บทที่ 1

นิน่า

เป็นคืนที่ฉันฉลองวันเกิดของตัวเอง ฉันตื่นเต้นกับสิ่งหนึ่งเป็นพิเศษ เพราะคืนนี้จัสตินจะได้ประกาศว่าเขาเป็นแฟนฉันแล้ว

ฉันกับจัสตินคบหาดูใจกันมาได้สองสามเดือนแล้ว แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ จริงๆ แล้ว ฉันอยากจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราให้คนรู้ตั้งแต่ตอนนี้เลย เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดและดังที่สุดในมหาวิทยาลัย และยังอยู่ในทีมฮ็อกกี้ด้วย แต่เขายืนกรานว่าเราต้องรอจนถึงเวลาที่เหมาะสม

“ ผมไม่อยากประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของเราในคืนพิเศษนะที่รัก” เขาบอกกับผม ผมถามเขามาสักพักแล้วว่าเขาจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราต่อสาธารณะเมื่อไหร่ แต่บางทีเขาอาจจะพูดถูกก็ได้ ควรจะรอจนถึงเวลาพิเศษจะดีกว่า นั่นหมายความว่าเขารักผมจริงๆ ใช่ไหม?

ขณะที่ฉันยืนอยู่หน้ากระจกและชื่นชมตัวเอง ฉันรู้สึกมั่นใจว่าจัสตินจะประกาศความสัมพันธ์ของเราในคืนนี้ ฉันเลือกชุดชั้นในแบบพิเศษซึ่งตอนนี้ฉันใส่ไว้ใต้ชุด เพราะฉันมั่นใจว่าเราจะได้มีเซ็กส์กันเป็นครั้งแรกในที่สุด ฉันพร้อมที่จะเสียพรหมจรรย์แล้ว

นอกจากชุดชั้นในซึ่งเป็นชุดสีแดงเซ็กซี่ที่ฉันเลือกที่ห้างสรรพสินค้าสองสามวันก่อนงานปาร์ตี้ ฉันยังใส่กระโปรงสั้นรัดรูปที่เผยให้ เห็นต้นขา เสื้อครอปสีชมพู และรองเท้าส้นสูง ฉันทาลิปสติกสีแดงและอายไลเนอร์สีดำด้วย ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องสวมชุดแบบนี้ เพราะปกติฉันมักจะใส่กางเกงยีนส์และเสื้อฮู้ด แต่เพื่อนร่วมห้องของฉัน เจสสิกาและลอรี ยืนกรานให้ฉันแต่งตัวให้เหมาะกับงานปาร์ตี้

สิ่งเดียวที่ฉันยังคงไว้เหมือนเดิมในคืนนี้คือผมของฉัน ซึ่งเป็นสีดำ มีหน้าม้าและถักเปียยาวสองข้าง ฉันไว้ผมแบบนี้มาตลอดและไม่เคยชอบแบบอื่นเลย บางคนบอกว่ามันดูเด็ก แต่ฉันคิดว่ามันน่ารักและใช้งานได้จริง

“ คุณดูเซ็กซี่มากเลยนะ นีน่า!” เจสสิก้าพูดในขณะที่ฉันเดินออกจากห้อง “พวกผู้ชายจะรุมล้อมคุณเต็มไปหมด!”

ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับจัสติน แม้แต่เพื่อนร่วมห้องของฉันเองก็ไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรา

ลอรีมองไปที่โทรศัพท์ของเธอและดื่ม เบียร์อีกครั้ง “ทุกคนน่าจะมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเย้ายวน ลอรีเป็น “สาวโกธิก” ในแบบฉบับของมหาวิทยาลัย ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากนิสัยร่าเริงของเจสสิกาและทัศนคติที่ขยันเรียนของฉัน อย่างไรก็ตาม เราทุกคนกลับกลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมกับแขกกลุ่มแรกๆ ที่มาถึง กลุ่มผู้ชายและผู้หญิงพากันถือกล่องเบียร์ตะโกนโหวกเหวกด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ไปงานปาร์ตี้ เจสสิก้าเปิดเพลงเสียงดังด้วยรอยยิ้มและเริ่มทักทายผู้คนในขณะที่ฉันยืนเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้อง ลอรีเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ เธอมางานปาร์ตี้เพื่อดื่มเหล้าและเสพกัญชาเท่านั้น

ไม่นานนัก ห้องชุดก็เต็มไปด้วยผู้คน ไฟ LED กะพริบเป็นสีแดง เขียว และน้ำเงิน ขณะที่ดนตรีเล่นอย่างดัง และแขกก็เริ่มเมาและเล่นเกม จุดดึงดูดหลัก ดูเหมือนจะเป็นโต๊ะเบียร์ปอง ซึ่งเด็ก ๆ แข่งขันกันราวกับว่าชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับมัน แต่ผู้คนก็ยังมานั่งเล่นกันที่บริเวณที่นั่ง เล่นเกมดื่ม และสูบบุหรี่บนระเบียง

ปาร์ตี้เริ่มไปได้สักพัก ในที่สุดจัสตินก็มาถึง ฉันตื่นเต้น แต่แทนที่จะเดินมาหาฉันและทักทาย เขากลับตรงดิ่งไปที่โต๊ะเบียร์ปองและร่วมเล่นเกม

ระหว่างที่เกมเงียบๆ ฉันก็ส่งข้อความหาจัสตินว่า “แล้วเราจะประกาศเรื่องนี้กันไหม?”

ฉันมองดูเขาหยิบโทรศัพท์ออกมา อ่านข้อความ แล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าอีกครั้ง เขาหันมามองฉันและยักไหล่เล็กน้อย จากนั้นก็กลับไปเล่นเกมต่อราวกับว่าเขาไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ

“ คุณโอเคไหม” เจสสิก้าพูดขณะเดินมาหาฉันพร้อมกับเบียร์อีกขวดในมือเพื่อฉัน

ฉันยักไหล่แล้วดื่มเบียร์หมดแก้ว “ฉันไม่ใช่คนชอบปาร์ตี้เท่าไหร่” ฉันพูด

เจสสิก้าเม้มริมฝีปากแล้วส่งเบียร์อีกขวดให้ฉัน “คุณแค่ต้องใช้ความกล้านิดหน่อยเท่านั้นเอง!” เธอกล่าวพร้อมกับชนขวดเบียร์ของเธอกับของฉันและดื่มเข้าไปเต็มๆ

ฉันก้มมองเบียร์ของตัวเองแล้วขมวดคิ้ว เจสสิก้าพูดถูก แต่เบียร์คงไม่เพียงพอ - ไม่เหมือนกับวิธีที่จัสตินปฏิบัติกับฉันในคืนนี้

“แล้ววอด ก้าล่ะ” ฉันถาม ดวงตาของเจสสิก้าเป็นประกาย เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับกลุ่มคน โดยเอามือปิดปากเพื่อตะโกน

“ เฮ้ทุกคน!” “เจ้าของวันเกิดอยากดื่มช็อต!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉีดเข็มที่ 7 ฉันเริ่มรู้สึกอ่อนล้าและรู้สึกเหมือนจะอาเจียน ฉันจึงเดินโซเซไปตามโถงทางเดินเพื่อเข้าห้องน้ำและไปถึงห้องน้ำได้ทันเวลาพอดี

เมื่อฉันอาเจียนเสร็จ ฉันก็ลุกขึ้นและเดินไปที่อ่างล้างหน้า ฉันล้างหน้าด้วยน้ำเย็นและหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับสติ ฉันมองดูเครื่องสำอางเลอะเทอะและผมยุ่งๆ ของตัวเองในกระจก พยายามไม่ร้องไห้เมื่อนึกถึงจัสติน ทำไมเขาถึงปฏิบัติกับฉันแบบนี้ เมื่อไม่กี่วันก่อน เรายังรักกันอยู่หลังสนามกีฬาฮ็อกกี้ และตอนนี้เขาก็ทำเหมือนไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ เขาแค่รู้สึกประหม่าที่จะประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของเราหรือว่าเป็นอย่างอื่นกันแน่

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นและตัดสินใจไปคุยกับจัสติน

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันออกจากห้องน้ำ กลับไม่ พบ เขาที่ไหนเลย

“เฮ้ คุณเห็นจัสตินไหม” ฉันถามแขกคนหนึ่ง เธอแค่ยักไหล่แล้วชี้ไปที่ห้องนอนของฉัน บางทีเขาอาจจะแค่เข้าไปข้างในเพื่ออยู่คนเดียวสักพัก ซึ่งจะทำให้เรามีเวลาพูดคุยกัน

ฉันเดินกลับห้องของตัวเองท่ามกลางฝูงชนอย่างเมามาย เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันหวังว่าตัวเองจะอยู่ห่างๆ ไว้

จัสตินนอนอยู่บนเตียงของฉัน แต่เขาไม่ได้อยู่คนเดียว เขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน ฉันจำเธอได้ทันทีจากผมสีบลอนด์แพลตตินัมและร่างกายที่ผอมบางของเธอ นั่นคือลิซ่า หัวหน้าเชียร์ลีดเดอร์ พวกเธอนอนพันกันบนเตียงของฉัน กางเกงของจัสตินถูกดึงลงมา ส่วนกางเกงชั้นในของลิซ่าหล่นอยู่บนพื้นในขณะที่พวกเธอมีเซ็กส์กันบนเตียงของฉัน "นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!" ฉันร้องออกมา

งานปาร์ตี้เงียบไป มีเพียงเสียงเพลงที่ใครบางคนรีบปิดลง

จัสตินและลิซ่าลุกขึ้นนั่งบนเตียงของฉัน จัสตินดูเมาและมึนเมากว่าเดิม แต่ลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฉันและดึงกางเกงขึ้น

"นิน่า มันไม่ใช่แบบที่เห็น" เขากล่าวขณะเดินโซเซมาหาฉัน ขณะที่ลิซ่าลุก ขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะและดึงกางเกงชั้นในของเธอขึ้น รีดกระโปรงของเธอให้เรียบ เธอเดินออกจากห้องและชนไหล่ฉันขณะที่ฉันยังคงจ้องมองจัสตินด้วยความตกใจและไม่เชื่อ

จัสตินพูดติดขัดขณะพยายามอธิบายตัวเอง “ผมขอโทษจริงๆ ผม-” “จัสติน…” ฉันพูดแทรกขึ้นมา เสียงของฉันสั่นเครือ “เรา.. เสร็จแล้ว”

โดยไม่พูดอะไรอีก ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องชุดไป พร้อมกับเจสสิกาและลอรีที่เรียก ฉันอยู่

ฉันเดินออกจากหอพักมาสูดอากาศเย็นสบายของฤดูใบไม้ผลิ หันไปมาอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินกลับเข้าเมือง ฉันเดินไปสักพัก โกรธตลอดเวลาและบ่นพึมพำกับตัวเอง จนกระทั่งในที่สุดก็มาถึงบาร์แห่งหนึ่งในท้องถิ่น

ฉันพยักหน้าด้วยความขอบคุณขณะที่บาร์เทนเดอร์เทเหล้ารัมผสมโค้กให้ฉันในแก้ว และฉันก็จิบมันอย่างไม่ยี่หระในขณะที่เขาหายเข้าไปในครัว

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย และ ยังมี ข้อความจากเจสสิก้าและลอรีที่บอกว่า “คุณอยู่ไหน!” แต่ฉันไม่สนใจแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์บาร์ ดื่มเครื่องดื่มไปอึกใหญ่ และด่าตัวเอง

“ใช่ ฉันก็เกลียดโทรศัพท์เหมือนกัน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นจากข้างๆ ฉัน ฉันหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังดึงเก้าอี้บาร์มานั่งห่างไปสองสามที่นั่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าฟลานเนลสีแดง มีผมหยิกสีน้ำตาล และมีกรามที่คม เขายังมีกล้ามเป็นมัดด้วย

"ฉันเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้" ฉันพูดในขณะที่หมุนเครื่องดื่มในแก้วด้วยหลอด

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?”

เด็กชายมองมาที่ฉัน และทันใดนั้น ฉันก็ตระหนักถึงความจริงอันน่าตกตะลึง นั่นคือ เอนโซ กัปตันทีมฮ็อกกี้ของจัสติน ดาวเด่นของโรงเรียน และหนุ่มในฝันของสาวๆ ทุกคน

และเขาก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉันในบาร์ที่เงียบสงบแห่งนี้ พูดคุยกับฉัน