Rozdział 4: Czy masz jakiś problem z tym, jak rozpieszczam swoją córkę?

Wendy natychmiast zrozumiała, co się dzieje w pokoju.

Mężczyzna i kobieta byli prawdopodobnie na randce w ciemno, a mała dziewczynka trzymająca ich za rękę była córką mężczyzny.

Nie podobała jej się dziewczyna jej ojca, więc zatrzymała ją, żeby zepsuć ich wspaniałą kolację.

Teraz, gdy Wendy w końcu wszystko zrozumiała, poczuła nagły ból głowy.

Najwyraźniej nie spodziewała się, że znajdzie się w takiej sytuacji.

Wendy kucnęła, by być na równi z dzieckiem i powiedziała: „Mała dziewczynko...”

„Mamo, wiem, że zostałaś skrzywdzona” – przerwała jej dziewczynka, najwyraźniej zbyt pochłonięta wymyśloną przez siebie historią.

Nagle jej oczy zrobiły się czerwone, a ona rzuciła się w ramiona Wendy.

„Dziadek i babcia cię nie lubią i nie pozwolą ci poślubić tatusia. Więc ty i tatuś możecie być razem tylko w tajemnicy. Nie martw się. Mogą cię nie lubić, ale ja cię kocham, tak samo jak tatuś! Jesteś jedyną osobą, którą kocha. Obiecuję, że my troje nigdy się nie rozdzielimy. Jesteśmy rodziną”.

Biedna dziewczyna płakała, przyciskając twarz do piersi Wendy, a ciepło łez zwilżało jej ubranie.

Niewątpliwie, jej serce bolało, gdy słuchała uczuć dziecka.

Jaka biedna dziewczyna! Jej ojciec chciał znaleźć dla niej macochę, ale bała się, że będzie ją traktował inaczej, gdy znajdzie kobietę.

Dlatego była tak obojętna wobec dziewczyny swojego ojca.

Zdając sobie z tego sprawę, Wendy czule trzymała dziewczynkę w ramionach i pocieszała ją, poklepując po plecach.

"Kochanie, nie płacz."

"Wow...Wow..."

Tymczasem siedząca przy stole kobieta na bladej twarzy wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia. To było zrozumiałe. Nikt nie byłby zadowolony, gdyby mała dziewczynka nazwała go brzydkim.

„Ryan... wiem, że twoja córka mnie nie lubi, ale jest zbyt niegrzeczna” – powiedziała kobieta, muskając dłoń mężczyzny.

Dziewczynka, słysząc to, zaczęła płakać jeszcze głośniej. Ale Wendy to nie przeszkadzało. To, co ją martwiło, to drastyczny spadek temperatury w pokoju.

W tak upalny dzień poczuła dreszcze na plecach.

„Co właśnie powiedziałeś?”

Mężczyzna w końcu zaczął mówić.

Jego niski, barytonowy głos był niespodziewanie przyjemny.

A jednak emanowało z niego tak przerażające poczucie humoru.

Z widocznym strachem na twarzy kobieta przełknęła ślinę, zanim powiedziała: „Ja... mam na myśli, Precious jest zbyt niegrzeczna. Ryan, twoja córka ma już cztery lata. Czas, żebyś zaczął ją karać”.

Mężczyzna wyciągnął rękę z uścisku kobiety.

Następnie powiedział surowym głosem: „Tak właśnie rozpieszczam swoją córkę. Czy to dla ciebie jakiś problem?”

Kobieta zamarła.

"Ryan..."

"Możesz już wyjść!"

Kobieta była oszołomiona.

Musiała się sporo natrudzić, żeby umówić się na randkę w ciemno z Ryanem Oliverem.

Ten mężczyzna był po prostu zbyt nieuchwytny w towarzystwie kobiet.

Ale teraz ją wyrzucił, bo powiedziała, że jego córka jest niegrzeczna! „Ryan...”

"Wypad stąd!"

Widząc jak bardzo jest zły, kobieta natychmiast zadrżała.

Nie odważyła się powiedzieć nic więcej, tylko szybko zabrała swoje rzeczy i wyszła z pokoju VIP.

Gdy kobieta przechodziła obok Wendy, spojrzała na nią groźnie.

Chociaż Wendy to zauważyła, zignorowała to i po prostu niewinnie potarła nos.

Huk! W całym pokoju rozległ się głośny dźwięk, sygnalizujący, że drzwi zostały zamknięte.

Wendy chciała pocieszyć dziewczynkę, gdy mężczyzna nagle się odwrócił, odsłaniając swoją twarz.

Serce Wendy natychmiast zabiło mocniej! Jaki przystojny mężczyzna! Miał na sobie czarny jak smoła garnitur, podkreślający jego szerokie ramiona i wąską talię.

Według szacunków Wendy miał około 180 cm wzrostu.

Górował nad nią tak łatwo, że Wendy nagle poczuła się mała.

Jego ostre szczęki, gęste czarne brwi i ciemne oczy podkreślały jego pięknie wyrzeźbioną twarz.

W chwili, gdy zmarszczył brwi, Wendy zdała sobie sprawę, jak autorytatywny i dominujący był.

Ale co więcej, wydał jej się dziwnie znajomy! Gdyby widziała wcześniej tak przystojnego mężczyznę, z pewnością nie powinna była go zapomnieć.

Gdy była zamyślona, mężczyzna nagle przemówił.

Jego głos był cichy i pełen ostrzeżenia. „Kochany Oliverze”.

„Tak, tato. Już idę!”

Dziewczynka radośnie odpowiedziała i wyskoczyła z rąk Wendy. Tymczasem Wendy spojrzała w dół i zobaczyła, że na twarzy dziewczynki wciąż są łzy.

I chociaż powinna być smutna, dziewczyna przywołała uśmiech na twarz.

'' Czy ona tylko grała?'' - pomyślała Wendy, zupełnie oszołomiona tym, jak szybko dziewczyna zmieniła wyraz twarzy.

„Podejdź tu” – rozkazał mężczyzna beznamiętnie.

Dziewczynka podbiegła i przytuliła się do nogi mężczyzny.

„Tato, nie bądź zły. Nie chciałam zepsuć wam randki. Ale powiedziałeś, że zapytasz mnie o zdanie, zanim znajdziesz mi mamusię. Ta kobieta jest taka brzydka! W ogóle na ciebie nie zasługiwała! Spójrz na nią! To była jej pierwsza randka z tobą, a już odważyła się mnie zrugać za niegrzeczność. Jeśli naprawdę zostanie moją macochą, myślisz, że będzie mnie dobrze traktować, sądząc po jej zachowaniu?”

„Czego więc chcesz?”

„Podoba mi się ta pani!”

Dziewczynka nagle wskazała na Wendy, co sprawiło, że Ryan całkowicie skupił się na niej.

W chwili, gdy ją zobaczył, w jego głębokich oczach pojawił się błysk rozbawienia.

Jednak trwało to tylko kilka sekund, gdyż jego brwi mocno się ściągnęły.

Dlaczego wydawał się być wobec niej tak wrogo nastawiony? „Mój przyjaciel czeka na mnie. Nie będę ci przeszkadzał. Żegnaj, „

Wendy przygotowała się do wyjścia, gdyż wyczuła, że nie jest zbyt gościnnie nastawiony. Mężczyzna milczał, ale jego córka nie chciała pozwolić Wendy odejść.

„Żegnaj, piękna ciociu!” – powiedziała dziewczynka z zapałem, machając małymi rączkami.

"Do widzenia!"

Gdy tylko Wendy odeszła, oczy Ryana stały się jeszcze zimniejsze.

Dziewczynka od dawna przyzwyczaiła się do zimnej twarzy ojca, więc wcale się nie bała.

„Kto cię tu przyprowadził?!”

zapytał Ryan, zastanawiając się, jak do cholery jego córka się tam znalazła.

"Wujku Luke!"

Dziewczynka odpowiedziała bez wahania.

Gdy tylko Luke Oliver wszedł do pokoju VIP, nie mógł powstrzymać się od otwarcia drzwi.

„Kochany Oliverze! Czy ty masz sumienie? Czy nie mówiłeś, że jesteś mi najbliższy i że mnie najbardziej kochasz? Dlaczego doniosłaś na mnie swojemu tacie? Ty niegrzeczna dziewczynko! Nigdy więcej nie zabiorę cię na zabawę!”

„Wujku Luke'u, nie bądź taki...”

"Hm!"

Luke Oliver arogancko odwrócił głowę i ją zignorował.

Ale wtedy Precious wspięła się na udo Luke'a.

Bojąc się, że dziewczyna spadnie, Luke szybko złapał ją za pośladki, podczas gdy ona objęła go za szyję i pocałowała.

„Humph! Nie myśl, że pocałunek może zrekompensować to, co zrobiłeś!”

Dziewczynka przewróciła oczami, odwróciła głowę i pocałowała go raz po raz w policzek. Luke nie mógł już dłużej opierać się jej słodyczy, więc szeroko się uśmiechnął.

„To moja dobra dziewczynka!”

Po tych słowach wszyscy wrócili do kolacji w pokoju VIP.

Precious, typowa leniwa dziewczyna, zasnęła zaraz po posiłku.

Ryan szybko zdjął kurtkę i objął córkę, patrząc na nią łagodnym wzrokiem – zupełnie innym niż zwykle.

Jednak gdy spojrzał na Luke'a, jego oczy stały się zimne jak zwykle. Serce Luke'a natychmiast zamarło.

'' Do cholery! Jak mógł traktować nas inaczej? Jestem jego bratem!'' pomyślał Luke.

"Luke!"

"Tak?"

„Zdobądź jakieś informacje o tej kobiecie! Potrzebuję ich w ciągu godziny!”

„Ta kobieta, którą przed chwilą wciągnięto do tego pokoju?”

Luke zapytał, zdziwiony, dlaczego jego brat chciał wiedzieć, kim jest ta kobieta.

Ale gdy już coś sobie uświadomił, dodał: „Czy podejrzewasz, że ona celowo podeszła do twojej córki i wykorzystała ją, żeby związać się z tobą?”