Rozdział 205

Prozerpina

Ze strzępków rozmowy i tonu moich porywaczy domyśliłem się, że Lucien przybył po wybuchu. Więc mój kochanek wciąż żył i wiedziałem, że jest nieustępliwy; będzie mnie szukał. To dało mi nadzieję.

Siedziałem nieruchomo, z nogami wyciągniętymi przed siebie. Było późno, przypuszczam. W pokoju było ciemno. Słabe światło świeciło wysoko na suficie, goła żarówka. Wiedziałem, że jest za wysoko, abym mógł się tam wspiąć. Oprócz łóżka w pokoju nie było żadnych innych mebli. Tylko żelazne łóżko, które było za ciężkie, aby je nawet pchać. Później odkryłem, że zostało przykręcone do podłogi.