Rozdział 173

„Pewnie.” Nie oderwała wzroku od swojego zadania. „Proszę bardzo. Z moją głową wszystko w porządku. Lekarz dał mi coś wcześniej.”

Odsunęłam zasłony w dużym oknie przy drzwiach, a następnie delikatnie otworzyłam okno. Był rześki, wietrzny dzień. Świeże powietrze i światło słoneczne zalały pokój, dzięki czemu łatwiej było oddychać w środku.

„Jesteśmy tutaj” – mruknęła Iris, wracając z tacą z herbatą i dwoma kubkami. Postawiła ją na stole i usiadła. Dołączyłam do niej, siadając naprzeciwko niej. „Słuchaj, Max... Bardzo mi przykro z powodu wczorajszego wieczoru”.