Rozdział 118

Nie miałam pojęcia, czy mój domysł był trafny, ale byłam skłonna wybaczyć jego zachowanie. Zachary miał kogoś, kogo bardzo kochał. Miał tyle szczęścia. Szczerze mówiąc, zazdrościłam mu.

Przetarłam policzek z policzkiem Nicholasa, pochylając się, by porozmawiać przez telefon. „Pani Gardner, proszę nie utrudniać życia Zachary’emu Robinsonowi. Proszę powiedzieć policji, by spisała jego zeznania i wypuściła go później. Proszę chronić jego tożsamość w tym śledztwie”.

Nicholas zmarszczył brwi z dezaprobatą. Jego wyraz twarzy natychmiast stał się zimny. Niebezpieczny błysk zatańczył w jego ciemnych oczach, gdy na mnie patrzył.