Rozdział 30

Ona

Mąka uderza w twarz Sinclaira w eksplozji białego proszku, pokrywając jego rysy gęstymi ziarnami i trzepocząc w powietrzu wokół nas. W jego piersi rozbrzmiewa niski pomruk, a strach przeszywa mnie, gdy zastanawiam się, czy nie popełniłem poważnego błędu. Sinclair potrzebuje chwili, by otworzyć oczy po uderzeniu mąki, ale gdy to robi, jego wilk jasno świeci w tęczówkach, a moje instynkty przejmują kontrolę.

Próbuję schować się pod jego ramionami, za wszelką cenę uniknąć jego uścisku. Jednak w chwili, gdy zaczynam próbować uciec, pochyla się do przodu, miażdżąc moje ciało między sobą a ladą. Od razu przypominam sobie, jak bardzo Sinclair jest większy. Czasami łatwo dać się oszukać, gdy jestem ubrana w szpilki lub gdy jest między nami przestrzeń, ale teraz czuję, jak bezradna jestem obok niego. Moja głowa ledwo sięga jego mostka, a obok jego mięśni moje smukłe kończyny wydają się strasznie kruche.