บทที่ 44 คริส อองเคาเตอร์

แม้ว่าเธอจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว เธอได้รับการสนับสนุนอย่างแข็งแกร่งจากเพื่อนและครอบครัวที่รักเคซีย์ไม่แพ้เธอ

เมื่อคิอาร่าเดินออกจากโรงเรียน เธอจมอยู่กับความทรงจำมากมาย เธอจำได้ว่าเคซีย์ยิ้มครั้งแรก ครั้งแรกที่เขาพูดว่า "แม่" และครั้งแรกที่เขาเริ่มก้าวเดินเป็นครั้งแรก รู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เองที่เขายังเป็นเพียงทารกน้อย และตอนนี้เขาก็เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเธอสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เธอคิดถึงช่วงเวลาทั้งหมดที่เธอพลาดไป แต่เธอก็รู้ว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว เธอทุ่มเททุกอย่างให้กับเคซีย์ และเธอจะยังคงทำต่อไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ

เธอคิดถึงอนาคตและสิ่งที่อนาคตมีไว้ให้พวกเขา เธอจินตนาการว่าเขา จะไปโรงเรียนมัธยมต้น โรงเรียนมัธยมปลาย และมหาวิทยาลัย เธอจินตนาการว่าเขาแต่งงานและมีลูกของตัวเอง เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าลูกชายตัวน้อยของเธอจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่เธอก็รู้ว่าเวลาจะเดินหน้าต่อไป และเธอจะอยู่เคียงข้างเพื่อสนับสนุนเขาในทุกย่างก้าว ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกสงบและสันติ อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน แต่เธอก็รู้ว่าเธอพร้อมแล้วสำหรับทุกอย่าง เธอมีลูกชายที่น่ารัก ระบบสนับสนุนที่แข็งแกร่ง และชีวิตที่สมบูรณ์แบบรออยู่ข้างหน้า ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าบนท้องฟ้า และขณะที่เธอเดินต่อไป เธอก็สังเกตเห็นโลกที่อยู่รอบตัวเธอในรูปแบบใหม่ ต้นไม้เขียวชอุ่ม นกส่งเสียงร้องอย่างมีความสุข และดอกไม้บานสะพรั่งด้วยสีสันที่สดใส ราวกับว่าเธอไม่เคยเห็นโลกมาก่อน และเธอก็รู้สึกขอบคุณสำหรับความสวยงามเรียบง่ายที่รายล้อมเธออยู่