Rozdział 142

Nina

Obudziłem się w słabo oświetlonym pokoju, który dziwnie pachniał cytrynowym płynem do czyszczenia. Gardło miałem podrażnione i obolałe, a po otwarciu oczu potrzebowałem więcej czasu niż zwykle, aby odzyskać ostrość widzenia. W końcu, gdy to nastąpiło, zdałem sobie sprawę, że miałem wrażenie, jakbym był w jakiejś jasno oświetlonej celi więziennej. Czułem się niemal jak w filmie science fiction, jakbym został porwany przez kosmitów. Nie było okien.

„H-halo?” – wychrypiałem. Spróbowałem usiąść, ale zdałem sobie sprawę, że moje nadgarstki i kostki były przytrzymywane na miejscu przez skórzane paski przymocowane do łóżka. „Halo? Wypuść mnie!” – krzyknąłem, walcząc z ograniczeniami.