Rozdział 28

Miałem mglistą świadomość ciszy w holu, zapachu kadzidła i wszechogarniającego poczucia spokoju, gdy szedłem w stronę słabo oświetlonej poczekalni. Cała atmosfera miała tak uspokajający wpływ na każdego, kto wszedł, pomyślałem. Długie okna, rzeźbiony sufit i ściany ozdobione obrazami opowiadającymi historię Buddy.

Kiedy przybyłem tu po raz pierwszy, złamany i niemal bez nadziei, ten klasztor zaoferował mi schronienie, bezwarunkowo. Były chwile, kiedy siedziałem tutaj w tym pokoju, płacząc, modląc się do Mocy, co do której nie byłem pewien, czy nadal słucha.

Stopniowo miłość i troska otaczających mnie ludzi sprawiły, że poczułam się pewniej. Narodziny moich dzieci tylko dodały sensu mojemu życiu.