บทที่ 5 ผู้หญิงที่เสนอบริการพิเศษ

เมื่อเธอกลับมาที่ Adephia แคโรไลน์รู้ว่าเธอจะต้องได้พบกับเดเมียนเร็วๆ นี้ แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเร็วและเป็นแบบนี้

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาห้าปีแล้ว เมื่อมองดูใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้าเขาในตอนนี้ เดเมียนก็หรี่ตาลง และดวงตาของเขาก็มืดลงเล็กน้อย

เมื่อแคโรไลน์กลับมามีสติอีกครั้ง เธอก็บอกตรงๆ ว่า “ฉันขอโทษ ฉันเข้าห้องผิด”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันหลังและกำลังจะออกไป แต่จู่ๆ เสียงทุ้มลึกของเดเมียน ก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

"รอ!"

เดเมียนหรี่ตาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แคโรไลน์ เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อห้าปีที่แล้ว คุณกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร”

เขาตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่เสนอบริการพิเศษคือแคโรไลน์

แคโรไลน์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า "คุณกำลังพูดถึงอะไร"

"โอ้ คุณไม่รู้เหรอว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร ในเมื่อคุณได้รับเงินแล้ว คุณควร ให้บริการพิเศษแก่ฉัน ใช่ไหม ทำไมคุณถึงอยากจากไปตอนนี้" เดเมียนเดินไปหาแคโรไลน์ และร่างกายของเขายังคงส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเจลอาบน้ำ เขาจ้องไปที่เธอ ยิ้มอย่างประชดประชัน และพูดว่า "แต่ผู้หญิงอย่างคุณจะทำให้ฉันป่วยเท่านั้น ออกไปซะ!"

ความสับสนปรากฏชัดบนใบหน้าของแคโรไลน์ ในขณะนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสสั้นและแต่งหน้าอ่อนๆ ปรากฏตัวที่ประตู เธอยิ้มและกล่าวว่า "สวัสดีค่ะ คุณเมย์สัน"

การมาถึงของผู้หญิงคนนั้นทำให้ในที่สุดแคโรไลน์ก็เข้าใจสิ่งที่เดเมียนหมายถึง เธอหัวเราะเยาะ “จิ๊ จิ๊ จิ๊ เดเมียน คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้ฉันรู้สึกแย่ด้วย คู่หมั้นของคุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”

หลังจากพูดจบเธอก็หันหลังแล้วออกไป

เดเมียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักว่าเขาเข้าใจแคโรไลน์ผิด

“คุณเมย์สัน ฉัน…” หญิงสาวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่เดเมียนตะคอกใส่ “ไปให้พ้น!”

สีหน้าของเขาเริ่มมืดมนลง และหญิงสาวก็กลัวจนหนีไป

เดเมียนเสียใจมากจนจุดบุหรี่สูบ เมื่อเขาคิดถึงใบหน้าอันงดงามของแคโรไลน์ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก อารมณ์ที่เขาซ่อนไว้ดูเหมือนจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

หลังจากออกจากห้อง แคโรไลน์โทรหาอแมนดา ปรากฏว่าอแมนดาให้หมายเลขห้องผิดกับเธอ โดยไม่คาดคิด ทำให้เธอได้พบกับเดเมียน แคโรไลน์และอแมนดาดื่มในบาร์ข้างโรงแรม จนถึงเที่ยงคืน

หลังจากพวกเขาแยกย้ายกันไป แคโรไลน์ก็เดินไปที่ลานจอดรถ เธอดื่มไปเยอะ จึงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เมื่อเธอเดินผ่านแปลงดอกไม้ เธอก็เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวที่นั่น

เธอเดินไปหาเด็กชายและถามว่า "หนูน้อย ทำไมคุณถึงมาที่นี่คนเดียว?"

เด็กชายไม่ได้พูดอะไร ดวงตาอันสวยงามของเขาจ้องมองไปที่แคโรไลน์เท่านั้น

“คุณหลงทางเหรอ? คุณถูกแยกจากพ่อแม่เหรอ?”

เด็กชายยังคงไม่พูดอะไร แต่เขาส่ายหัว

"แล้วคุณมาที่นี่คนเดียวเหรอ?"

คราวนี้ เขาพยักหน้า

แคโรไลน์อดถอนหายใจไม่ได้ เมื่อคิดว่าพ่อแม่แบบไหนกันที่จะปล่อยให้ลูกวิ่งออกจากบ้านกลางดึก พวกเขาคงจะไม่ระวังตัวเลย เธอเอื้อมมือออกไปและพูดว่า “ให้ฉันพาคุณกลับบ้านได้ไหม”

เด็กน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็จับมือแคโรไลน์แล้วกระโดดลงจากแปลงดอกไม้

เนื่องจากเธอเมา แคโรไลน์จึงจ้างคนขับรถให้มาขับรถให้เธอ เธอต้องการส่งเด็กน้อยกลับบ้านก่อน แต่เขาไม่ได้พูดอะไร “ตอนนี้แม่กับพ่อของคุณคงเป็นห่วงคุณมาก คุณบอก ฉันได้ไหมว่าคุณอาศัยอยู่ที่ไหน”

เด็กชายเพียงแต่ส่ายหัว

ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากกลับบ้าน แคโรไลน์รู้สึกหมดหนทาง เธอจึงขอให้คนขับไปที่สถานีตำรวจ แต่เมื่อไปถึง เด็กชายก็ไม่ยอมออกจากรถ

ทำให้เธอรู้สึกหมดหนทางมากขึ้น เธอจึงเข้าไปในสถานีตำรวจเพื่อรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จากนั้นเธอจึงฝากที่อยู่ไว้ในกรณีที่พ่อแม่ของเด็กตามหาอยู่ และเธอจึงพาเด็กกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ