Rozdział 5

Po powrocie z lotniska Colton odkrył, że jego portfel zniknął. To musiał być ten dzieciak na lotnisku. To jedyna osoba, z którą miałem kontakt, pomyślał.

Nicole natychmiast zirytowały egoistyczne uwagi mężczyzny. Z trudem powstrzymując gniew, wyjaśniła: „Sam zgubiłeś portfel, a ja jestem na tyle dobra, że dzwonię, żeby ci go zwrócić”.

„Dostarcz to do Central Pavilion Hotel, inaczej poniesiesz konsekwencje” – powiedział Colton zimnym głosem, po czym natychmiast się rozłączył. Nie chciał mówić takiej kobiecie nic więcej, niż było konieczne, ale w jego portfelu było kilka bardzo ważnych kart, a ich ponowne wydanie byłoby uciążliwe.

Nicole prawie oszalała, gdy usłyszała sygnał rozłączenia w telefonie. Co za pieprzony wariat! Jak mógł mną rządzić, jakby miał do tego prawo?! Zacisnęła portfel w dłoni, życząc sobie, żeby móc po prostu wrzucić go do toalety i spuścić wodę. Niemniej jednak siłą powstrzymała się od chęci zrobienia tego, nie chcąc ściągać na siebie niepotrzebnych kłopotów, skoro właśnie wróciła z zagranicy. Wkładając dowód osobisty, który Hayden trzymała z powrotem w portfelu, zapytała zaniepokojona: „Czy dotykałaś czegoś jeszcze w portfelu?”

Hayden wyglądał zupełnie niewinnie i nieszkodliwie ze swoimi czarnymi, okrągłymi oczami. „Nie. Wszystko, co zrobiłem, to spojrzałem na jego dowód osobisty”.

Nicole wsunęła portfel do torebki, skinęła głową, po czym wyjęła telefon komórkowy, aby zamówić jedzenie na wynos dla Haydena . Wpatrując się w syna, powiedziała całkiem poważnie: „Dzięki tobie, Hayden, muszę za chwilę wyjść z domu i nie wrócę przed upływem trzech godzin. Dasz sobie radę sam?” Podróż tam i z powrotem stąd do Central Pavilion Hotel zajmie dwie godziny. Biorąc pod uwagę czas, jaki spędzi w hotelu, powrót zajmie jej około trzech godzin.

„Tak, mogę.” Hayden skinął głową z nutą determinacji w oczach.

Nicole poinstruowała: „No to Hayden, po prostu idź do swojego pokoju spać, jeśli chcesz, po skończeniu kolacji. Posprzątałam twój pokój”. Co za zły rok dla mnie, wpakowałam się w tyle kłopotów, jak tylko wróciłam.

Hayden skinął głową posłusznie, odpowiadając dziecięcym głosem: „Tak, rozumiem, mamo. Po prostu idź, bo jak wrócisz, będzie późno”.

Nicole jakoś poczuła, że Hayden nie może się doczekać, żeby poszła. To pewnie tylko moja wyobraźnia…

Tymczasem w Central Pavilion Hotel grupa ludzi prowadziła ożywioną rozmowę, gdy nagle jeden z nich przypomniał sobie, że prowadził coś i powiedział: „Jeśli mnie pamięć nie myli, Gardner Corporation zamierza nawiązać współpracę z panią Lisą z F&M Apparel. Czyż to nie byłaby wisienka na torcie? Z panią Lisą u sterów Gardner Corporation z pewnością wzmocni swoją pozycję wiodącego przedsiębiorstwa w rozwijaniu rynku mody”.

Colton odpowiedział beznamiętnie: „Mhm”.

„Czy nie jest powiedziane, że pani Lisa przyjedzie do kraju dzisiaj? Czy udało ci się ją poznać?”

Słysząc pytanie, Colton zwrócił wzrok na Queenie, która siedziała obok niego.

Queenie myślała, że to nic ważnego, więc nie spodziewała się, że ten temat zostanie poruszony. Nie mając innego wyboru, powiedziała z napiętym uśmiechem: „Nie, nie zrobiłam tego. Coś mi wypadło, więc przegapiłam okazję”.

Głos Coltona nagle stał się chłodny. „Co się stało?”

Zaskoczona mroźnymi oczami mężczyzny, Queenie długo nuciła i mamrotała, zanim wypowiedział: „Cóż, tak się złożyło, że lecieliście tym samym samolotem, więc…”

Jednak Colton zawsze był surowy w oddzielaniu spraw biznesowych od prywatnych. „To ty poprosiłaś o pracę asystentki, a teraz nie potrafisz nawet zrobić czegoś tak prostego, jak odebranie kogoś”.

Queenie poczuła się nieco zraniona. „Pomyślałam po prostu, że ty—”

Colton przerwał jej, zanim zdążyła dokończyć zdanie. „Jako asystent, twoim podstawowym obowiązkiem zawodowym jest oddzielenie spraw związanych z pracą od twoich prywatnych!”

Tłumiąc chęć odpowiedzenia, Queenie spuściła głowę i złożyła ręce z całej siły, nie śmiąc się odezwać.

Colton jednak wcale nie szczędził jej uczuć. „Teraz, gdy podjęłaś pracę asystentki, musisz wypełnić swój obowiązek”.

„Zrozumiano…” Queenie odpowiedziała szeptem.

Wyraz twarzy Coltona był jednak nadal nieco mroźny. Opierając smukłe palce na stole, kontynuował: „Roczna kolacja F&M Apparel odbędzie się w Crown Hotel pół miesiąca później. Lepiej tego nie zepsuj”.

Tymczasem Nicole przyjechała taksówką na dół do hotelu. Po zapłaceniu za taksówkę i wyjściu z taksówki weszła do holu hotelowego i zadzwoniła do nadętego mężczyzny.

Minęła wieczność, zanim w końcu odebrano telefon. „Dotarłam do Central Pavillion Hotel. Proszę zejdź na dół, aby odebrać portfel, albo zostawię go w recepcji hotelu” – powiedziała szybko Nicole, obawiając się, że mężczyzna znów pomyśli, że ma wobec niego jakieś intrygi.

„Przynieś to na górę, do pokoju 816” – powiedział Colton, po czym natychmiast się rozłączył.

Bądź cierpliwy! Nicole ścisnęła telefon komórkowy w dłoni z całych sił. Muszę być cierpliwy! Teraz, gdy dotarłem do hotelu, sprawa będzie skończona, gdy oddam portfel temu facetowi!

Po wjechaniu windą na ósme piętro szybko znalazła pokój 816. Dzięki dobrym manierom zapukała do drzwi i nie otworzyła ich, dopóki nie usłyszała głosu mówiącego „Proszę” ze środka.

W pokoju było kilkanaście mężczyzn i kobiet, ale Nicole zauważyła Coltona siedzącego naprzeciwko niej w ag lance. Ubrany w garnitur i parę skórzanych butów, siedział wyprostowany jak struna, od razu przyciągając jej wzrok swoją władczą obecnością. Cóż, ten dziwoląg jest źle wychowany i dominujący, ale jego wygląd i zachowanie rzeczywiście są niezwykłe…

Nagle przenikliwy krzyk wyrwał ją z zamyślenia. „Dlaczego tu jesteś, Nicole?!”

Widząc Queenie obok Coltona, Nicole przez chwilę była całkowicie zaskoczona…