Rozdział 5 Nie lubię go

Hannah dotarła do domu dziadków Declana trzydzieści minut przed planowanym spotkaniem.

„Ach, pani Hannah Edwards, pani jest…”

Gospodyni, na chwilę oszołomiona nietypowym strojem Hannah, szybko się opanowała i odprowadziła ją do środka.

„Pani Allison Edwards nie mogła się doczekać, żeby cię zobaczyć. Jest czas na małą pogawędkę przed kolacją”.

Hannah wyczuła, że zaproszenie Allison na kolację było tylko przykrywką. Prawdziwym celem było przekonanie jej, by nie rozwodziła się z Declanem.

W chwili, gdy Hannah weszła do salonu, zauważyła grupę ludzi wylegujących się na sofach. Choć rozważała unikanie tłumu, Allison zawołała ciepło: „Hannah, tutaj! Minęło tyle czasu, nadróbmy zaległości”.

Czując się zobowiązana, Hanna podeszła, aby złożyć pozdrowienia. Kiedy to zrobiła, dostrzegła Leah, której towarzyszyły Sadie i Eliana.

Matka Declana, Leah, która nigdy nie przepadała za Hannah, przewróciła oczami z pogardą, jeszcze zanim Hannah do nich dotarła.

Pewnego razu Hannah zrobiła wszystko, aby zyskać względy Declana, okazując Leah uprzejmość i szacunek. Kiedy Leah przez kilka dni przebywała w szpitalu z powodu mięśniaków macicy, Hannah osobiście się nią opiekowała i przygotowywała jej posiłki, ale nikt jej nie zauważał.

Teraz, gdy rozwód był już niemal pewny, Hannah nie mogła już znaleźć w sobie woli, by znów opiekować się Leah. Usiadła obok Allison, ignorując wszystkich innych.

Zaskoczona lekceważącym podejściem Hanny, Leah nie potrafiła ukryć irytacji. „Jaki brak szacunku! Nie przywitasz się ze starszymi? Czy to my powinniśmy powitać ciebie?”

Trzymając Allison za rękę i uśmiechając się swoim zwykłym słodkim uśmiechem, Hannah zapytała: „Allison, czy twój kaszel się poprawił? Czy smakowała ci zupa ze śnieżnych gruszek, którą zrobiłam?”

Allison, która wyraźnie lubiła Hannah, czule poklepała ją po dłoni. „Jesteś taki troskliwy. Zjadłem całą zupę, a mój kaszel znacznie się poprawił.”

Hannah skinęła głową i odpowiedziała: „Cieszę się, że ci smakowało. Zrobię to dla ciebie jeszcze raz”.

Zignorowana i zlekceważona, Leah zacisnęła usta i powiedziała: „Jeśli zmierzasz do rozwodu, po co przedłużać przywiązanie? Przyczepiłeś się do majątku, który nie jest twój, przez cztery lata. Po co kontynuować tę farsę?”

Zanim Hannah zdążyła odpowiedzieć, Allison uderzyła laską o podłogę. „Przez cztery lata Hannah była po prostu obowiązkowa i troskliwa. Nauczyła się nawet gotować pierogi, bo kiedyś wspomniałeś, że ich chcesz. Czy wszystkie jej wysiłki idą na marne w stosunku do ciebie? Leah, jak możesz tak mówić?”

Twarz Leah poszarzała, ale nie odważyła się zaatakować Allison. Zamiast tego spojrzała na Hannah. „Ona ma niskie pochodzenie, żadnych pieniędzy, a nawet karę więzienia. Gdybyś nie był tak konsekwentny, nie pozwoliłbym im się pobrać. I za co? Cztery lata i nadal bez dziecka. Kto zainwestowałby w bezpłodną kurę?”

Allison wbiła wzrok w Leah i odparła: „Co ty wygadujesz za bzdury?”

Leah cofnęła się, ale chwyciła dłoń Eliany, mrucząc: „Stwierdzam fakty. Ktoś tak znakomity jak Eliana jest jedyną odpowiednią partią dla Declana. Mogę zagwarantować, że ich potomstwo będzie kontynuować dziedzictwo doskonałości rodziny Edwards. Albo wyobraź sobie hańbę, gdyby ta kobieta urodziła skazańca!”

W obliczu ostrzału Leah, Hanna nie zdecydowała się na interwencję. Podjęła w duchu decyzję o zerwaniu kontaktów z rodziną Edwardsów natychmiast po zakończeniu dnia.

Wyraz twarzy Allison stał się jeszcze bardziej ponury. Ona prychnęła: „Zapałka? Słuchaj mnie dobrze. Dopóki będę oddychać, jedyną żoną Declana będzie Hannah”.

Właśnie wtedy na schodach pojawił się Declan. „Babciu, co się dzieje?”

Allison nadal wściekła zwróciła się w stronę wnuka. „Więc myślisz, że jakaś bezwstydna kobieta może po prostu wkroczyć do rodziny Edwards, przywiązując się do Declana? Pomyśl jeszcze raz. To szanowana rodzina. Nie ma miejsca dla bezwstydnych kobiet”.

Twarz Declana zesztywniała, a Eliana spojrzała na niego wilgotnymi i smutnymi oczami.

Widząc napięcie, Hannah pomogła Allison usiąść i podała jej szklankę ciepłej wody. „Allison, twój kaszel się nie poprawił. Podnoszenie głosu nie pomoże”.

Zaciskając pięść, Declan rozluźnił uścisk i powiedział: „Babciu, tą, która ma moje serce, zawsze była Eliana. Poślubienie Hannah nigdy nie było moim wyborem. Małżeństwo bez miłości jest okrutne dla obu stron. Spokojny rozwód, z odpowiednią rekompensatą dla Hannah, wydaje się najlepszą opcją”.

Allison warknęła: „A jaka rekompensata? Czy twój czas jest cenniejszy niż młodość Hannah? Co ona zrobiła źle? Przez cztery lata była ci oddana. Nawet bryła żelaza zmiękłaby pod jej opieką, ale ty pozostajesz uparta. A co z Elianą? Zostawiła cię wcześniej, prawda? Czy nie przysporzyła ci wystarczająco dużo cierpienia?”

Gdy Eliana wstała, w jej oczach pojawiły się łzy. „Allison, przepraszam. Moje przeszłe decyzje zraniły wielu, w tym mnie samą. Te lata rozłąki pokazały mi, jak bardzo go potrzebuję. Jestem zobowiązana do udowadniania mojej miłości przez resztę mojego życia”.

Allison szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. Wyczuwając, że narasta kolejna kłótnia, Hannah zaproponowała Allison szklankę wody. "Proszę, najpierw napij się wody."

Allison wzięła łyk i w końcu się uspokoiła. Hannah cicho powiedziała: „Allison, nie obwiniaj go. Moje uczucia się zmieniły”.

W salonie zapadła przerażająca cisza.

Po tych słowach Hannah poczuła, jakby ciężar spadł jej z ramion.

„Jak powiedziałeś, nie ma sensu marnować młodości na kogoś, kto jest emocjonalnie niedostępny. Po prostu nie warto”.

Bez zwykłych okularów w czarnych oprawkach jej oczy błyszczały w świetle, rzucając cień na twarz Declana.