Rozdział 290

Schwartz uśmiechnął się czule, gdy Prozerpina niemal wysiadła z samochodu, by wziąć dzieci na ręce, zanim jeszcze samochód się zatrzymał. Claude rzucił się na nią, podobnie jak Piers i Ria. Jeśli chodzi o maluchy, które wydawały się większe w ciągu miesiąca, natychmiast zaczęły płakać, czując obecność matki, tuż pod ręką.

Lucien powoli wyszedł. Jego klatka piersiowa wciąż go bolała, a knykcie były poobijane. Widok jego licznej rodziny sprawił, że jego serce wypełniła duma i jakieś inne uczucie, do którego wciąż się przyzwyczajał; uczucie miłości, przynależności.

Ale wtedy Ria pobiegła do niego i rzuciła się ojcu w ramiona, zaczęła szlochać, a on mocno ją przytulił i zawołał: