Rozdział 131

Pielęgniarka wymamrotała kolejne słowo przeprosin, zanim odeszła, zamykając za sobą przesuwane drzwi, aby zapewnić nam prywatność. Gdy zostaliśmy sami, poczułem rękę matki na plecach. Odepchnąłem ją i gwałtownie podniosłem głowę, patrząc na nią gniewnie.

„Nie wierzę, że pozwoliłeś, żeby do tego doszło” – warknąłem, czując, jak we mnie narasta wściekłość. „On od lat mówi ci, że cierpi, a ty nic nie zrobiłeś”.

„Zrobiłam, co mogłam, Nino” – odpowiedziała moja matka, obchodząc szpitalne łóżko i siadając na składanym krześle naprzeciwko, podczas gdy w ciszy rozbrzmiewały miarowe dźwięki maszyn i buczenie świetlówek.