Rozdział 4

Klaus kręci głową, ostrzegając mnie, żebym nie naciskał dalej.

Spoglądam na wzburzone morze. „Ona skoczyła?”

Szare oczy Amy błyszczą, gdy kiwa głową. „Powiedziałam jej, żeby skakała”.

„Wygląda na to, że skaczemy. Jeśli Eris mogła to zrobić, my też możemy”.

Na zmianę obserwujemy morze, czekamy na zmianę pływów, mierzymy ich czas. Morze tutaj nie przypominało żadnego innego morza, jakie widziałem. Thalia prawdopodobnie rzuciła na nie jakiś czar.

Gdy poziom wody opada, odsłaniając nagie, postrzępione skały, staje się oczywiste, że istnieje tylko jedno konkretne miejsce do lądowania, i to pod warunkiem, że będziemy mieli wystarczająco dużo szczęścia, by fale nie wyrzuciły nas w morze lub nie zepchnęły na skały.

Innym problemem było to, że było nas sześcioro i nie mogliśmy skoczyć wszyscy jednocześnie, co czyniło to jeszcze bardziej ryzykownym.

„Czy wszyscy potrafią pływać?” pyta Indy. Wszyscy kiwają głowami, ale wszyscy patrzymy na Amy. Nikt nic o niej nie wiedział, a ona najwyraźniej nie potrafiła udzielić jasnej odpowiedzi. Zamiast tego uśmiecha się i mruczy: „duży skok”.

Indy uśmiecha się do Amy, uspokajając ją, powtarzając frazę, gdy odwracam się do zabarykadowanych drzwi. Zapach palonego drewna i dymu przedostaje się przez wąską szparę pod drzwiami. Ori przyciska rękę do drzwi i natychmiast ją odsuwa.

„Ogień” – mruczy Indy to, co już wiedziałem.

Thalia wiedziała, że tu przyjedziemy. Czy ona to zaplanowała? Czy chciała, żeby Amy nas tu przyprowadziła? Czy też tego się spodziewała? Żeby mogła nas zablokować bez wyjścia.

"Musimy już iść!"

„Ale przypływ.” Indy protestuje, gdy Klaus rozbija okno.

„To nie ma znaczenia. Albo spłoniemy od ognia, albo zginiemy od uderzenia. Wiem, co bym wolał. Ale przynajmniej w ten sposób jest mała szansa na przeżycie”.

Widzę Klausa przyciskającego czoło do czoła Xaviego. „Do zobaczenia po drugiej stronie”.

Wchodzi przez okno, wykopując resztki potłuczonego szkła. Rzucając ostatnie spojrzenie do tyłu, skacze. Xavi wskakuje do okna, gorączkowo szukając Klausa.

„Tam!” mruczy Indy, wyciągając palec w stronę ciemnego obiektu w wodzie.

Xavi nurkuje za swoją partnerką, podczas gdy Indy próbuje uspokoić Amy.

„Idźcie” mruczę do obu kobiet. „Idźcie teraz!”

„Orion” mruczy Indy, „Proszę”.

Potrząsnął głową w jej stronę.

„Pójdę za tobą” – mówi mu Indy.

On ją obserwuje, ale ona odmawia ruchu, gdy wyciągam rękę do córki i mówię jej, że ją kocham i żeby była dobra dla Damiena. Nie jestem pewien, czy mnie usłyszy, ale musiałem coś powiedzieć.

„Indy, posłuchaj mnie. Musisz już iść. Klaus i Xavi będą na ciebie czekać”. Popycham ją w stronę okna, a ona puszcza rękę Amy. „Orion będzie tuż za tobą”.

„Skacz, mała dziewczynko, skacz. Zobaczę cię jeszcze raz” – mówi Amy z szerokim uśmiechem.

Indy drży, wspinając się do okna z pomocą Oriona. Jej oczy przeszukują wzburzone morze, zanim się zamkną. Zaciska usta, wydychając powietrze, a fale w jakiś sposób zwalniają, delikatnie uderzając o klif. Najspokojniejsze, odkąd patrzyliśmy.

Orion mnie szturcha.

„Widzę to”. Ale widzę też, jak Amy patrzy na nią i na fale. Jej oczy stają się twardsze i pojawia się obrzydzenie.

„Nie moja córeczka!” krzyczy Amy z czystą nienawiścią. Spycha Indy z parapetu. Jej przerażony krzyk rozdziera mnie. Patrzę, jak macha rękami i nogami, gdy spada w stronę wody, wiedząc, że nic nie mogę zrobić.

Indy zmierzał prosto w kierunku skał.

Zwracam się do Amy: „Co ty, kurwa, zrobiłaś?”

"Czarownica!"