Rozdział 41

Powiedziałam sobie, że dam radę. Nadal mogłabym być tą wesołą młodą dziewczyną o imieniu Luna bez niego.

Ulewny deszcz spowodował krótkotrwałą powódź, która podniosła się ponad poziom krawężnika. Nie widziałem drogi ani tego, co było pod moimi stopami, poza ciemną, błotnistą wodą.

To była idealna metafora mojego obecnego stanu po tym, jak zdecydowałem się puścić Felixa i trzymać się od niego z daleka. Nadal nie znalazłem sposobu ani nie wiedziałem, jaki powinien być mój następny krok.