił zainteresowanie kobietami, które z nim spały. Uroda Raegan sprawiła, że jego oczy błyszczały jasno. Jej uroda była naturalna, a jej skóra promieniała w świetle. Jej oczy były jak oczy syreny, gdy na niego patrzyła. Była tak kusząca, że nie mógł oderwać od niej oczu.

Kieran był głęboko przekonany, że kobiece „nie” oznacza „tak”. W jego książkach Raegan tylko grała na trudną do zdobycia.

Oblizał wargi i powiedział cichym głosem: „Może pójdziemy gdzieś indziej i porozmawiamy?”

Słysząc to, Raegan miała wrażenie, że połknęła muchę.

Kiedy Kieran zobaczył, że Raegan po prostu patrzy na niego w milczeniu, Kieran założył, że została bez słowa z powodu jego uroku. Zrobił kolejny krok do przodu i powiedział: „Jeśli teraz jesteś nieśmiała, podaj mi swój numer. Kiedy odeślę Nicole, moglibyśmy się spotkać i wiesz...”

Raegan skinęła głową, ku jego wielkiej radości.

Kieran uśmiechnął się radośnie i wyciągnął telefon. Spojrzał na nią tak, jakby chciał ją pożreć. „Kochanie, jak tylko weszłaś przez te drzwi, zakochałem się w tobie. Wygląda na to, że jesteś tą jedyną dla...”

Zanim zdążył dokończyć słowa, Raegan podniosła szklankę, którą trzymała w dłoni i wycelowała w jego twarz.

„Ups!” Niewinnie zasłoniła usta. „Przepraszam, po prostu złapała mnie kurcz ręki”.

Napojem, który zamówiła Raegan, była szklanka malinowej ade. Płyn pokrył włosy i ciało Kierana, sprawiając, że wyglądał trochę zabawnie.

Kieran prychnął ze złością, ale kiedy usłyszał jej przeprosiny, nie potrafił się na nią wkurzyć . Jej niewinne spojrzenie tylko go bardziej zainteresowało. Zachowywał się jak dżentelmen, mówiąc: „Wszystko w porządku, kochanie. Błędy się zdarzają. Muszę się przebrać. Co powiesz na to, żebyśmy poszli do hotelu, a ty kupisz mi nowy zestaw ubrań?”

Raegan spojrzała na niego z obrzydzeniem, zanim powiedziała: „Och, człowieku! Jesteś taki bezwstydny! Jak mogłeś mi coś takiego powiedzieć?”

Dopiero wtedy Kieran zdał sobie sprawę, że Raegan gra mu figla. Natychmiast stracił panowanie nad sobą i zagroził: „Słuchaj, wariatko! Dzisiaj cię nauczę!”

Tak zwany gentleman w ułamku sekundy zamienił się w bestię. Podniósł rękę i zamierzał ją uderzyć.