Rozdział 3 Powrót do pracy

Czarny garnitur zdradzał zarys jego męskiego ciała. A jego intensywna, jasna i wyrzeźbiona twarz, utrudniała jej oderwanie od niego wzroku.

„Czy możesz przestać się na mnie gapić? Usiądź do śniadania.” Powiedział Charles, nawet nie rzucając na nią spojrzenia.

Autumn była zawstydzona, że zajrzał jej do głowy. Cicho zajęła miejsce po jego lewej stronie.

Śniadanie było wystawne, ale Autumn była najedzona po zjedzeniu miski owsianki. Odłożyła miskę i łyżkę i zobaczyła, że Charles na nią patrzy. Powiedział: „Dlaczego nie śpisz dłużej? Nie musisz wstawać tak wcześnie”.

„Nie, to wystarczy”. Autumn pokręciła głową. Zdała sobie sprawę, że zachowanie Charlesa było zupełnie inne niż wczoraj. Chociaż nadal zachowywał się z dystansem, teraz był bardziej uprzejmy. Więc ona również postanowiła odbyć z nim rozsądną rozmowę. „Poprosiłam o urlop na trzy dni. Teraz czas wrócić do pracy”.

„Praca?” Charles był zdezorientowany. Nie miał pojęcia, że ta ignorantka ma jakąś prawdziwą pracę, ponieważ jego ludzie nic mu o tym nie powiedzieli.

„Tak, praca!” Autumn spojrzała na zegarek i powiedziała: „Spóźnię się. Powinnam już iść”.

„Poczekaj”. Charles wstał i zapiął garnitur. Powiedział: „Ja też idę do pracy. Idziemy w tym samym kierunku. Mogę wpaść do twojego biura, żeby cię podrzucić”.

W tym samym kierunku? Nawet nie wiedział, gdzie ona pracuje. Jak mógł wpaść?

Była pełna nieufności, ale on nalegał, żeby ją podwieźć. Po wejściu do samochodu podała mu adres. Oparła się o siedzenie, żeby trochę odpocząć.

Charles nic nie powiedział, ale w jego wnętrzu działo się wiele.

Adres, który podała mu Autumn, należał do bardzo znanej firmy reklamowej w Ylanbu. Choć była to mała firma, była bardzo obiecująca.

O ile wiedział, ta firma nie miała nic wspólnego z rodziną Ortiz. Zastanawiał się, dlaczego Lady z rodziny Ortiz miałaby tam pracować?

Jego firma akurat współpracowała z tą firmą. Chciał zobaczyć, co dokładnie chciała zrobić.

Autumn „obudziła się” akurat w momencie, gdy mieli dotrzeć do jej biura. Poprosiła go, żeby zatrzymał się na rogu ulicy.

Wiedziała, co mogłoby się stać, gdyby jej koledzy zobaczyli, jak wysiada z limuzyny.

Charles nie pytał wtedy wiele i zatrzymał samochód, jak mu kazała. Wysiadła z samochodu w radosnym nastroju i pomachała mu na pożegnanie, zanim wskoczyła do swojego budynku biurowego.

To był pierwszy raz, kiedy Charles widział kogoś tak szczęśliwego, idącego do pracy.

Trzydniowy urlop sprawił, że stała się trochę leniwa. Kibicowała sobie w drzwiach Cloud Advertising Corp.

Choć teraz była panią Taylor, była zdecydowana pracować tak ciężko, jak tylko mogła. Bez względu na to, jakie zmiany zaszły w jej życiu, przysięgła, że nie zrezygnuje z pracy. To było jej jedyne źródło bezpieczeństwa finansowego i stabilizacji. W końcu musiała zapłacić za leczenie chorej babci.

„Myers, w końcu wróciłaś!” Menadżer Ryan Adams powitał ją w chwili, gdy weszła. Trzy lata temu była po prostu nieznaną asystentką, ale teraz była najlepszą planistką reklamową w firmie.

Nie była najbardziej wykształcona, ani najbardziej posłuszna. Ale zdecydowanie była najbardziej zdolną asystentką Ryana.

Autumn była zszokowana, widząc mężczyznę przed sobą. Jego twarz była pokryta zarostem od kilku dni. Nie było jej zaledwie trzy dni, ale patrząc na niego, wydawało się, że nie było jej od zawsze. Wyglądał na boleśnie wyczerpanego.

Ryan przytulił ją i szczerze błagał: „Myers, tym razem musisz mi pomóc”.

Z jego niespójnej narracji Autumn zrozumiała, że podjął się ogromnego projektu. Chociaż cała firma pracowała jak jeden organizm i poprawiała plan pięć razy, klient po prostu nie mógł być zadowolony z planu. Wszyscy w firmie czuli się sfrustrowani, a Ryan czuł się najbardziej sfrustrowany.

Jego firma została założona dawno temu. Ale to był pierwszy raz, kiedy doświadczył porażki.

„Kim jest ten klient?” Autumn zmarszczyła brwi.

„Kto inny mógłby to być? To Shining Enterprise...” Ryan westchnął i kontynuował. „Obchody rocznicowe odbędą się 8-go dnia przyszłego miesiąca i planujemy przyjęcie z winem dla tej firmy”.

„Shining Enterprise?” Czy to nie jest firma Charlesa?

„Czy poprosili o przyjęcie z winem?” Autumn była rozbawiona.

Większość przedsiębiorstw postanowiła świętować swoje rocznice w ten sposób. Po pierwsze, było to zgodne z przyjętą konwencją. A po drugie, dobra kolacja była gratką dla pracowników, którzy naprawdę ciężko pracowali dla firmy. Ale po prostu dziwnie się czuła, wyobrażając sobie Charlesa w garniturze wznoszącego toast za kolejne grupy pracowników.

Dlatego zadała to pytanie.

„Och, nie. Nie zrobili tego”. Ryan ostrożnie sobie przypomniał. Poprosili tylko o plan uroczystości, ale nie ograniczali się do przyjęcia z winem.

„Dobra, daj mi dokumenty firmy. Spróbuję”. Ryan podziękował jej tysiąc razy. Jeśli jego najbardziej utalentowany planista nie znalazł rozwiązania, to zdecydowanie był w kropce.

Tak więc pierwszego dnia Autumn była całkowicie zajęta bankietem. Była tak zajęta, że zapomniała nawet zjeść lunch. Wendy zadzwoniła, żeby jej o tym przypomnieć.

Ale jej przypomnienie było raczej jak ostrzeżenie.

„Autumn, jadłaś już obiad?” Wendy udawała, że gra rolę zatroskanej matki.

Gdyby wczoraj nie namawiała jej do poślubienia Charlesa, Autumn byłaby naprawdę wzruszona jej troską. Ale teraz...

Straciła całą miłość i szacunek do Wendy.

„Zapisz to. Czego chcesz? Jestem teraz zajęty tym planem”.

„Co?” Wendy krzyknęła, „Idziesz do pracy następnego dnia po ślubie?”

„A nie powinnam?” Autumn prychnęła. „Myślisz, że Charles da mi swoje pieniądze?

„To oczywiste, że tak robi, skoro jesteś teraz jego żoną...” Wendy mruknęła. Ale Autumn nie miała czasu słuchać jej bzdur. Więc przerwała. „Czego, u licha, ode mnie chcesz? Odkładam słuchawkę”.

„Czekaj, czekaj, czekaj...” Wendy ją powstrzymała. W rzeczywistości Wendy nie przejmowała się Autumn. Chciała wiedzieć, jak przebiega obietnica Charlesa. „Autumn, skoro jesteś już jego żoną, zapytaj mojego zięcia o jego obietnicę. Kiedy spełni swoją obietnicę? Twoja babcia... czeka na zapłatę kolejnego rachunku za leczenie...”

Autumn zacisnęła palce, których końcówki zrobiły się białe. Udało jej się opanować swoje uczucia, nie atakując Wendy. „Zaufaj mi, dotrzymam obietnicy. Ale jeśli coś stanie się mojej babci, przysięgam, że zniszczę wszystko, co cenisz. Masz moje słowo”.

Wendy odpowiedziała pochlebnym tonem. „Nie martw się o nią. W końcu była moją teściową...”

Autumn postanowiła przerwać ich rozmowę.

Kiedyś marzyła o poprawie więzi rodzinnych, ale teraz nie chciała niczego.