Rozdział 215

Punkt widzenia Dylana.

„Bogini, daj mi siłę...” – usłyszałam jego mamrotanie, które bolało bardziej niż cokolwiek innego. Byłam na niego wściekła, nie mogłam pojąć, dlaczego był dla mnie taki niesamowity, a jednak nagle chciał znowu zobaczyć, jak cierpię. To naprawdę prawda, wszystkie wilkołaki były dokładnie takie same, sadystyczne i narcystyczne.

Przynajmniej tak myślałam, aż do momentu, gdy Lewis delikatnie złapał mnie za ramiona i spojrzał mi w oczy. Westchnął, zanim delikatnie, ale stanowczo przycisnął swoje usta do moich i połączył je.