บทที่ 3 การไล่ล่า

อเลฮานโดร

กลิ่นของเซ็กส์และเหงื่อลอยฟุ้งในอากาศ เสียงผิวหนังกระทบกันและเสียงครวญครางของผู้หญิงสองคนที่นอนอยู่บนเตียงดังไปทั่วห้อง พวกเธอจูบกันในขณะที่ฉันมีเซ็กส์กับใครคนหนึ่ง ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ถึงแม้ว่าความรู้สึกของฉันจะพุ่งพล่านออกมา ฉันเพียงแค่ลุกออกจากเตียง สูดควันบุหรี่ที่อยู่ระหว่างริมฝีปาก โดยไม่แม้แต่จะสนใจที่จะปล่อยหมาป่าตัวเมียสองตัวที่ฉันเพิ่งมีเซ็กส์ด้วยซ้ำ พวกมันจะเดินไม่ได้สักวันสองวัน พวกมันได้ทำตามจุดประสงค์ของมันแล้ว และตอนนี้ฉันไม่อยากเจอพวกมันอีก ผู้หญิงทุกคนก็เหมือนกันสำหรับฉัน ฉันมีเซ็กส์กับพวกมันและฉันก็ก้าวต่อไป

ฉันอายุ 34 ปี และฉันไม่มีคู่ แต่ฉันก็ดีใจ ฉันไม่ใช่เนื้อคู่ ฉันเป็นคนประหลาดที่บิดเบี้ยว ฉันเดาว่าการไม่ใช่หมาป่าหมายความว่าฉันไม่มีหมาป่า ผ่านไปกว่า 10 ปีแล้วและฉันยอมรับความจริงนั้น มันแค่หมายความว่าฉันสามารถมีผู้หญิงได้เป็นร้อยคนถ้าฉันต้องการ และฉันก็เคยมีมากกว่านั้นมาก และฉันไม่จำเป็นต้องจัดการกับสิ่งที่เรียกว่าเนื้อคู่

ฉันไม่มีหัวใจที่ห่วยแตก และฉันก็ไม่สนใจด้วย ไม่มีที่ว่างในตัวฉันสำหรับใครคนอื่น และนั่นคือสิ่งที่ฉันชอบ การอยู่คนเดียว ฉันเคยเห็นผู้ชายนับไม่ถ้วนคุกเข่าเพื่อเอาใจผู้หญิงของตัวเอง ฉันไม่ใช่คนหนึ่งในนั้น บางคนบอกว่ามันเป็นคำสาปที่ฉันไม่มีคู่ ฉันบอกว่ามันเป็นสิทธิพิเศษห่วยๆ ไม่มีผู้หญิงคนไหนมายุ่งกับหัวของฉัน สิ่งเดียวที่ฉันต้องการยุ่งด้วยคือจู๋ของฉัน และฉันก็ได้ มัน มาเยอะมาก

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อล้างสิ่งสกปรกออกจากตัว ฉันไม่ได้เปิดไฟเลย มีประโยชน์อะไรในเมื่อฉันสามารถมองเห็นในความมืดได้ ฉันขมวดคิ้วแล้วก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำหลังจากโยนบุหรี่ลงถังขยะ

ฉันเปิดก๊อกน้ำแล้วปล่อยให้น้ำเย็นไหลผ่านตัว ฉันไม่รู้สึกถึงสิ่งใดเลย ไม่รู้สึกถึงความเย็น ไม่รู้สึกถึงความสุข ทุกอย่างเหมือนกันหมด หลายปีผ่านไป และฉันรู้สึกเหมือนสัตว์ป่ามากกว่ามนุษย์ สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาคือความเจ็บปวดและการฆ่า ฉันชอบการไล่ล่า การเล่น และการฆ่า ฉันตั้งเป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือการกำจัดขยะให้หมดไปจากโลก

ฉันฟอกสบู่ให้ตัวและกำลังล้างออกเมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังคิดจะเชื่อมต่อฉัน

“ อัลฟ่า เรามีตำแหน่งแล้ว” ดาริเอน ผู้บังคับบัญชาคนที่สองของฉัน เบต้าของฉัน เป็นอัลฟ่าแต่ปฏิเสธที่จะอยู่เคียงข้างฉัน นี่อาจเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดที่ฉันมีกับเพื่อน

' ที่ไหน?' ฉันเชื่อมโยงกลับ

' กำลังมุ่งหน้าไปเบอร์มิงแฮม ถ้าเราออกเดินทางเร็วๆ นี้ เราอาจจะได้มัน'

“ เตรียมตัวให้พร้อมใน 10 นาที”

ฉันตัดสายแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา รอยยิ้มเยาะเย้ยไร้ความขบขันปรากฏบนใบหน้าของฉัน นั่นใกล้กับ กลุ่มไอ้เวรเอไลจาห์ การล่อลวงที่จะยัดเยียดให้เขาดูเหมือนเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นอยู่ในสภาของฉัน แต่เราเกลียดกันสุดขีด เขาอายุมากกว่าฉันเพียง 6 ปี แต่เขาเป็นไอ้สารเลวที่ฉันชอบทำให้โกรธ ฉันควรจะไปเยี่ยมเขาพรุ่งนี้ ฉันคิดว่าจะเลื่อนระดับขึ้นไป

' ดาเรี่ยน'

' ใช่ อัลฟ่า?'

“ บอกอัลฟ่าเอไลจาห์ด้วยว่าพวกเราจะมาคืนนี้แทนที่จะเป็นพรุ่งนี้ พวกเขาสามารถต้อนรับพวกเราได้” ฉันออกจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่เตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หมาป่าตัวเมียตัวหนึ่งขยับตัวและลุกขึ้นโดยเอาผ้าปูที่นอนแนบกับหน้าอกของมัน

“อัลฟ่า”

ฉันไม่สนใจเธอ หยิบโทรศัพท์แล้วออกจากห้องไป ฉันไม่เคยไปที่ฝูงของเอไลจาห์เลย แม้ว่าเขาจะมาประชุมฝูงบ่อยก็ตาม ดังนั้น การไปเยี่ยมเยียนฝูงของเขาจึงถือเป็นการดี ฉันต้องยอมรับว่าฝูงของเขาแข็งแกร่งที่สุด

ของฉันไม่นับเพราะฉันรับสมาชิกจากฝูงอื่น มันเป็นฝูง นักรบ มากกว่าครอบครัว เรามีหมาป่าที่แข็งแกร่งที่จะรับมือกับภัยคุกคามและถูกส่งออกไป ฉันตั้งถิ่นฐานไม่ไกลจากฝูงของพี่ชายของฉันมากนัก แต่ก็ไม่ใกล้เกินไปจนฝูงต่างๆ ไม่สามารถรวมเข้าด้วยกันได้ ฉันมีอาณาเขตอยู่ทั่วไปและฉันจะย้ายไปมาหากจำเป็น

ฉันได้รับตำแหน่งนี้มาเป็นเวลา 8 ปีแล้ว ในหลายกรณี ฉันใช้กำลังบังคับ

อัลฟ่าต้องยอมจำนน และฉันก็อ้างตำแหน่งของฉันและใช้สิทธิอำนาจของฉันเหนือพวกเขา ฉันไม่ใช่มนุษย์หมาป่าธรรมดา และฉันจะไม่ถูกปฏิบัติเหมือนมนุษย์หมาป่า

ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนและหยิบกางเกงขาสั้นโอเวอร์ไซส์ออกมา กางเกงขาสั้นนั้นหลวมพอประมาณและไม่ขาดเมื่อฉันแปลงร่าง ท้ายที่สุดแล้ว ฉันไม่ใช่หมาป่าธรรมดาๆ ฉันเป็นไลแคน แข็งแกร่งกว่า ดีกว่า ฉลาดกว่า และฉันคาดหวังว่าทุกคนจะรู้เรื่องนั้น

ไลแคนก็เหมือนกับราชวงศ์ ดังนั้น ฉันจึงได้ขึ้นครองบัลลังก์ของตัวเอง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ทุกฝูงจะปลอดภัยมากขึ้นเมื่อฉันปกครองพวกมัน หมาป่าผู้บริสุทธิ์จะไม่ถูกทารุณกรรม หากพวกมันถูกทารุณกรรม พวกมันจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันคืออัลฟ่าของฝูง Night Walkers หรือที่รู้จักกันในชื่อ Royal Pack เมื่อเวลาผ่านไป มีเหตุการณ์ที่น่ากังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เกิดขึ้น แต่ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมภัยคุกคาม

ไม่เพียงแต่พวกอันธพาลเท่านั้นที่รวมตัวกันเป็นฝูง แต่ยังมีสัตว์ร้ายที่เรียกว่าเวนดิโกปรากฏตัวขึ้นด้วย เวนดิโกเป็นมนุษย์หมาป่าที่กินมนุษย์หมาป่าและกลายเป็นสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิม พวกมันมีชีวิตอยู่เพื่อฆ่าและกินมนุษย์หมาป่า และไม่มีสติสัมปชัญญะเหลืออยู่เลย

และแล้วก็มีพวก Manangal สิ่งมีชีวิตคล้ายแวมไพร์ที่มีแขนขาเรียวยาว กรงเล็บยาว ฟัน และมีกลิ่นเหม็นฉุนล้อมรอบ พวกมันล่าเหยื่อเป็นเด็กๆ และสตรีมีครรภ์

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือสิ่งเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนตร์ดำ และแม้ว่าฉันจะทำงานติดตามสิ่งเหล่านี้มานานกว่า 16 ปีแล้ว แต่ฉันยังคงคว้า ฟางอยู่ แค่คิดก็เดือดพล่านแล้ว ใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังมันฉลาด ฉลาดกว่าที่ฉันคาดไว้ แต่ฉันสาบานว่าเมื่อฉันพบพวกเขา ฉันจะทำให้พวกเขาอยากไม่เคยเกิดมาเลย

ชายสี่คนที่กำลังจะเข้าร่วมกับฉันก็พร้อมแล้ว ฉันขยับตัว ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นขณะที่กระดูกของฉันหักและเปลี่ยนรูปร่างใหม่ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น ฉันเอียงคอไปมาและวิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไร

ฉันเร็วกว่าอีกสามตัว แต่พวกมันรู้ว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปทางไหน ฉันไม่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตพวกนี้มาสองสามเดือนแล้ว ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ มีอะไรที่ใหญ่กว่านี้กำลังจะเกิดขึ้นไหม มันเป็นแค่สัญชาตญาณของฉัน แต่โดยปกติแล้วฉันก็ไม่ผิด แต่ตอนนี้มันเดินทาง ไป ทางใต้แล้ว ฉันตามมันทันแล้ว และเหมือนเคย มันไม่ยอมหนีจากฉันไป ฉันอยากลองจับมันให้มีชีวิต แต่สุดท้ายฉันก็มักจะทำลายมันทิ้งเป็นชิ้นๆ พระจันทร์ส่องแสง และเหมือนเช่นเคย ฉันรู้สึกมีพลังมากขึ้นภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาของฉันเป็นประกายเมื่อฉันเร่งความเร็วขึ้น เป็นภาพเบลอสีดำในขณะที่ฉันวิ่งไปหาเหยื่อ

เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ฉันข้ามเมืองเบอร์มิงแฮม ฉันน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้กับกลุ่ม Blood Moon Pack ฉันได้กลิ่นเวนดิโก ซึ่งหมายความว่ามีผู้คนจำนวนมากตกอยู่ในอันตราย ไม่ใช่แค่เด็กและสตรีมีครรภ์เท่านั้น ฉันเข้าไปในเมือง และฉันขมวดคิ้ว คนปกติจะอยู่ในป่าไม้กันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ฉันมองไปรอบๆ และพบว่าตัวเองอยู่ในเขต 8tratford-Upon-Avon มีบางอย่างผิดปกติ… ฉันขยับตัวกลับและรัดเชือกกางเกงขาสั้นหลวมๆ ของฉันให้แน่นขึ้น

คืนนั้นอากาศเย็นสบาย ลมสงบ ทำให้การได้กลิ่นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังหลบเลี่ยงฉันได้อยู่ดี แปลกดี มันมีเป้าหมายหรือเปล่า?

มันอยู่ที่ไหน? ฉันติดอยู่กับเงามืด มีคนอยู่รอบๆ มากเกินไป นี่มันไม่ดีเลย ฉันต้องทำบางอย่าง เราจึงไม่ถูกมองเห็น ฉันเงยหน้าขึ้นมองสายไฟฟ้า ตาของฉันแดงก่ำ รอยยิ้มเย็นชาปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของฉัน นี่มันคงจะสนุกแน่ๆ ถ้ามันอยากเล่นซ่อนหา ฉันจะทำให้มันได้ในสิ่งที่ต้องการ ฉันกระโดดขึ้นไปแล้วใช้กรงเล็บข่วนสายไฟฟ้า ประกายไฟพุ่งกระจาย ส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้า ก่อนที่บริเวณทั้งหมดจะมืดลง

ฉันได้ยินเสียงนกหวีดคำรามเบาๆ อยู่ไกลๆ และฉันก็ยิ้มอย่างเย็นชา

“ เกมมันห่วยแล้ว”