Rozdział 4: Małżeństwo na miejscu? Jakież to bezczelne!

Jest wysoki i szczupły, a biała koszula podkreśla jego przystojny temperament. Choć jego twarz jest trochę blada, nie może ukryć dzikości i nieokiełznania w kościach. Rysy twarzy są trójwymiarowe, jakby wyrzeźbione nożem, co sprawia, że są niezapomniane.

Czy to jest Fryderyk, drugi młody panicz z rodu Feliksów? Grace mruknęła do siebie: być może ci ludzie źle rozumieją słowo „brzydki”? Jest silnym mężczyzną, jak to możliwe, że w ogóle wygląda na niepełnosprawnego? Sądząc po jego wyglądzie, łatwo byłoby mu dożyć 100 lat, a co dopiero 28!

Grace puściła wilka śnieżnego. Chociaż wilk śnieżny został uwolniony powoli, jego oczy nadal były pełne niezadowolenia i agresji. Fryderyk podniósł lekko głos: „Chodź tutaj.” Wilk śnieżny natychmiast zrezygnował z ataku, podniósł się na nogi i położył się posłusznie, jakby chciał zadowolić swego pana i uniknąć kary.

Ta scena zszokowała Grace . Wilk śnieżny, który przed chwilą był tak dziki, nagle stał się potulny jak husky przed Frederickiem . Nigdy nie widziała wilka śnieżnego tak uległego wobec człowieka.

Frederick spojrzał na śnieżnego wilka, a wilk wyszedł z opuszczoną głową. Kiedy dotarł do drzwi, nie zapomniał spojrzeć na Grace, a w jego oczach zabłysło ostre światło, ujawniając odrobinę niechęci. Grace lekko uniosła brwi. Haha, on żywił do niej urazę.

Frederick zwrócił się do Grace , z surowym i bohaterskim spojrzeniem w oczach. Jego spokojne źrenice zawierały orlią ostrość. Otworzył wąskie usta i powiedział: „Nie jesteśSophią ”. Jego aura była przekonująca, pełna niebezpieczeństwa i ucisku. Serce Grace lekko zadrżało. Nie spodziewała się, że on przejrzy jej tożsamość na pierwszy rzut oka. Zacisnęła czerwone usta i wielkodusznie przyznała: „Jestem siostrą Sophii, Grace”.

Frederick spojrzał na nią. Nie była wysoka i wyglądała na delikatną i grzeczną, ale była zbyt chuda, sięgała mu tylko do ramion. Gdyby nie widział tego na własne oczy, trudno by mu było uwierzyć, że tak drobna kobieta mogła walczyć z wilkiem gołymi rękami, a nawet mieć nad nim przewagę.

Uniósł lekko brwi, z nutą sarkazmu w głosie: „Żyć w imieniu innych? Jakie to bezczelne!”

Grace przełknęła ślinę i natychmiast ogarnęło ją poczucie ucisku. Od momentu, gdy ten mężczyzna wszedł do pokoju, atmosfera całego pomieszczenia była nim zdominowana. Nie miała pojęcia, co myślał, ale wiedziała, że musiał rozkazaćśnieżnemu wilkowi, żeby ją zaatakował. Jaki jest jego cel? Ona nie wiedziała. Jednak w jego zimnych oczach wyczuwała, że jest nią niezadowolony.

Nagle Frederick podszedł do niej bliżej. Poczuła słaby zapach drzewa sandałowego, który sprawił, że jej serce zaczęło drżeć, i nie mogła przestać myśleć o dziwnym mężczyźnie, który spotkał ją tamtej nocy pięć lat temu. Pachną podobnie.

Kiedy ona była zajęta, mężczyzna podniósł swoje długie ramiona, objął ją w talii, podniósł i oboje padli na łóżko. Po chwili przycisnął ją mocno do siebie.

Grace poczuła, że jej oddech staje się niespokojny, a ona podświadomie go pchała. Myślała, że była zamknięta w szpitalu psychiatrycznym przez ponad pięć lat, a jej serce od dawna było spokojne, ale teraz, patrząc w jego głębokie oczy, jej serce nie mogło już być spokojne.

Wyszła za mąż za kogoś innego, ale nigdy nie myślała o poświęceniu swojego ciała. Co więcej, straciła dziewictwo pięć lat temu. Gdyby się dowiedział, przyniosłoby jej to niekończące się kłopoty.

Mężczyzna uniósł jej brodę, zmuszając ją do spojrzenia na niego, i powiedział niskim i zimnym głosem z nutą lenistwa: „Rodzina Greenów naprawdę włożyła wiele wysiłku w ten 10-milionowy prezent zaręczynowy. Nawet jeśli musisz zostać wdową, nadal chcesz wyjść za mnie za mąż?”

Grace ciężko odetchnęła i spojrzała mu w oczy: „Panie Felixie , nie jest dobrze, że tak się przeklinasz. Nie umrzesz, a ja nie będę wdową. Być może nadal mogę ci pomóc”.

Frederick uniósł pasmo jej włosów, jego przystojna twarz pokazywała odrobinę chłodu: „Och? Znasz też umiejętności medyczne? To, co masz w kościach, jest dość fascynujące. Jednak ujawnia również poczucie niebezpieczeństwa”.